Dag François
Bedankt voor je uitvoerige antwoord. En dat ligt helemaal in de lijn van hoe ik denk over voetbal en diversiteit. Laten we maar genieten van al die kleuren op een voetbalveld.
Verder is het weer bijna zover. Zondag zit het EK erop. Je twaalfde. Als ik goed heb geteld moet je in 1980 in Italië begonnen zijn en meteen de beste prestatie van de Belgen hebben meegemaakt. Klopt dat? En weet je nog veel van je eerste EK? Ik deed toen nog als freelancer avonddienst op de sportredactie van het Nieuwsblad in de Émile Jacqmainlaan. Dat lijkt niet één, maar wel twee eeuwen geleden. Wie liep daar toen niet allemaal rond: Marc Dheedene, Louis Ceulemans, Jacques Beuckelaers, Harry Van den Bremt, … en god de vader Joris Jacobs. Allemaal verleden tijd. Wij waren toen beide nog jong en ik ging een heel andere richting uit. Maar voetbal en De Witte Duivel brachten ons toch weer samen. Genoeg nostalgie. Terug naar de realiteit.
Blij dat Spanje de finale haalt en niet het teleurstellende Frankrijk. Les Bleus, één (echte) veldgoal en tot in de halve finale geraakt. Zou dat ooit eerder gebeurd zijn? Ik vond het vooral schitterend om de geboorte van een echte voetbalvedette mee te maken. Ook al wisten we al wel van zijn voetbaltalenten, maar nu heeft hij ze aan de hele wereld getoond. Een jongetje van nog niet eens zeventien. Nog op de schoolbanken. Nog geen baardgroei. Maar op een voetbalveld een volwassen kerel van formaat. Lamine Yamal gaat ongetwijfeld een grote toekomst tegemoet, als hij blijft doen wat hij het beste kan. Voetballen. Want hopelijk houden ze hem bij Barcelona toch nog een paar jaar bij het handje als jongvolwassene, zodat hij niet ontspoort. Zestien en al een wereldvedette, dat zal niet makkelijk om dragen zijn. Maar ondertussen is het genieten geblazen.
Een ander paar mouwen is de andere halve finale tussen Nederland en Engeland. We hadden het Nederland gegund, maar de David Platt van dienst heette deze keer Ollie Watkins. To be honest, op basis van deze wedstrijd was de zege van de Three Lions wel verdiend, maar op basis van het hele EK verdiende de Engelse ploeg – Southgate voorop – eerder een schop onder zijn kont. Hoe kun je je nu zo’n bende talent op die manier laten voetballen, sorry klungelen en knoeien? Onvoorstelbaar eigenlijk.
Maar nog meer dan de overwinning wordt er weer gesproken over de penalty. En dus over de scheidsrechter en de VAR. Voor wie dacht dat alleen in de Belgische competitie dubieuze beslissingen worden getroffen. Niet dus. Ik probeer me dan altijd aan de kant van de scheidsrechter te stellen die moet beslissen in een fractie van een seconde. In veel gevallen eigenlijk een totaal onmogelijke opdracht. Het menselijk oog is niet in staat om een aantal dingen te zien. Ik denk hierbij ook aan de lijnrechters die de vier millimeter buitenspel van een teennagel zouden moeten zien. Pure waanzin.
Het is gebleken dat de VAR op dit EK een uitstekend instrument is om buitenspel vast te stellen. Ook die vier millimeter. Dat dit belachelijk is, weet ik, maar dat zijn nu eenmaal de slechte regels. Geen discussie mogelijk.
Een andere zaak is het voor de VAR wanneer het om beslissingen gaat die voor discussie vatbaar zijn. Zoals het penaltygeval. De meningen zijn echt wel verdeeld. Ook Engelse analisten vonden het geen “pinanti”, dus het zal de voetbalwereld blijven beroeren. Zelf twijfel ik. Misschien wel onbewust door het belachelijk gekronkel van halve dode Harry Kane die bij het trappen van de strafschop plots niets meer voelde. Samen vonden en vinden we altijd dat fout fout is en dat er geen weg tussen is. Maar soms kun je je de vraag stellen: is het fout? En dan begint de interpretatie. En interpretatie is er altijd al geweest. En op elk niveau. Zelfs bij de miniemen. En dat blijft dan sudderen. Zoals hier te lande Prendergast. Of zelfs nog veel verder in het verleden de corrupte Barbéran. Of de hand van god. Elk land zal wel zijn spoken kennen.
Minstens zo erg vind ik dat verschrikkelijke getrek en geduw in de strafschopzone, want zelden of nooit bestraft. Gisteren zag ik halve worstelwedstrijden. En wat gebeurt er? Niets. Dat behoort zogezegd tot het spel. Volgens mij zou men daar krachtig moeten tegen optreden en onmiddellijk geel – en indien nodig zelfs rood – geven. Na enkele keren zou het wel gedaan zijn. Zoals we merken dat spelers – op de kapitein na – nu niet meer naar de scheidsrechter gaan. Daaruit blijkt dat dit een goede beslissing was.
Genoeg gezaagd nu. Hopelijk geraak je in Berlijn in het Olympiastadion en heb je nadien even de tijd voor de historische wandeling rond datzelfde stadion. Een aanrader, ik heb die wandeling vaak met mijn studenten gedaan en die waren altijd onder de indruk.
Laten we tot slot hopen dat Spanje dit EK met vlag en wimpel wint, maar vergeet niet dat niet alle sprookjes een happy end kennen. Enkel bij Disney gebeurt dat. Maar deze keer mag het op dat gebied Disney zijn, met de kabouters YamalLamine en Nico Williams in de hoofdrol. Moet lukken.
Tot schrijfs
Paul
