Union reist deze week voor haar wedstrijd in de Europa League naar Anfield Road, het mythische stadion van Liverpool FC.
Vanuit ‘Het Gouden Boek van de Beker met de Grote Oren. Van Real Madrid 1956 tot Manchester City 2023’ schetst auteur Raf Willems in enkele afleveringen ‘The Story of Liverpool FC’. In de slotaflevering keren we terug naar de jaren zestig van vorige eeuw, toen de Merseysound zijn intrede deed in de beroemde Kop Stand: Gerry and the Pacemakers & The Beatles.
Gerry and the Pacemakers: The Kop & You’ll Never Walk Alone
In de oude binnenstad zuigt Matthew Street zich naar je toe. De beroemdste straat van Liverpool is één bruine kroeg. Rond The Cavern Pub ontstond in de vroege jaren zestig de Merseysound. Naast The Beatles gaf vooral de band Gerry and The Pacemakers een herkenbaar gezicht aan dit originele geluid.
Hij leidde een tamelijk grijs bestaan in het troosteloze Liverpool op het einde van de jaren vijftig.
In zijn biografie I’ll Never Walk Alone onthulde zanger Gerry Marsden (1941) hoe… een hevige regenvlaag zijn muzikale smaak veranderde. Op zijn zestiende zong hij in skifflegroepje en bezocht hij in de bioscoop een film van Laurel & Hardy. Omdat het pijpenstelen regende, kocht hij noodgedwongen een ticketje voor…Carousel. Voor een rebelse tiener droop er een te hoog gehalte kitsch van het witte doek. Toen hij besloot op te stappen, hoorde hij de eerste tonen van wat hij zelf omschreef als ‘een klassieker’: tekst, melodie, schoonheid. De song zette zich vast in zijn hoofd. Vijf jaar later ontmoette hij met zijn nieuwe groep Brian Epstein, de manager van The Beatles. Die nam van dan af ‘Gerry and the Pacemakers’ onder zijn hoede.
Hij leidde hen naar twee vrolijke beatsongs én nummer één-hits: ‘I like it ‘ en ‘How do you do it?’ En ineens stond hij daar met een melancholische ballade op de bühne. Hij veranderde de song door er een Buddy Holly-element in te brengen: ritmischer en compacter. Geschikt voor de hitparade…én het stadion. De single verscheen op 10 oktober 1963 en op 2 november steeg hij met stip tot…de eerste plaats. Marsden supporterde voor FC Liverpool en schonk in de zomer van 1963 aan coach Bill Shankly de demo van zijn nieuwe plaat. Die draaide de cassette in de spelersbus en trok de vergelijking met een psalm. Hij riep You’ll Never Walk Alone van dan af uit tot het lied van Liverpool Football Club. De fans zongen het massaal, vanuit de traditie van de Kop, de legendarische staantribune van stadion Anfield. De oorspronkelijke musicalserenade paste wonderwel in het kraam van Bill Shankly want de thema’s van het lied pasten waren de zijne: gemeenschappelijke strijd, trots, hoop en pijn. Die begaf zich in moeilijke tijden met een megafoon op het veld om The Kop de onvoorwaardelijke steun af te smeken. Vooral als alles verkeerd zou lopen. Shankly dreef op de heilige overtuiging dat de kracht van een team steunde op de gemeenschappelijke ijver van de spelers, de manager en haar supporterslegioen. Toen gebeurde er iets vreemds. De verborgen sentimenten borrelden op uit de ziel van Anfield. The Kop antwoordde met een uniek gebaar en gooide er een geïmproviseerde, maar bijzonder meeslepende versie van You’ll Never Walk Alone tegenaan. Een legende was geboren en Gerry Marsden flirtte even met het universum. Onder Shankly werd ‘Liverpool a way of life’. Een keuze voor het leven. De vaste standplaatsen in The Kop gingen over van grootvader op kleinzoon. Die ‘Spion Kop’ was een gigantische metalen constructie die als staantribune 17.000 kijkers kon herbergen. Vanwege de mysterieuze aantrekkingskracht persten zich soms meer dan 20.000 mensen op elkaar. The Kop bood een warm toevluchtsoord voor de duizenden ‘lost boys’ die doelloos door de stad doolden. Ze raakten er bedwelmd door de overvloedige Beatlesiaanse muzikale affectie en tastbare samenhorigheid.
The Liverpool Kop was een popgroep op zichzelf
Stephen Kelly doorgrondt in The Kop, the end of an era het raadsel: ‘Voetbal en rock-‘n-roll’ waren voor jonge Liverpudlians de enige ontsnappingsroutes uit de getto’s. De weg naar faam en fortuin Voor wie naast de spotlights van de stadions en de rocktempels greep, was The Kop ‘the place to be’. Daar kon men zijn verloren dromen en onverwerkte frustraties ongeremd de vrije loop laten. In The Kop waande iedereen zich een popidool voor één dag. Ongeveer elke zeventienjarige was lid van een muziekband. Op zaterdag zongen ze hun songs op Anfield. The Kop vormde de focus van een nieuwe jeugdcultuur, werd een popgroep op zichzelf.’ In tegenstelling tot de klassieke Engelse traditie van het geleide ‘community singing’, kleurde The Kop zijn repertoire met een spontane tint. De populaire rocksongs kregen een voetbalkleedje aangemeten.’ Hun inspiratie vonden de ‘Kopites’ bij de popscene van de Merseysound. De jonge fans bedachten spontaan nieuwe teksten op hits van The Beatles ( She loves you, Love me do, We all live in a yellow submarine), Cilla Black (You’re my world) of Gerry and the Pacemakers (You’ll Never Walk Alone, Ferry cross the Mersey, I like it). Bill Shankly orkestreerde de Kop. Het was zijn publiek. Zijn armen kregen de massa stil en hij gaf ze sterke boodschappen mee: ‘We have the greatest team in the world and you’re the greatest fans. You’re the people and I’m the people’s man.’ Zo ontstond op Anfield Road het ‘Shanklyisme’, een hitsige cocktail van emosocialisme, voetbalhartstocht, music & fun.
