VOETBALGEDACHTEN OP VRIJDAG (9) – RW

In deze rubriek geef ik elke vrijdag enkele voetbalgedachten over de voorbije week mee. Ik verwijs graag terug naar mijn basisprogramma: Pleidooi voor de Open Voetbalclub. Zeven uitgangspunten om het Belgisch voetbal een nieuw elan te geven. Met dank aan denktank De Witte Duivel. U vindt die terug in pdf onderaan de tekst.

Wat te denken van de Duitse voetbalbond die vluchtelingen helpt met hun integratie? – RW

Wat te denken van de brandstichting in het toekomstig asielcentrum van Bilzen? En wat te denken van de ‘goedkeurende’ racistische reacties van sommige ‘Vlamingen’ op de sociale media? Hoewel deze daad nog niet werd opgeëist, herinnert men zich hoe neonazi’s in de jaren negentig in Duitsland een spoor van moord en doodslag achterlieten met aanslagen op asielcentra.

De Duitse voetbalbond DFB heeft als enige ter wereld de gedachte van ‘sociaal engagement’ in haar programmabeginselen opgenomen. De KBVB kan hier nog veel van leren. Correctie: de KBVB kan hier nog heel veel van leren.

‘Willkommen in Verein. Fussball mit Flüchtlingen’ vormt een sterk onderdeel van het DFB-luik onder de verzamelnaam ‘Soziales Engagement’.

Het was in 2014, na het behalen van de wereldtitel door de Mannschaft, het voetbalantwoord van de DFB op het beleid van ‘Wir schaffen das’ van bondskanselier Angela Merkel.

De campagne bleek een geslaagde zet. Ik contacteerde in de winter van 2017 bij het opzoekingswerk voor mijn boek ‘Weltmeister’ (2018) Aydan Özoguz, de Duitse sociaaldemocratische minister voor Migratie, Vluchtelingen en Integratie in de regering Merkel en vroeg haar kabinet om een stand van zaken. Haar antwoord luidde als volgt: ‘In het jaar 2014 wilden we de vluchtelingen een dak boven het hoofd geven maar vanaf 2015 startten we met integratie. Dat deden we via het voetbal en dat jaar sloten meer dan 42.000 mensen met een vluchtelingenachtergrond zich aan bij de DFB. Er werd hen ook gevraagd om zich te engageren in de club als hulptrainer, scheidsrechter of vrijwilliger voor andere taken. De gelijkstelling van de geslachten is een centraal doel van de integratie via de sport. Dat proces verloopt traag want slechts weinig gevluchte meisjes en vrouwen hadden in hun thuislanden de kans gekregen om te sporten. In januari 2017 lanceerde de DFB ter verfijning ‘2.0 für ein Willkommen.’ Ze kreeg hierbij de financiële steun van de Mannschaft. Naast opleiding via taallessen investeerde de DFB in minivoetbalvelden in scholen en in schoolvoetbaltoernooien voor vluchtelingenkinderen. Voetbalclubs die zich wilden inzetten voor de integratie van vluchtelingen ontvingen een bedrag van 500 euro. Het tweede programma richtte zich op de sociale participatie in de samenleving. Dat ligt minder voor de hand en daarvoor werd een cheque van 7000 euro ter beschikking gesteld. Volgens cijfers van de DFB namen intussen 3400 voetbalclubs deel aan de campagnes. Dat betekent dat voetbal erin slaagt om vluchtelingen te helpen in hun integratie. Anderzijds ontdekte de DFB dat voetbal de dialoog bevorderde en vooroordelen wegnam.’

In moeilijke omstandigheden werden dus mooie resultaten behaald.

Om deze campagnes zichtbaarheid te geven, werd Lira Bajramaj-Alushi als boegbeeld aangetrokken. In de vroege jaren negentig ontvluchtten haar ouders de toestand in Kosovo. Als vierjarig kind leefde ze met haar familie in een asielcentrum, het was de periode dat neonazi’s verschillende branden stichtten. Vijftien jaar later won ze met Duitsland de wereldbeker in China in 2007. Ze profileerde zich altijd als een ‘moderne moslima’ die nooit een hoofddoek droeg omdat haar geloofsstrekking binnen de islam dit kledingstuk niet oplegde. Ze verklaarde haar steun aan ‘Fussball für Fluchtlinge’ als volgt: ‘Ik was maar vier jaar oud toen mijn familie uit Kosovo moest vluchten voor de oorlog. We lieten alles achter wat ons lief was. Vijf dagen later kwamen we in Duitsland aan. Ons nieuwe thuis was een asielcentrum. We waren vreemd en moesten dus ook met een afwijzing leren omgaan. Als kinderen knoopten we snel contacten aan. Voetbal heeft me daarbij geholpen om vrienden te vinden en een nieuw zelfvertrouwen te geven. Ik ging in het geheim met mijn broer voetballen en kleedde me zelfs een beetje als een jongen want mijn vader hield er aanvankelijk niet van de meisjes aan sport deden. Toen hij later zag hoeveel pret ik maakte met voetbal, werd hij mijn grootste fan. Het lot en de geschiedenis van de vluchtelingen raken mij nog steeds. Ik wens iedereen veel moed die minder geluk heeft dan ik. Iedereen kan zijn doel bereiken in het leven als men niet opgeeft en gelooft om zijn droom waar te maken en daar blijft voor vechten.’

Weer eens wat anders en fijn om te lezen, toch? En vele malen te verkiezen boven de schuimbekkende, ranzige racistische praatjes van sommige ‘Vlaamse medeburgers’. Waar ik voor de goede orde ‘nul komma nul’ begrip voor heb.

En ik eindig mijn ‘Voetbalgedachten op vrijdag’ vanaf nu met steeds hetzelfde statement. Ik ben van oordeel dat het standpunt uit de Open Brief van Voetbal Vlaanderen aan de KBVB en de Profliga, zoals ook terug te vinden op deze website, bij hoogdringendheid moet worden uitgevoerd: ‘Meer ethiek, meer solidariteit en, meer kansen voor de jeugd in ons Belgisch voetballandschap.’ We drukken het hier nog eens vetjes af. Tot het werkelijkheid is geworden. Hopelijk dus niet tot het einde der tijden.

Prettig weekend,

Raf Willems, voetbalschrijver