François Colin (1948) was achtereenvolgens rubriekleider voetbal en chef-sport van Het Nieuwsblad en senior writer van De Standaard. Na zijn pensioen in 2014 was hij tot 2021 columnist van SportVoetbalmagazine. Hij bracht verslag uit van twee Olympische Spelen, tien EK's en negen WK's voetbal en was aanwezig bij ruim driehonderd interlands van de Rode Duivels. Hij is auteur of co-auteur van een vijftiental boeken over de mooiste sport op aarde.
De Belgische pers vliegt donderdag in verdeelde slagorde naar München. Geen charter dit keer, maar lijnvluchten. De eerste groep vliegt in de ochtend. Ik zit gelukkig op de namiddagvlucht en kan zelfs tot negen uur uitslapen.
Eddy Snelders en François Colin zagen de Belgen winnen in Sevilla. De volgende halte? München,…
Het ontbijt maakt pas echt duidelijk dat Spanje nog rode zone is. Elke croissant, elke…
De Portugezen geraakten steeds meer gefrustreerd en de wedstrijd ontaardde stilaan in een voetbalgevecht met Pepe als de verwachte schurk op voetbalnoppen. De Belgen konden de bal niet bijhouden en de druk werd steeds groter.
Het zal morgenavond allemaal wel meevallen. Al moet ik vaststellen dat er onder de journalisten ongewoon veel pessimisme heerst. Uit de spelersgroep komen gelukkig heel andere geluiden.
Kortom, het EK kan nog alle kanten uit. Al zou het mij nog steeds verbazen dat aan het einde van de rit Frankrijk niet op het hoogste podium zou staan.
Eddy Snelders en François Colin pakken bijna weer hun koffers voor België – Portugal in…
Ja, het was bijzonder warm in St.-Petersburg en het hoefde niet echt, maar je moet als titelkandidaat in de voorronde toch minstens één echt goede wedstrijd spelen. Om het vertrouwen op te vijzelen en de tegenstanders angst aan te jagen.
Een tiental minuten geleden heb ik vier Rode Duivels op een terrasje zien zitten. Eén van hen weet dat je in Rusland Yandex nodig hebt om een Uber-taxi te bestellen. Klinkt logisch, althans in Rusland.
Terwijl de jongens zich aankleedden, zat ik in het cafetaria van een koffietje te genieten toen Raoul Peeters – op dat moment de trainer van het eerste elftal van de Rupelboys – naar me toekwam. ‘Je gaat straks wat zien’, zei hij.