De voetbalwereld staat bol van overdrijvingen en al dan niet foute voorstelling van wat er precies gebeurt. Zowel buiten als binnen het speelveld. Alles wordt uitvergroot tot proporties die passen bij de belangrijkste bijzaak ter wereld. Zo lijkt het volume van onze radioreporters te suggereren dat zelfs een inworp een halve doelkans inhoudt. En de boodschap dat Kevin De Bruyne afscheid neemt van Mancester Cty is het eerste hoofdpunt in het journaal en voorpaginanieuws in de kranten. Zelfs zijn bijnaam “King Kevin” toont duidelijk aan dat Kevin uit Drongen een haast buitenaards wezen is geworden, want hij wordt een buitenaardse voetballer genoemd.
Ergens las ik zelfs dat hij elke cent zijn geld waard is geweest. Laten we wel wezen, van de kwaliteiten als voetballer doen we absoluut niets af, maar – volgens financiële sites, waaronder Forbes – bedraagt het geaccumuleerd fortuin ergens tussen de 35 en de 100 miljoen dollar. Je merkt dat er bij dat soort uitspraken iets fout zit. In de sportwereld – ook in enkele andere sporttakken, zelfs in zoiets als darts – worden waanzinnige bedragen uitbetaald die kant noch wal raken. Niet dat die sporters daar zelf iets kunnen aan doen. Het is gewoon het gevolg van de vrijemarkteconomie die dit soort aberraties toelaat, ze zelfs in de hand werkt. Je mag dit decadent vinden, maar er valt weinig tegen te beginnen.
Toch wil ik het hier verder niet over geld hebben, maar over een van de meest misbruikte woorden in de voetbalwereld: respect. Het wekt bij mij telkens weer verbazing wanneer een speler of trainer een gebrek aan respect ervaart. En dat gebeurt vaker dan je denkt. Vaak gaat dit ongemerkt voorbij, maar een incident deze week doet mij nu naar de pen (in casu het toetsenbord) grijpen. De casus Didier Lamkel Zé. Op dit ogenblik is hij aangesloten bij STVV, maar ook daar zit er een haar – wat zeg ik, een hele paardenstaart – in de boter. Het verhaal van een aangekondigd incident. Over zijn talent zal wel iedereen het eens zijn. Op het gebied van techniek, maar ook op gebied van andere mensen tegen zich in het harnas jagen. Op tien jaar tijd heeft hij letterlijk twaalf ploegen versleten. Door zijn provocerende en onvoorspelbare acties zet hij telkens weer iedereen op het verkeerde been, maar vindt dan telkens weer dat hij geen respect krijgt. Op zoek naar erkenning ondermijnt hij dan net telkens weer zijn relatie met de buitenwereld door zelf een absoluut gebrek aan respect te tonen. Dat ervaren ze ook nu weer in Limburg. En net daarom blijft het me verbazen dat telkens weer ploegen zijn die met hem verder willen. “In de grond is het een goeie jongen”, zegt men over Didier Lamkel Zé, maar de nuchtere Vlaming zou zeggen dat je hem wel degelijk eerst in die grond moet krijgen.
Maar het is uiteraard niet enkel Lamkel Zé die telkens weer om respect smeekt. En het gaat ook niet altijd om kleine namen. We graaien even in de grabbelton van respect en komen daar toch wel grote kleppers bij. Op internationaal vlak komen we zo automatisch terecht bij Cristiano Ronaldo, Paul Pogba en Neymar Jr., die telkens weer vinden dat ze niet met het nodige respect worden behandeld. Bij dit drietal mogen we zeker ook niet Mario Balotelli vergeten. Hij is een soort Lamkel Zé next level die ook bij minstens dertien ploegen heeft gespeeld en telkens weer vond dat hij het nodige ontzag niet kreeg waarvoor hij borg stond.
Een geval apart is dan weer Zlatan Ibrahimović. Hij eist voor zichzelf respect op en maalt op dat gebied niet om zijn omgeving. Hij lijkt er in ieder geval zijn slaap niet voor te laten.
Uiteraard kunnen we hier ook niet voorbij aan Thibaut Courtois. Het verhaal is stilaan bekend en misschien ook wel afgezaagd. Op internationaal gebied vindt hij zichzelf vaak tekortgedaan tegenover andere Europese topkeepers als Manuel Neuer of Alisson Becker. Hij vindt het onrechtvaardig. En op Belgisch niveau zijn al liters inkt gevloeid over de aanvoerdersband bij de Rode Duivels en de zogezegd denigrerende houding van de technische staf van de nationale ploeg. Het hele conflict met Domenico Tedesco draait dus ook hier om (een gebrek aan?) respect. Dat ene woordje zorgde voor een afwezigheid van twee jaar op het internationale landenniveau.
Het is en blijft vreemd dat sommige voetballers telkens weer om respect vragen, maar wel moeilijk kunnen verwoorden waaruit dat respect dan wel zou moeten bestaan. Ze gaan daarbij vaak voorbij aan de vaststelling dat respect vooral voortvloeit over je houding als mens en veel minder over je acties. Alle opgesomde namen zijn mannen die – toevallig of niet – met een groot talent voor een dik betaalde voetbaljob zijn geboren. Dat talent – en dus het respect – wordt uitgedrukt in een maandloon van minstens zes en soms zelfs zeven cijfers. Wat zou je dan zeuren?
Alleen al daarom is het misschien goed om even te wijzen op een bericht vanuit de Allianz Arena in München dat gisteren de wereld werd ingestuurd. Thomas Müller en Bayern München hebben gezamenlijk gemeld dat hun wegen na dit seizoen zullen scheiden. Müller speelt sinds het jaar 2000 – van tienjarige jeugdspeler tot clubicoon – ononderbroken voor de Zuid-Duitse topploeg. Müller was graag nog verder gegaan, maar de club vond dat het genoeg was. Vermoedelijk zouden alle bovengenoemde spelers een chagrijnige reactie hebben gehad. Niet zo met Thomas Müller in een evenwichtige en waardige reactie, waarvan we twee zinnetjes in vertaling hier meegeven.
Ik betuig mijn respect voor deze stap, die de raad van bestuur en de raad van commissarissen zeker niet lichtvaardig hebben genomen. … Ik voel de waardering van alle betrokkenen voor mijn lange tijd bij FC Bayern en ervaar een diep gevoel van vreugde voor de 25 ongelooflijk intensieve jaren als speler bij de club van mijn hart.
Thomas Müller verdient respect, niet alleen vanwege zijn talent en carrière, maar ook om de waardigheid waarmee hij afscheid neemt van Bayern. In vergelijking met de manier waarop andere topvoetballers omgaan met hun situatie, zou dit voor figuren zoals Cristiano Ronaldo, Thibaut Courtois en anderen een belangrijke les kunnen zijn. Zo verdien je pas echt respect.
Uitsmijter
Een buschauffeur, metselaar, bankbediende, leerkracht of een ontslagen arbeider bij Audi: ook zij verdienen respect. Met een maandloon dat zes cijfers telt, maar wel met twee cijfers na de komma.
