Dag Paul,
Ik ben dus weer op weg naar Duitsland. Nog net de tijd gevonden om je brief te beantwoorden. Ja, ik vind het tot nu toe een bijzonder leuk toernooi. Een tijdje geleden dat er nog zoveel pret te beleven viel. Ik denk inderdaad dat je van een nivellering kan spreken. Dat is niet zo vreemd, denk ik. In het clubvoetbal worden de verschillen steeds groter, omdat de rijke clubs steeds rijker worden en de anderen het jaar na jaar moeilijker hebben om de eindjes aan elkaar te knopen.
Die kleinere voetballanden, ik denk onder andere aan Albanië, Georgië, Hongarije, hebben een buitenlandse coach gekregen die het niveau optrekt. Zo halen ze hun achterstand op en ze doen dat niet alleen met defensief voetbal. Er zijn tot nu toe weinig bussen geparkeerd op het veld.
Het grote verschil met het clubvoetbal is dat je in het interlandvoetbal geen spelers kan kopen om je zwakke plekken te versterken. De grotere voetballanden hebben uiteraard een bredere selectie waar ze kunnen uit kiezen, maar ook daar is het onderlinge niveauverschil van de spelers vaak groot. Dat heb je veel minder bij de grote clubteams.
De Rode Duivels begonnen zonder echte linksback aan het EK, al had Tedesco natuurlijk altijd De Cuyper daar moeten zetten, maar ook een favoriet als Engeland heeft zo’n probleem. Luke Shaw is nog altijd niet helemaal hersteld van een blessure van februari en werd nu al twee keer vervangen als linksachter door Trippier, een rechtsback.
Seksbus
De Rode Duivels zijn voorlopig de ontgoocheling van het EK. Na Slovakije kregen ze een dag vrij. Je vroeg of dit wel een goede zaak was. Ik heb eerlijk gezegd geen idee. Ik kan me niet herinneren dat het ooit gebeurd is. Je zou denken dat na zo’n zwak optreden als tegen Slowakije elke training welkom is en ik vrees ook een beetje dat je de focus kwijt speelt door een snipperdag te nemen.
Het doet me denken aan wat we in Mexico de ‘seksbus’ noemden. Daar kwamen de vrouwen een paar uur naar het spelershotel, waar de pers overigens ook logeerde. De spelers sliepen toen nog met twee op de kamer en het was dus afspreken wie eerst mocht. Sommige spelers hebben echter geen vrouw of kind, of de vrouw wil of kan de trip niet maken. Die jongens lopen er dan een hele dag verloren bij. Zoals, als ik mij goed herinner, Franky Van der Elst en Leo Van der Elst toen in Toluca.
Bedenkelijk vond ik de opmerking van technisch directeur Franky Vercauteren dat de jongens op die manier vervelende vragen konden ontlopen. Dat konden dan maar twee spelers zijn, want meer komen er per dag niet naar de persconferentie. Bovendien is er dan nog altijd onze vriend Stefan Van Loock om lastige vragen (als die er al zouden komen) af te blokken.
Wat een verschil met vroeger, toen alle spelers elke dag ter beschikking stonden van de pers. Het was geweldig werken voor ons, maar ook een goede zaak voor de jongens en dus finaal de ploeg. Je wordt ‘vent’ van moeilijke vragen en wat op je lever ligt naar buiten brengen, kan je een boost geven. Ook als dat off the record is. Maar die tijd is voorbij. De spelers hebben mediatraining gekregen en worden langs alle kanten afgeschermd. Tegelijk is de concurrentie tussen de media zo groot geworden dat ik vrees dat off the record niet meer bestaat. Jammer. Toen wist je als journalist wat er echt leefde in de groep. Nu is het raden en beginnen de journalisten mekaar te interviewen.
En ja, Tedesco begon nu plots Martinez na te bootsen. Niet dat hij het tegen Slowakije ‘amazing’ vond, maar toch. Hebben we de echte Tedesco al te zien gekregen? Tot voor maandag had hij nog geen enkele keer verloren. Dan is het makkelijk om met de pers om te gaan. Een coach leer je pas kennen als hij een paar keer verloren heeft.
Je leert dan ook zijn kwaliteiten als coach kennen. Dan moet hij dingen veranderen en duidelijk maken dat hij voor beterschap kan zorgen. Benieuwd of dat zaterdag tegen Roemenië lukt. Hoewel, twee keer verliezen tegen ploegen die 46ste of 48ste op de Fifa Ranking staan, dat is toch niet mogelijk?
Je had het ook over Filip Joos en de Turkse ref. Ik zat in het stadion en heb daar dus niets van mee gekregen. Ik begreep niet zo goed dat er zoveel te doen was over de scheidsrechter. Ja, er was dat afgekeurde doelpunt na het handspel van Openda. Dat was geen beslissing van de Turk, maar van de VAR. En natuurlijk vind je als Belg dat dit niet mocht gefloten worden, maar we moeten ons de vraag stellen of we het geen schande zouden gevonden hebben als een gelijkaardige fase een doelpunt tegen ‘ons’ had opgeleverd. Filip vond ook dat de eerste goal van Duitsland tegen Hongarije er na een overtreding van Gündogan kwam. Hein Vanhaezebrouck niet en ik hoorde van Henk Mees dat ook Marco van Basten er geen graten in zag. Veel fases in het voetbal zijn nu eenmaal niet zwart-wit.
Nog snel twee korte reacties. Jij vindt het Wilhelmus het mooiste volksleid. Mijn voorkeur gaat naar Fratelli d’Italia. En je had het ook over het nadeel dat iemand met schoenmaat 48 heeft bij buitenspelgevallen. Iemand met schoenmaat 48 is wellicht een dubbele meter en hebben die niet voldoende voordelen?
Pamplona
De hoogste tijd om weer naar jouw tweede vaderland af te reizen. Eerst naar Keulen dan naar Stuttgart. Al kom ik nog even naar huis om de verjaardag van mijn vrouw te vieren. Ik hoop in ieder geval spoedig weer iets van je te horen.
O, nog dit: wat heb ik gisteravond genoten van La Roja. En vooral van Nico Williams, een speler die ik nauwelijks kende. Ik las in de Spaanse pers dat hij en zijn broer Inaki een modern sprookje zijn van mensenhandel, emigratie, hoop en de liefde waarmee zijn ouders werden opgevangen. Vader Felix en zijn vrouw Maria gaven hun laatste spaarcenten aan mensenhandelaars om hen van Ghana naar Engeland te brengen. Ze strandden halfweg en waren verplicht te voet door de Sahara te trekken. De voeten van Felix zijn sindsdien gevoelloos van het zand dat meer dan 50 graden heet was. Zijn vrouw Maria was zwanger.
In de Spaans kolonie Melilla werden ze aangehouden. Een advocaat gaf hen de raad te zeggen dat ze afkomstig waren van Liberia, dat oorlogsgebied is. Een priester bezorgde het gezin de nodige papieren en vader een job. Ze vestigden zich in Pamplona, waar Nico werd geboren.
Mooi niet?
François
