Jari Litmanen woonde met zijn familie in de wijk Tiilikangas in Hollola. Zijn jeugdvriend Tommi Kautonen, diens oudere broer Turo en Mika Törnvall woonden vlakbij. Het viertal vormde een hechte vriendengroep, die het hele jaar door intensief met sport bezig was. In de zomer was voetbal nummer één, maar ze beoefenden ook allerlei minder voor de hand liggende balsporten. ‘We waren altijd met allerlei sporten bezig. We keken er eerst naar op tv en dan probeerden we om net zo iets te gaan doen in onze eigen omgeving. ‘s Winters keken we naar skispringen en skiën, ‘s zomers naar tennis op Wimbledon en atletiek.’ De vier lieten hun fantasie spreken. Ze gebruikten de grote en kleine sparrenbomen in Tiilikangas als poortjes bij de slalom, de lijnen van een tennisbaan werden met krijt op het asfalt getekend en ze gebruikten een zandbak bij het verspringen.
‘Het gekke was dat we bij teamsporten altijd dezelfde samenstelling aanhielden. Het was altijd Jari en ik tegen Turo en Mikka. Het idee was dat wij altijd wilden winnen van die twee jaar oudere jongens en zij wilden niet verliezen van de jonkies.,’ aldus Kaukonen. Om welke sport het ook ging, ze maakten er altijd een wedstrijd van. Als er om een of andere reden iemand van het groepje niet bij was, gingen ze meestal voetballen of ijshockeyen – afhankelijk van het jaargetijde. Een van de jongens stond dan in het doel en de andere twee speelden tegen elkaar. ‘Jari moest heel vaak keepen en ik speelde dan tegen Turo of Mika,’vertelt Kaukonen. ‘Wat voor sport we ook deden, iedereen wilde altijd winnen.’
De vriendengroep werd ook bij het voetbal geïnspireerd door de televisie. Toen de Premier League werd uitgezonden door Yle TV 2, wilden ze ook invloeden van de Britse eilanden opnemen in hun lievelingssport. ‘We regelden een Mitre Multiplexbal via het eerste elftal van Reipas Lahti, want in Engeland voelbalden ze daar ook mee. Op natte en koude avonden smeerden we die van tevoren in de “kleedkamer” in met vet, zodat binnen een bijpassende geur hing,’ herinnert Kautonen zich. Hij is ervan overtuigd dat het beoefenen van al die verschillende sporten goed was voor de ontwikkeling van hun voetbalkwaliteiten. Slecht was het in elk geval niet, want zowel beide broers als Litmanen bereikten de hoogste divisie van het Finse voetbal. ‘Onze eigen trainingen waren zo intens en zo goed dat ik – als tien- tot twaalfjarige – weleens een officiële training oversloeg. Ik vond dat beter!’, voegt hij er lachend aan toe.
Bron: Jari Litmanen, Litmanen10, 2016, blz. 14-15
Rob Siekmann
Auteur van Het straatvoetbalboek – Over de huidige betekenis van het straatvoetbal van vroeger (met een voorwoord van Richard Witschge), Willems UItgevers, 2023
