Een heuse aanrader voor echte voetbalfans is een thuiswedstrijd van Racing Lens. Lens is een mijnstadje, wat aantal inwoners betreft te vergelijken met Gent, net over de Franse grens. Het heeft sinds enkele jaren een Louvre-museum en Racing is misschien wel de sympathiekste voetbalclub van Frankrijk, een echte volksclub. Het Stade Bollaert-Delelis kan bijna 40.000 toeschouwers ontvangen en de sfeer is er altijd geweldig. Ik zal het stadion nooit vergeten: ik schreef er mijn enige stuk ooit voor De Morgen.
23 november 1983 (exact veertig jaar geleden) was het dat Anderlecht op bezoek was in de 1/8ste finale van de Uefacup in (wat toen nog) het stadion Felix Bollaert heette. De Noord-Fransen zagen er een uitgelezen mogelijkheid in om promotie te maken voor het toerisme in de regio. Op de middag van de wedstrijd werd de Belgische pers uitgenodigd in een sporthal, waar allemaal stalletjes stonden. De topchefs van Lens en omstreken maakten ieder één klein gerecht. Sommigen een voorgerecht, anderen een hoofdgerecht, nog anderen een nagerecht. Nooit ergens zo goed ontvangen als journalist.
Er was natuurlijk ook Franse wijn, veel Franse wijn en de match was pas ‘s avonds. Met als gevolg dat iedereen in topstemming naar Felix Bollaert vertrok. In de perszaal moesten we meteen aan de slag. De kranten hadden (veel meer nog dan nu) problemen met avondwedstrijden. De eerste editie werd gesloten voor het einde van de match.
Om dat enigszins op te vangen werd van de verslaggever ter plekke een ‘wipstuk’ verwacht. Een soort sfeerstuk dat voor de ftrap werd doorgestuurd en in een latere editie vervangen werd door het verslag van de wedstrijd en onder dat verslag kwam te staan. In de laatste vorm van de krant werd het dan ‘gewipt’ voor de reacties uit de kleedkamer.
De aftrap naderde en de collega van De Morgen was al een paar uur spoorloos. In zijn schrijfmachine (ja, dat bestond toen nog) zat een velletje papier waarop slechts één zin stond. Stilaan werd duidelijk dat De Morgen een probleem zou hebben. Ik heb dan met die eerste zin een stuk gemaakt en dat doorgebeld naar de krant.
Jonge collega’s zullen het moeilijk kunnen geloven, maar in die tijd moest alles doorgebeld worden. Dat werd op een bandje opgenomen en op de redactie uitgetikt. Om tijd te winnen, werd aan de rust al het grootste deel van het verslag doorgebeld. De rest, op één of twee zinnen na, volgde dan een kwartier voor tijd en na affluiten kon je dan kort afronden.
Dat gaf soms vreemde toestanden. Ik herinner me een wedstrijd op Beerschot tegen Standard, waarin de collega van mijn krant haarfijn uitlegde hoe de Rouches met 1-3 gewonnen hadden. Op de redactie moest er helaas nog één zin aan toegevoegd worden: Tot slot werd het 4-3.
Terug naar Lens. Ik belde het wipstuk door naar De Morgen en vertelde dat ik dat deed op vraag van mijn collega die zich niet al te lekker voelde en gaf het advies mee om het verslag op televisie te maken.
En dan was er de match. Anderlecht leek op winst af te stevenen, want Erwin Vandenbergh opende drie minuten voor tijd de score. Twee minuten later liet doelman Jacky Munaron zich echter verrassen door een bal die net voor hem botste. Een vreemde goal en pas na de partij hoorden we dat er een steen lag in het strafschopgebied en dat de bal via die steen de bal van richting had veranderd en via de voet van de ongelukkige goalie over de doellijn was gegaan (1-1).
De partij met een assist van de kei. Het vreemdste doelpunt dat ik ooit zag, maar nog vreemder vonden we het beeld achter het doel van Munaron. Wie stond daar? Onze collega van De Morgen, met een puntzak frieten in zijn handen …
