Duivelse brieven (2): Romelu Lukaku – RW

Waarom Romelu Lukaku de complete spits kan worden

Een Belgische voetbalfeestje, en dat is het. De nationale ploeg schijnt er zin in te hebben in de aanloop naar het WK 2018. Er wordt hardop gedroomd van minstens een halve finaleplaats. Tijd om met enkele ‘Duivelse voetbalbrieven’ de kwaliteiten van onze Rode Duivels toe te lichten. In de volgende weken schets ik hier mijn favoriete opstelling aan de hand van portretten der betrokken spelers. Vandaag: Romelu Lukaku.

 De complete spits! Zou Romelu Lukaku ooit deze status kunnen waarmaken?

Vorig weekend stonden de schijnwerpers van de Premier League op hem: honderd doelpunten in de meest prestigieuze competitie ter wereld. En de jongste buitenlander bovendien die dit voor elkaar kreeg: West Bromwich Albion 17, Everton 68, Manchester United 15. Alan Shearer, de Premier Leaguetopschutter aller tijden met 260 goals, overlaadde hem met loftuitingen: ‘He will improve. He will get better. I like him.’

Dat stond in schril contrast met de kritische opmerkingen van voormalige Unitediconen. Zij stelden zich geregeld vragen bij zijn kwaliteiten als ‘voetballende spits’ tegen topteams.

Tijdens Euro 2016 was Europa getuige van ontroerende beelden: de broers Romelu en Jordan omhelsden elkaar tot tranen toe langs de lijn na de Belgische 1-0 tegen Ierland. Als Romelu scoort op een groot toernooi dan dringt het familieleed tot hem door. Twee jaar eerder, in Brazilië, droeg hij zijn doelpunt tegen de Verenigde Staten op aan zijn zieke vader. In Frankrijk herdacht hij de persoonlijke problemen waarmee zijn moeder heeft gekampt. De familie Lukaku komt van ver. Vader Roger droeg het predikaat ‘topspits’ mee bij zijn transfer uit Congo in de vroege jaren negentig maar werd door Belgische huisjesmelkers ondergebracht in krotten. Hij kreeg tijdens wedstrijden racistische verwensingen naar het hoofd. De kinderen Jordan en Romelu hadden het niet breed in hun Boomse jeugdjaren maar vonden op basis van wilskracht, talent, intelligentie en goed gemoed hun weg door het leven: de lachende Lukaku’s bieden de Duivelse selectie een meerwaarde.

“Ik wil uitgroeien tot één van de beste spitsen van de Premier League.” Dat vertelde hij tegen mij in de tuin van het appartement van zijn ouders. We zaten in Molenbeek, een paar dagen nadat hij in de augustus 2013 de beslissende strafschop voor Chelsea onbenut had gelaten. Bayern won de Europese Supercup en Mourinho plaatste hem op de lijst ‘te verkopen’. Hij belandde bij Everton en de Engelse top leek verder af dan ooit. Hij zette meteen de puntjes op de i. Het missen van de elfmeter sloeg een wonde, maar hij verlegde zijn interesse naar een nieuwe uitdaging: de verbetering van zijn statistieken bij zijn nieuwe werkgever. En tegelijk verraste hij met een klare kijk op het spitsenspel. Hij strooide het wierookvat uit over Bayernspits Mario Gomez. Mario Gomez? Dat was toch de nonchalante sluipschutter met 113 treffers in 174 optreden waarvan liefst 24 in 41 Champions Leaguewedstrijden? Mario Gomez, het contrast met Romelu Lukaku kon niet groter zijn. Hij legde me uit dat het aanvalsspel van Bayern hem charmeerde omdat hij genoot van elftallen die per match acht tot tien kansen creëren en dominant voetballen. Hij ontleedde de bewegingen van zijn tegenpool Gomez omdat die volgens hem in de zestien de beste van Europa was geweest. En hij, Romelu Lukaku, streefde compleetheid na. Daarom raakte de gereserveerde Mario bij hem, de letterlijk sterke spits die graag op volle snelheid koerst, de gevoelige snaar: het gevoel Gomez. Terwijl hij me een jaar eerder nog een ander trio als scorende rolmodellen voorstelde. Lukaku had duidelijk altijd zijn gedachten klaar over de eigen taak. Hij spiegelde zich aan – voor de hand liggend – de Ivoriaan Drogba; aan – vanzelfsprekend – de Braziliaan Ronaldo; aan – verrassend – de Fransman Anelka. Ronaldo? Sierlijk. Drogba? Dodelijk? Anelka? Die had alles volgens hem. Zijn stelling: ‘Ik zet hem qua talent op het niveau van Ronaldo. Bij Brazilië liep Ronaldo en bij Frankrijk Anelka.” In zijn ogen was Anelka de beste spits van Europa geweest. Hij merkte dat bij zijn aanname, pass, beweging, afwerking: “Drogba had meer power maar Anelka loste het op vanuit zijn technische brille. Qua basistechniek de beste die ik ook heb gezien.” Dat liet aan de duidelijkheid niets te wensen over. Net zoals hij het daarna uitgierde van de pret over de essentie van het ‘midvoorspel’: Kill! Kill! Kill! Hij twijfelde nooit, had geen angst voor de tackle en zette als eerste de voet indien nodig. Drie jaar later, op het EK 2016, leek Romelu Lukaku stilaan het hele oeuvre te beheersen. Met zijn doelpunten tegen Ierland boog hij de neerslachtigheid waar hij aan leek te lijden om in zelfvertrouwen. Met de bestudering van uiteenlopende voorbeelden als Gomez, Drogba, Ronaldo en Anelka probeerde hij alle facetten van zijn vak onder de knie te krijgen. Dat lukte. En toen volgde de transfer naar de wereldtop: Manchester United. Waar hij liefst 26 goals aantekende in zijn eerste 45 confrontaties. Toch restte de twijfel bij zijn talent.

De volgende stap van ‘Big Rom’? Op zoek gaan naar de soul van Manchester United. Wil hij zichzelf nog beter wil maken, dan zal hij zich moeten verdiepen in de ware natuur van het spitsenvoetbal der Red Devils en dan keert hij best terug naar Ruud van Nistelrooij en Wayne Rooney. Zij waren de meesters van het strafschopgebied en van de in het spel van United levensbelangrijke kwaliteitsvolle ‘first touch’ in de kleine ruimte.

Krijgt hij die onder controle dan volgen er nog honderd Premier Leaguedoelpunten, dat staat vast. En dan wordt hij de complete spits!