De trainer is een nuttige idioot

Zodra de blaren van de bomen beginnen te vallen, sneuvelen er voetbaltrainers. Het is een decennialange voetbalwet. Alleen dit seizoen zijn er al vier trainerswissels (Vercauteren, Thorup, Bölöni, Wolf) doorgevoerd terwijl het kwik nog op 33 graden staat. Opmerkelijk ook, de trainersontslagen vielen allemaal bij clubs met Belgische eigenaars. Eén derde van hen heeft nu al minstens één keer van trainer veranderd. Of dit de internationale reputatie van onze competitie zal aanzwengelen (zoals de Pro League nadrukkelijk wil) is zeer de vraag.

Racing Genk, de club van de voorzitter van de Pro League, is met interim Domenico Olivieri toe aan de derde trainer in één jaar. Maar alles kan altijd beter. AA Gent is met Wim De Decker aan nummer drie toe in minder dan een maand. Hoe kan een club op deze manier een stabiel beleid voeren?

De machtsoverdracht bij Anderlecht gebeurde in speciale omstandigheden. Als Kompany niet nog maar eens geblesseerd zou geraakt zijn, zat Frankie Vercauteren wellicht nog altijd aan het roer. Of beter gezegd: hij mocht het nu en dan – vooral tijdens wedstrijden – vasthouden.

De ontslagen bij AA Gent en Racing Genk waren minder voorspelbaar. In de Luminus Arena werd aanvankelijk in superlatieven gegrossierd in de eerste maanden na de komst van de Duitser Wolf. Nu heette het volgens voorzitter Peter Croonen dat ‘de chemie ontbrak’. Voetbal is nochtans geen scheikunde.

Ivan De Witte trok het boetekleed iets nadrukkelijker aan en uitte een bescheiden mea culpa. Bölöni was ‘waarschijnlijk (!) een miscast’, zei hij. En hij haastte zich om er aan toe te voegen dat Michel Louwagie medeverantwoordelijk was voor deze blunder. Nochtans is De Witte degene die gespecialiseerd is in de rekrutering van personeelsleden.

De problemen bij beide clubs zijn vergelijkbaar en hebben weinig met de coach te maken. Zowel Racing Genk als AA Gent hebben de voorbije jaren geprofiteerd van de aanwezigheid van spelers die het niveau van de Pro League overstijgen. Leandro Trossard, Ruslan Malinovskiy en Alejandro Pozzuelo zijn van een heel ander kaliber dan de doorsnee voetballer in onze competitie.

Bij AA Gent maakte Jonathan David het grote verschil. Eén speler? Ja, één speler van een andere orde kan in een middelmatige competitie als de onze een ploeg naar een veel hoger niveau tillen. Het is immers een enorme misvatting dat voetbal een ploegsport is. Kijk naar de voetbalgeschiedenis, aan echte topploegen kan je altijd minstens één topvoetballer koppelen. Zonder hem wordt het een andere ploeg. AA Gent mist niet alleen de goals en assists van David, maar zonder hem verliezen zijn ploegmaats aan zelfvertrouwen, kunnen ze in nood de bal niet meer kwijt en worden het weer modale voetballers.

Wie het voetbal ook maar een beetje kent, wist dat Racing Genk voor een onmogelijke opdracht stond na het vertrek van zijn drie smaakmakers. Philippe Clement moest dan ook niet lang nadenken toen Club Brugge zich meldde. Jonathan David was vorig seizoen de beste voetballer op onze velden en zijn vertrek zou voor AA Gent gelijkaardige gevolgen hebben.

Het was dus uitermate dom van Ivan De Witte om kampioensambities uit te spreken voor de start van de competitie. AA Gent had negen spelers gekocht en dus kon het alleen beter gaan, dacht hij, maar dat was juist een bijkomend probleem. Negen spelers inpassen vergt maandenlang werk en de kans dat er een nieuwe David of Malinovskiy tussen loopt, is heel klein.

Voor een trainer is het onbegonnen werk om op een minimum van tijd van zo’n samenraapsel een goede ploeg te smeden. Zijn rol wordt compleet overschat, maar hij blijft de nuttige idioot van het bestuur. Trainers zijn er in de eerste helft van de vorige eeuw slechts gekomen als zondebokken voor wanneer het mis liep en er is helemaal niets veranderd. Als je negen nieuwe spelers aanwerft en geen enkele heeft half september al een strandbal goed geraakt, ga je best te rade bij de verantwoordelijke voor de aanwervingen. Meestal is het echter de bestuurstop die de laatste stem heeft bij transfers. Mensen die niet eens voltijds bezig zijn met voetbal. Maar onaantastbaar zijn. Kalkoenen stemmen immers niet voor Kerstmis.

Laat me er één transfer van AA Gent uitlichten. Nurio Fortuna werd bij Charleroi weggeplukt voor zes miljoen euro. Goede voetballer, maar zes miljoen voor een linksback? Voor dat bedrag moet je een topspits voor onze competitie kunnen aantrekken. Moet je dan als journalist een verknipte geest zijn om daar een pleziertje voor twee broers achter te zoeken? Hoe dan ook, Dinamo Kiev wordt een zware brok.