Frank (tegen de stelling): Het leven was vroeger niet per se beter, maar in ieder geval een stuk overzichtelijker: de boeren kenden geen administratie of stikstof, het verkeer geen elektrische fietsers of mobiele bellers, de Tweede Kamer geen Triple B, FvD of VeraBergkamp en van TikTok, Poetin of Ter Apel had nog nooit iemand gehoord. Ook het voetbal was eenvoudig: één elftal, één trainer en één reservekeeper. Manchester City kick & rushte er ieder seizoen vrolijk op los om degradatie te voorkomen.
Moderne oefenmeesters kunnen niet meer zonder een leger stafleden, laptops, oortjes en schema’s, vandaar dat het inbrengen van een wisselspeler vaak tot hilarische praktijken leidt. Alvorens de wei in te mogen, ondergaan de verse krachten gelaten een powerpoint-presentatie van de opgewonden assistent van de assistent van de assistent. En dan hebben het vaak nog maar over een jeugdteampje bij een amateurvereniging. De organisatie van een profclub is nog duizendmaal gecompliceerder. Sowieso wordt het kampioenschap allang niet meer beslist in 2x 45 minuten. De gebruikelijke helften hebben plaatsgemaakt voor twee ‘transfer windows’. Er is tegenwoordig zelfs een veelbekeken (youtube)kanaal dat de ontwikkelingen onafgebroken live verslaat tijdens de ‘dying days’. Na het verstrijken van de deadline is er geen scorebord met de einduitslag: het resultaat wordt afgemeten in keiharde euro’s en een vleugje sentiment. Het is ondoorzichtig wie uiteindelijk de scepter zwaait tijdens de opgefokte koehandel: de veelkoppige directies, Raden van Commissarissen, (buitenlandse) geldschieters, makelaars, werkweigerende spelers…. wie het weet mag het zeggen.
Zelfs het gemoedelijke bolwerk dat PSV ooit was, is verworden tot een glibberige slangenkuil. Met de nodige weemoed zullen fans terug denken aan de tijd waarin vaderfiguren als Harry van Raaij en Jacques Ruts over hun club waakten. Vanuit de Randstad werd vaak smalend neergekeken op de provincieclub, maar ondertussen groeide de ‘platte kar’ uit tot een landelijk begrip als er weer een nationale of internationale titel was binnengehaald.
De P van Philips is in de loop der tijd vervangen voor de P van Poen en John de Jong kon zijn koffers pakken omdat hij de kroonjuwelen Gakpo en Sangaré niet voor enkele miljoenen had verpatst aan een Engelse club. “Logisch toch”, aldus een collega-voetbalfilosoof, zoals het net zo logisch is dat Marcel Brands blijft zitten waar ie zit. Hij zal hiertoe zijn ingefluisterd zijn door RvC-lid Klaas Dijkhoff, die vanuit zijn Haagse verleden gewend is geraakt aan een baas die zit vastgeroest aan het pluche. En laten we eerlijk zijn; waar vind je in boboland tegenwoordig iets beters? Échte voetbalvisionairs zijn erg dun gezaaid en houden zich meestal goed schuil in rubrieken als deze.
Peter (voor de stelling): Om maar meteen met de deur in huis te vallen: in het voetbal is solidariteit ver te zoeken. Marcel Brands zal nooit uit zichzelf opstappen bij PSV. Natuurlijk had hij dat wel moeten doen na het ontslag van John de Jong. Nu heeft hij zich gedegradeerd tot trekpop van de raad van commissarissen.
Wat is er toch de laatste jaren geworden van dat gezellige PSV? De successen blijven uit en dan gebeuren de gekste dingen. Zelfs een ervaren man als Toon Gerbrands verloor zijn grip en vertrok. Mark van Bommel werd met hoge verwachtingen binnengehaald, maar zijn onervarenheid brak hem op. Met Roger Schmidt dacht men de man gevonden te hebben die de club weer op de kaart zou zetten. Maar ook dat viel faliekant verkeerd uit.
Het scheelt weliswaar een letter maar bij de naam Brands moest ik onwillekeurig denken aan de Brand bierbrouwerij, gevestigd in Wijlre. Het bericht kwam hard aan: Brand stopt met het brouwen van pils in Wijlre. Ooit was Limburg trots op dit bier. Met de overname van de brouwerij door Heineken, drieëndertig jaar geleden, verloor het merk al veel van zijn glans. Nu verdwijnt dit bier helemaal uit onze provincie en dat is even slikken. Per slot van rekening was Brand het bier dat getapt werd bij de Willie Bar, het dorpscafé annex zaal waar ik net als zovelen uit Pey en omgeving menig uurtje vertoefde. Veel verenigingen hadden er hun thuisbasis. Terwijl je genoot van een lekker glaasje Brand, schalde begin zeventiger jaren van de vorige eeuw Child in Time van Deep Purple uit de jukebox. Het was er altijd gezellig, zeker tijdens de Echter Kermis, die jaarlijks begin oktober plaatsvindt. De kermis is momenteel ook weer aan de gang, de Willie Bar is helaas al vele jaren dicht. Het pand herbergt tegenwoordig een klein multifunctioneel centrum. De Willie Bar was in feite al een MFC toen die naam nog niet uitgevonden was!
Efficiency is de reden van het vertrek van de Brand brouwerij uit Limburg. Efficiency, een woord dat aangeeft dat er steeds meer geld verdiend moet worden. Dat is ook de mening van de raad van commissarissen van PSV. Diezelfde raad vond dat John de Jong niet de man was die daarvoor kon zorgen. De Jong trok zijn conclusies en stapte op.
Marcel Brands hechtte te zeer aan het pluche en bleef zitten. De rvc lacht in zijn vuistje, van Brands heeft de raad geen tegenspraak te vrezen. Dat is een ongezonde situatie. Bestuurlijk een slangenkuil (woorden Willem Vissers) en sportief een gezwabber met als voorlopig dieptepunt de historische nederlaag tegen Cambuur. Bij PSV zal geen kermisstemming heersen!
Heren, wat een nostalgie: van Philips naar de Willie Bar, van Jacques Ruts naar Deep Purple: heerlijk, eerlijk!
