Op 25 november 2020 stierf Diego Maradona. Een jaar na zijn overlijden leest u op De Witte Duivel een drietal hoofdstukken uit het boek ‘Maradona en de Belgen’ van François Colin. U kunt het gehele boek hieronder aanschaffen.
HOOFDSTUK 13
DE SCHIETPARTIJ
Carlos Bilardo vertrok na het WK als bondscoach van Argentinië en werd opgevolgd door Alfio ‘Coco’ Basile. Zijn eerste opdracht was de Copa America, die voor het eerst sinds 1959 werd gewonnen. En dat zonder Maradona, maar met nieuwe jongens als Diego Simeone en Gabriel Batistuta.
Maradona was in de herfst van 1990 lang niet in topvorm. Op 22 november ontbrak hij in de selectie van Napoli voor de competitiewedstrijd tegen Fiorentina. De Gazzetta dello Sport had het over ‘een obscure ziekte’ en ‘het donker kwaad’. Een nauwelijks verdoken verwijzing naar de Camorra. De club deed geen moeite om de geruchten tegen te spreken.
De wereld zag er plots helemaal anders uit voor Maradona. Dat hij de Napolitanen opgeroepen had voor hem en tegen Italië te supporteren werd als een onvergeeflijke fout aangerekend door de gevestigde orde die het Italiaanse voetbal bestierde.
Het begon er steeds meer op te gelijken dat Maradona door niemand meer werd beschermd. De politie ontdekte een fotoalbum waarin Maradona 71 keer poseerde samen met gangsterbaas Carmine Giuliano. Zijn naam dook ook acht keer op in tienduizend uur telefoongesprekken die waren opgenomen in het undercoveronderzoek naar de plaatselijke maffiatak in februari 1991. Toen hij ondervraagd werd door magistraat Federico Cafiero de Rano gaf hij toe de Giuliano’s te kennen, maar niet te weten wat ze in het dagelijkse leven deden.
Voor het eerst doken er ook geruchten op over het seizoen 1987-’88, waarin Napoli in de slotfase van de competitie een riante vijfpuntenkloof verkwanselde. De Giuliano-clan runde de zwartemarktpronostieken en zou zwaar ingezet hebben op het feit dat Napoli geen kampioen werd. De verdachtmakingen werden nooit bewezen en al zeker niet dat Maradona erbij betrokken was. Veel Napolitanen hadden echter op hun club gegokt en de zaadjes van de twijfel over de eerlijkheid van hun idool waren gezaaid.
De verhouding tussen Maradona en Napoli bekoelde. Op een koude winteravond in november 1990 kreeg hij een privé-rondleiding in het mausoleum van Lenin op het Rode Plein. Als vriend van Fidel Castro en bewonderaar van Che Guevara wilde hij eer betonen aan de grondleggers van het communisme. Het probleem was dat zijn ploeg de dag nadien tegen Spartak de return speelde in de tweede ronde van de Uefacup en dat hij 24 uur later dan de ploeg met een privé-jet was geland. Diego had geweigerd met de ploeg te vertrekken. Zijn ploegmaats klopten bij hem thuis aan, maar hij lag nog in bed na een wilde nacht.
Coach Alberto Bigon zete hem als straf op de bank. Hij werd na de rust ingebracht en bezorgde zijn ploeg nog bijna de kwalificatie, maar het bleef net als in de heenmatch 0-0. Het eindigde dus met strafschoppen en Napoli werd uitgeschakeld (5-3), met zwaar financieel verlies voor gevolg.
Voor voorzitter Ferlaino en de nieuwe directeur, Luciano Moggi (de man van het Moggipoli-schandaal dat de degradatie van Juventus voor gevolg had) was de maat vol. De club spande een proces in tegen Diarma, de opvolger van Maradona Productions, omdat de club door zijn wangedrag vele miljoenen misliep. Bovendien beweerde Ferlaino dat Maradona het imago van zijn club had beschadigd.
