Een tiental Palestijnse klanten van een strandcafé in de Gazastrook volgde op 9 juli 2014 om half twaalf ´s avonds de WK-kwartfinalewedstrijd Nederland-Argentinië in Brazilië op de Israëlische televisie, toen een Israëlische raket zich door het dak van het café boorde en negen gasten doodde, inclusief drie paar broers en een neef.
Wat hier gebeurd was, gebeurde wel vaker tijdens een wereldkampioenschap: Israël maakte gebruik van de afleiding in de wereld om een snelle oorlog te voeren die het al een tijdje aan het voorbereiden was. Deze zou zeven weken duren en meer dan tweeduizend slachtoffers maken, overwegend Gazaanse Palestijnen.
Regeringen overal ter wereld probeerden het wereldkampioenschap te instrumentaliseren, maar Israël was een buitengewoon bekwame beoefenaar van die tactiek. Als klein land dat vaak in het middelpunt van de mondiale opinie stond, had het wat betreft militaire operaties een ongeëvenaarde mediasluwheid ontwikkeld – tot 7 oktober 2023 tenminste, toen het zijn interesse in buitenlandse meningen verloor. Israël had altijd vijanden die het wilde uitschakelen – ´het gras maaien´ noemden de Israëli´s dat. Het moment om dat met minimale publiciteit te kunnen doen was tijdens ´s werelds grootste media-evenement.
Een week voor het WK van 1982 was Israël Libanon binnengevallen. Tijdens het WK van 2006 lanceerde het Operatie Zomerregens in Gaza. Het wereldkampioenschap was niet de oorzaak van deze conflicten, maar bepaalde wel hun timing.
Bron: Simon Kuper, De wereld aan mijn voeten – Een reis door het hart van het mondiale voetbal in 9 WK´s, 2025, blz. 255
Sport en politiek. Normaliter misbruiken autoritaire regimes het WK om hun blazoen schoon te poetsen. Door een WK te organiseren willen ze aantonen dat ze een volwaardig lid van de internationale gemeenschap van staten zijn, dat er niets mis is met hun land. Ze pretenderen volledige ´Salonfähigkeit´. Het blijkt ook mogelijk om het WK te gebruiken als dekmantel voor omstreden gewapend optreden buiten het eigen grondgebied.
Rob Siekmann
