onderschrift foto: Kevin De Bruyne neemt een exemplaar van ‘Maradona achterna’ in ontvangst (foto Nico Vereecken)
Diego Armando Maradona is misschien niet de beste voetballer aller tijden maar zeker de meest controversiële en de meest fascinerende. Geliefd en gehaat. Op en naast het veld. Een schurk(je), maar tegelijk heilig verklaard.
Vandaag exact 65 jaar geleden werd hij geboren in Villa Fiorito, een van de sloppenwijken van Buenos Aires. Nog voor hij een tiener was, groeide hij bij Los Cebollitas (de Uitjes) uit tot een sensatie. Hij werd dé ‘pibe’ (het jongetje) van het Argentijnse voetbal. Pibe is de bijnaam voor kleine spelers met een groot trukenarsenaal.
Ariel Ortega, Pablo Aimar, Javier Saviola, Marcello Gallardo, Juan Ramon Riquelme. Zij hebben hun jeugd doorgebracht op de potreros (trapveldjes) en voetbalden puur intuïtief. Spelen was voor hen belangrijker dan winnen en zo wil de Argentijnse voetballiefhebber het ook. Hij dweept met de pibe, het kind uit de sloppenwijken dat de stoere tegenstander de bal door de benen speelt. Zijn droomteam bestaat uit tien pibes en één keeper.
‘De pibe werd voorgesteld als het beste wat het Argentijnse voetbal te bieden had en de mensen in de stadions sloegen zich op de knieën van het lachen als dit soort kleine, behendige spelers op gracieuze wijze langs gemeen grijnzende troncos (‘boomstammen’, zoals weinig elegante verdedigers in Argentinië worden genoemd) slalomde’, schreven Rop Zoutberg en Erik Brouwer.
De pibe heeft zelfs een eigen tango: El Sueno del pibe (‘de droom van de pibe’), in 1943 (en niet 1986) geschreven door Reinaldo Yiso en Juan Puey. Het liedje vertelt over de droom van een jongen die met nog één minuut te spelen de bal krijgt, een halve ploeg dribbelt en de wedstrijd beslist. De laatste strofe luidt: ‘Hij nam de bal aan met een rustige beweging, liep iedereen voorbij tot aan de keeper en met een hard schot werd hij de schutter’. Het werd ooit door Maradona live op tv gezongen.
De ultieme eretitel in het Argentijnse voetbal is Pibe de Oro. Slechts twee spelers behoren tot die categorie. De eerste was Ernesto Lazzati, de legendarische spelverdeler van Boca Juniors in de jaren 1930. Een nummer 10 die niet geïnteresseerd was in de tactische besprekingen van zijn coach en altijd zijn eigen oplossing zocht.
De tweede was Diego Armando Maradona. Al bij zijn eerste partijtje in zijn veel te grote shirtje was hij de belichaming van de pibe. Toen hij op zijn negende bij Argentinos Juniors belandde, kon hij al zo goed voetballen dat de coach vermoedde dat hij een enano (‘dwerg’) was. Maradona is voor de Argentijnen geen enano, maar een pibe, dé pibe. Met de kwalijke trekjes die er vaak bij horen.
‘Ik ontdekte dat er twee personen waren: Diego en Maradona’, zei Fernando Signorini, jarenlang zijn privétrainer, vriend en toeverlaat. ‘Maradona was een onzekere jongen, Diego een fantastische gast. Maradona had hij in het leven geroepen om te kunnen voldoen aan de eisen van de voetballerij en de media. Maradona kon zichzelf geen enkele zwakte permitteren. Eén keer zei ik dat ik met Diego naar het einde van de wereld zou gaan, maar met Maradona zou ik nog geen stap zetten. Hij antwoordde: “Als er geen Maradona was geweest, zat Diego nog steeds in Villa Fiorito.”’
De dualiteit van Maradona: voetbalgenie en schurk(je). Lees er alles over in ‘Maradona achterna’, waarin François Colin niet alleen het leven en de betekenis van Diego Armando Maradona schetst, zijn vele ontmoetingen op het veld met Belgische voetballers, maar ook het proces naar aanleiding van zijn dood vijf jaar geleden (zelfs die was controversieel) beschrijft. Hij vertelt bovendien de geschiedenis van SSC Napoli en de doortocht van Dries Mertens, Romelu Lukaku en Kevin De Bruyne aan de baai van Amalfi.
Maradona achterna. Met Dries, Romelu en Kevin in het spoor van Diego; uitgegeven door Best in Books, 25 €
