De opmars van de Reds (2)

Ontsnapping op Villa Park: Aston Villa 1, Liverpool 2

De week erop is een zeer zware dobber. Weinig Reds zullen echt blij zijn geweest toen Aston Villa na drie jaar afwezigheid weer terugkeerde in de Premier League. Natuurlijk is de traditieclub uit Birmingham eigenlijk onmisbaar voor het hoogste niveau. De shirts zijn schitterend, het stadion wordt algemeen aanvaard als één van de mooiste in Engeland. Het vervelende: de ploeg uit Birmingham pakt van oudsher ongekend veel punten tegen Liverpool. Het is de laatste competitiewedstrijd voor de belangrijke ontmoeting met Manchester City. Fabinho is één gele kaart verwijderd van een schorsing, dus Klopp zet hem op de bank. Villa, vijftiende in de stand, begint ook deze keer sterk tegen Liverpool. Al na twintig minuten is duidelijk: ook vandaag geen clean sheet. Vrije trap komt voor het doel, de verdediging let niet op Trezeguet die vrijkomt en intikt. De reactie komt nog voor de pauze als Firmino een voorzet van Mané intikt. De vlag gaat omhoog voor buitenspel, maar uit beelden van de VAR kan je onmogelijk concluderen of de Braziliaan inderdaad op een onreglementaire plaats staat. De beslissing wordt gehandhaafd, de verklaring achteraf over een oksel in buitenspelpositie maakt het er niet beter op. Niets aan te doen, Liverpool moet met een 1-0 achterstand naar de kleedkamers van het antieke stadion. In de tweede helft weet de thuisploeg het gevaar aardig te beperken. Ze hebben door waar het ligt: vleugelverdedigers Robertson en Alexander-Arnold, die in de praktijk steeds meer als aanvallers spelen. Als zij geen ruimte krijgen, wil het nog wel eens inspiratieloos ogen. Inspiratieloos, maar nooit inzetloos. Deze ploeg geeft simpelweg niet op. Het is de 87^e minuut als Mané ineens een sprint van Robertson ziet, de bal panklaar legt voor de instormende Schot die binnenkopt. Voor de tweede uitwedstrijd in twee weken wendt Liverpool in de slotfase een nederlaag af, maar tegen dit moegestreden Villa ruiken de mannen bloed. Vrije trap van Alexander-Arnold, aangeraakt en over. De jongeling trapt de corner die volgt, we schrijven de 94^e minuut, Mané sprint naar de eerste paal en kopt hem in de verre hoek achter Heaton. Wat er dan gebeurt, laat zich het best vertellen door ooggetuigen. In het uitvak beleven Alex en Arnaud, twee Vlaamse jongens die de club al vanaf zeer jonge leeftijd achterna reizen, hun moment van het seizoen. Hieronder geven ze hun beschrijving van de dag.

“We hadden kaarten geregeld via een kerel die we daar kenden. Het is niet makkelijk om aan kaarten te komen bij Liverpool, misschien is het wel de moeilijkste club ter wereld op dat gebied. Maar ’t was gelukt. We zijn naar Liverpool gevlogen, vrijdagochtend. Als je alleen naar Birmingham gaat mis je eigenlijk het grootste deel van de ervaring. In Liverpool zijn we al zo vaak geweest dat het ook steeds leuker werd. We gingen in café The Globe zitten, komt er ineens een figuur binnen. Bleek eergisteren te zijn vrijgelaten uit de gevangenis. We hebben maar niet gevraagd wat-ie had uitgespookt. Zonder de kroegen is het lang zo leuk niet. We reisden zaterdag naar Liverpool met de bus van Football Travel Limited, een lokale firma die reizen organiseert voor Liverpoolsupporters. Als buitenlandse supporter word je wel eens scheef aangekeken omdat het voor de locals al moeilijk genoeg is om aan tickets te komen, maar deze mensen waren vriendelijk. Het was een uur of drie rijden. Die bussen vertrekken altijd voor een kroeg, zodat je om half negen ’s ochtends al aan de pints staat. En dat gaat in de bus verder. In Nederland en België zorgen de busmaatschappijen voor de drank, in Engeland regelen ze het zelf. Dan sta je ook wel even na te denken wat een zootje alcoholisten je eigenlijk bent. Door de voorste bussen in de buurt te laten stoppen, zorgen ze dat alle uitsupportersbussen tegelijk aankomen. Niet dat er ellende is, de mensen lopen door elkaar heen. De persoon met onze tickets was er al. Daar begon de ambiance meteen. We zaten boven in het uitvak. Prachtig stadion, van buiten én van binnen. De supporters van Villa maakten er een geweldige sfeer van. We wisten dat het goed ging zijn, maar zo goed? We kwamen natuurlijk snel achter, speelden niet goed. Firmino scoort, maar we konden niet beoordelen of het buitenspel was. Dat voegt toch wat dramatische elementen toe. In de tweede helft gaat het beter, komen de kansen. Lallana mist van dichtbij en we leggen ons erbij neer dat het misschien niet ging gebeuren. We verheugden ons al op het optreden van Jamie Webster ’s avonds. En dan.. 87^eminuut, gelijkmaker van Robbo. We waren al blij dat we niet gingen verliezen. Het was feest, maar je voelde toch dat het uitvak meer wilde. Robertson vierde de goal ook niet, pakte meteen de bal. We voelden ‘er komt nog één kans’. Vrije trap voor Trent. Broekzakken leeg halen, alles snel in een dichtgeritst vestje, want als die bal binnen gaat.. de vrije trap is slecht, dan komt er een corner. Mané komt voor zijn man en kopt binnen. En dan… een minuut lang, misschien wel tien minuten, weten we het niet meer. We vallen rijen naar beneden, pakken mensen vast die je nooit meer gaat terugzien. Dat is de emotie, beter kan niet. Daar doen we het voor. Echt: medelijden met mensen die niet van voetbal houden.”