De Rensenbrink van Herentals is niet meer – gastauteur Bart Lamers

De helden uit je jeugd associeer je niet met tijdelijkheid. En toch vallen ze een voor een weg. Denk maar aan de bij bosjes gesneuvelde rocksterren de laatste jaren. Zeker sporthelden waan je voor de eeuwigheid. Want ze zijn stoer, vinnig, handig, slim en gracieus. Althans in je hoofd. Wie had gedacht dat Johan Cruijff ooit zou sterven? Hij zat toch nog altijd in dat soepele, kronkelende lijf van hem? Robbie Rensenbrink, die andere kunstenaar op noppen, beweegt ondertussen sukkelachtig door een spieraandoening. Weg zijn de dansende heupen van weleer. En vorige week namen we veel te vroeg afscheid van de ‘Rensenbrink van Herentals’.

Hoeveel uren van bewondering heb ik beleefd als jonge knaap langs het voetbalveld van Sefa Sport. We moeten terug naar de tijd van volle provinciale stadions en bruisende kantines. Naar de geur van massageolie die uit de kleedkamers opsteeg, van hotdogs met zuurkool, van lekker warme oxo’s en pissijnen achter de staantribune. Van jeugdspelers met bordjes met de winnende nummers van de tombola. Hij staat me nog altijd voor de geest: de rijzige rechtsbuiten met zijn onnavolgbare dribbels. De rug een beetje gebogen, een zelfverzekerde grijns op zijn gezicht. Zo ging hij op zijn tegenstander af. Om hem met een sluwe schijnbeweging grandioos in de wind te zetten. Willy Engelen, broer van doelman Carl, was de voetballer die me als kind het meest betoverde. Ook de fans van KFC Herentals, Rita Berlaar en KFC Turnhout genoten van zijn onversneden klasse. Onnavolgbaar, zo was Willy soms ook in het gewone leven. Met een droge, onpeilbare blik kon hij spitse en alerte opmerkingen plaatsen. Altijd verrassend, altijd raak. Zoals op het voetbalveld. Maar achter die lepe trucs en zijn pokerface schuilde een heel warme familieman. Zelden een vader gezien die zo door zijn dierbaren bewonderd en geliefd werd. Een roofvogel op voetbalschoenen en daarnaast een heel warm hart.