‘Achter De Kazerne bulderden de kanonnen. Degene die het kruit aanstak was Adriaan (Aad) de Mos’, schrijft de Nederlandse oud-journalist Henk Evenblij in zijn nieuwste boek ‘Willem, Obiku moet erin!’. Voor dagblad De Telegraaf volgde Evenblij enkele tientallen jaren het Nederlandse en internationale voetbal. Zo deed hij ook vaak Mechelen aan waar Aad de Mos in de jaren tachtig met KV Mechelen furore maakte.
De Mos kwam in 1986 bij KV Mechelen terecht nadat hij een jaar eerder was ontslagen als hoofdcoach van Ajax. De Mos haalde zijn gram met het winnen van de Europa Cup-finale voor bekerwinnaars in 1988, uitgerekend tegen Ajax. De Mos vierde zijn revanche op het veld met een ’fuck you-gebaar’ richting bank en bestuur van Ajax.
De Mos leidde bij KC Mechelen een cordon Nederlandse spelers: John Bosman, René Eijkelkamp, Piet den Boer, Graeme Rutjes, Erwin Koeman en Eric Viscaal. Ze waren bijeengebracht door zijn zaakwaarnemer Ger Lagendijk Ook buiten het veld roerde De Mos zich nadrukkelijk in Mechelen, zo beschrijft Henk Evenblij in onderstaande passage uit het boek.
Met zijn Haagse Bluf mocht De Mos zo’n beetje alles doen wat God heeft verboden. Zo reed hij rond in een Mercedes met het kenteken AAD 300. Hij parkeerde zijn bolide overal, zonder ook maar één parkeerbon te krijgen. Want, nogmaals, het was Aad voor en Aad na. Iedereen at uit zijn hand. In restaurant Martinique aan de Korenmarkt was hij een graag geziene gast. Een etablissement waar je via een tussendeur zomaar in een café-dancing stond. Ik maakte wel eens zo’n sessie mee. Hotel Alba was aan de overkant, dus na een koprol lag je bij wijze van spreken daar zo in je bed.
Niet alleen voor mij, maar voor de hele Nederlandse pers was het een verademing om KV Mechelen te mogen coveren. Parkeren vormde nooit een probleem. Het woord hooligans kende men niet. En als het onverhoopt spookte Achter de Kazerne, dan wist de gendarmerie daar wel raad mee. Bij een calamiteit stormde een peloton agenten de tribune op, grepen de raddraaiers in de kraag, propten hen in busjes en vervoerden die vervolgens naar de krochten van Antwerpen. Tijdens het afdalen van gevaarlijke trappen knikkerden ze de fans van de bovenste treden om vlak erna de met bebloede hoofden waggelende supporters weer op de tribune af te leveren.
Mijn relatie met Aad de Mos nam op een gegeven moment ‘buitengewone proporties’ aan. Nadat KV Mechelen, in 1989, thuis het Europa Cupduel van Sampdoria had gewonnen (2-1), fluisterde Aad me in het oor: ‘Jij gaat toch wel mee naar Genua, hè?’ Ja, Henk ging mee. Vanaf Zaventem vloog ik met de ploeg naar Italië en verbleef in een schitterend hotel waar de golven onder mijn hotelkamer klotsten. KV Mechelen ging er met 3-0 op, met name door het afgrijselijk harde spel van de Braziliaan Toninho Cerezo.
Niet te geloven, maar waar: naast De Mos op de bank zat zijn zaakwaarnemer Ger Lagendijk in een keurig trainingspak. Ook Ger kon niet beletten dat Sampdoria KV Mechelen uitschakelde en de finale deze keer niet werd bereikt. Voor een trainer betekent geen succes ontslag. Resultaten uit het verleden tellen niet. Nooit eigenlijk. Dat geldt trouwens voor alles. Aad vertrok naar Anderlecht, Lagendijk ging verder met zijn spelershandel. En KV Mechelen-suikeroom John Cordier draaide de geldkraan dicht, met het gevolg dat het Achter de Kazerne begon te klinken als ‘t geluid van een losse flodder.
Het boek Willem, Obiku moet erin!’ is verschenen bij uitgeverij Trichis in Rotterdam, telt 224 pagina’s en kost 22,95 euro.
