Vorige week vonden sommigen dat Tadej Pogačar in de tijdrit van het wereldkampioenschap werd vernederd door Remco Evenepoel. Nu wordt de Sloveen nog maar eens vergeleken met Eddy Merckx. De toon kan snel veranderen in het wielerlandschap.
Dit is het wielerseizoen van de superlatieven. Iedere topprestatie wordt met het woord historisch of aanverwante adjectieven omschreven. Na het WK tijdrijden, waarin Remco Evenepoel iedereen overklaste en Tadej Pogačar inliep, stond hier en daar zelfs te lezen dat Evenepoel de Sloveen had vernederd. Het hoort kennelijk bij de hoerajournalistiek die tegenwoordig wordt bedreven. Zeker in de wielersport is enige nuance soms ver te zoeken. Te snel wordt er in een overdreven mate gejubeld. Het is van alle tijden. Toen Eddy Merckx in 1969 de Ronde van Frankrijk won, titelde Louis Clicteur, de chef-sport van Het Laatste Nieuws die werd aangezien als de wielerpaus: “Juicht Belgen, juicht, een droom is in vervulling gegaan.”
Tadej Pogačar heeft in de wegrit orde op zaken gezet. Hij plaatste op ruim 60 kilometer van de aankomst een aanval en snelde naar een tweede opeenvolgende wereldtitel. Remco Evenepoel, op een ongelukkig moment geremd door tegenslag, eindigde knap tweede. Na afloop werd er voor de zoveelste keer verwezen naar de gelijkenissen tussen Pogačar en Merckx, ook al blijft het moeilijk om tijdperken met elkaar te vergelijken. In één zaak verschilt Pogačar wel van de Kannibaal: hij deelt af en toe een geschenk uit aan een ploegmaat. Zoals vorige week in Montréal bleek, toen hij zijn teamgenoot Brandon McNulty de overwinning gunde. Eddy Merckx zou het nooit gedaan hebben. Vreemd trouwens dat niemand toen opmerkingen had bij het gebaar van Pogačar. Toen Wout van Aert twee jaar geleden Gent-Wevelgem aan zijn ploegmaat Christophe Laporte liet, werd daar dagen over gepalaverd.
De sterkte van Pogačar was ook nu dat hij zich na de tegenvallende prestatie in de tijdrit door niemand liet opjagen. Hij is in alle omstandigheden perfect in balans met zichzelf. Steeds weer blijkt dat Pogačar zijn lichaam door en door kent. Zijn recuperatievermogen is fenomenaal en helpt hem over iedere tegenslag heen. Pogačar straalde voor het WK veel vertrouwen uit en wist dat de omloop voor hem perfect op maat was gesneden. Hij zorgde voor een wereldkampioenschap van een zeer hoog niveau. En voor uitstekende televisie. De VRT bespaarde niet bij het uitsturen van verslaggevers naar dit evenement. Terwijl er doorgaans vanuit een studio in Brussel commentaar wordt geleverd en dat ook nu aanvankelijk gebeurde, werden nu zelfs twee commentatoren gestuurd voor de wedstrijd voor vrouwen, terwijl de Belgen kansloos waren.
SLACHTPARTIJEN
Dit wereldkampioenschap laat ondanks het spektakel een bittere smaak na. Er was wel enig enthousiasme bij de bevolking, maar abnormaal is dat niet: sport is voor Afrikanen een manier van leven. Dat bleek bijvoorbeeld ook tijdens het WK voetbal in 2010 in Zuid-Afrika, terwijl ook dit land kreunde onder tal van problemen. De autoriteiten veegden alles onder tafel, zoals dat nu ook gebeurde. Het kan de rauwe realiteit niet verdoezelen. Rwanda wordt geleid door een dictator, Paul Kagame. Het is een land waarin politieke tegenstanders worden gearresteerd of vermoord, en het levert wapens aan een rebellengroep die terreur zaait in Oost-Congo, waar in een bloedige oorlog al miljoenen slachtoffers vielen. Nu nog is er sprake van massa-executies, ook uitgevoerd door Rwandese militairen. Veel mensen leven in angst. Toch noemt David Lappartient, de voorzitter van de UCI, dit eerste WK op het Afrikaanse continent een mijlpaal in de geschiedenis en de mondialisering van de sport. Rapporten over de misstanden in dit land werden genegeerd.
De Internationale Wielerfederatie leeft in zijn eigen wereld. Sponsors uit landen als de Verenigde Arabische Emiraten en Bahrein werden toegelaten (UAE en Bahrain Victorious). Het heette dat de wielersport best wat financiële injecties kon gebruiken. En schrijnend was de machteloosheid toen het in de Ronde van Spanje tot pro-Palestijnse demonstraties kwam tegen de aanwezigheid van de ploeg Israel-Premier Tech, opgericht door een miljardair die pal achter de slachtpartijen staat die in Gaza worden aangericht. Hij noemt het een oorlog tussen goeden en slechten.
Geld is alles waar het in de sport om draait. Zo zal ook de bladzijde in Rwanda worden omgedraaid. Binnen drie jaar wordt het wereldkampioenschap in de Verenigde Arabische Emiraten georganiseerd, niet echt een democratische rechtsstaat en een land waar vrouwen geen rechten hebben: ze moeten een rok of een broek dragen die tot aan de enkels reikt. Abu Dhabi vormt dan het decor. De stad zal zich even vlekkeloos presenteren als nu Kigali.
Toch leiden de gebeurtenissen van de afgelopen weken bij sommige organisatoren tot bezinning: de inrichters van de Ronde van Emilië, die volgende zaterdag wordt gereden, hebben de ploeg van Israel-Premier Tech de start ontzegd. Niet eens zo lang geleden riepen sommigen dat sport en politiek gescheiden moeten blijven. Maar die uitspraak is al veel langer dan vandaag achterhaald.