Maradona gaf een aantal tv-interviews en liet weten dat hij nog voor het einde van het seizoen weg wilde. ‘Ik heb geen rust meer’, foeterde Diego. ‘Ik heb geen rust meer. Er wordt campagne gevoerd tegen mij. Ik vertrek.’
Dat kwam Napoli bijzonder goed uit. Maradona had nog een contract voor twee seizoenen en de club had in 1990 bij Sassari Torres op Sardinië een opvolger weggeplukt. Gianfranco Zola trad in wat het laatste seizoen van Maradona in Napels zou blijken al in achttien competitiewedstrijden met het eerste elftal aan en werd tot de zomer van 1993, toen hij naar Parma vertrok, de nieuwe nummer 10 van Napoli.
De aantijgingen aan het adres van Maradona werden alleen maar erger. Het gerecht voerde een onderzoek naar het bezit en de distributie van drugs. Piero Pugliese, een huurmoordenaar van de maffia en de privé-chauffeur van Maradona, beweerde dat El Diez in Napels met meer dan achtduizend vrouwen het bed had gedeeld en betrokken was bij het vervoer van twee kilogram cocaïne. Maradona werd echter nooit in beschuldiging gesteld.
Een paar maanden later zat hij echter pas echt in de rats. Op 17 maart 1991 was er na een wedstrijd tegen Bari een dopingcontrole. Maradona werd uitgeloot en positief bevonden op het gebruik van cocaïne. Hij bekende dat hij een geregelde gebruiker was, maar dat hij dit keer clean was. En dus geflikt was. Hij gewaagde van ‘een vendetta’, omdat hij ‘Italië uitgeschakeld had op het WK’.
Maradona was nu verwikkeld in drie verschillende gerechtelijke onderzoeken: het vaderschap van Diego Junior, het proces tegen Diarma en zijn positieve plas. Te veel om toevallig te zijn. Het was weinig waarschijnlijk dat het de eerste keer was dat hij positief werd getest. Vele jaren later bleek dat de dopingonderzoeken niet al te ernsig werden uitgevoerd. Ontelbare monsters gingen verloren of werden gemanipuleerd. Dat was ook de belangrijkste reden waarom Diego nooit eerder positief was getest.
Eén en ander kwam pas vele jaren later aan het licht, toen Zdenek Zeman, ex-speler van Juventus en coach van onder andere Lazio, AS Roma en Napoli (2000-2001), een en ander onthulde bij een onderzoek naar de verdachte dood van veel voetballers. In de jaren ‘70 en ’80 van de vorige eeuw overleden meer dan zeventig spelers uit de Italiaanse competitie aan de gevolgen van pancreas-, lever- of darmkanker en allerlei geheimzinnige ziektes.
Napoli was altijd op de hoogte geweest van het druggebruik van zijn sterspeler, maar had er jarenlang alles aan gedaan om zijn paradepaardje te beschermen. Voorzitter Ferlaino gaf het jaren later onomwonden toe: ‘Hij mocht feestvieren van zondag tot woensdag. Vanaf donderdag moest hij clean zijn.’
Waarschijnlijk was ook de pers medeplichtig. De journalisten die hem na de match opwachtten, deden dat meestal niet om vragen te stellen, maar om hem de hand te schudden, een handtekening te vragen of zelfs te omhelzen. De meeste perslui waren supporters die maar één ding wilden: dat hij Napoli de titel bezorgde. Ze waren maar al te bereid om een oogje dicht te knijpen als het over zijn exotische nachtleven, zijn afwezigheden op de training of zijn foute vrienden ging. Zijn betrokkenheid met de maffia werd nu plots echter breed uitgesmeerd op de frontpagina’s.
Maradona kreeg een schorsing van 15 maanden en vloog op 1 april 1991 als een dief in de nacht naar Buenos Aires. ‘Ik ga de verjaardag van mijn dochter vieren’, zie hij vooraleer aan boord te stappen. ‘Ik zal de wedstrijden in Italië missen. Nooit heb ik mij gelukkiger gevoeld. Ik ben echter te moe om te vechten, ik wil mijn leven weer onder controle krijgen.
Helaas gebeurde dat niet meteen. Minder dan een maand na zijn terugkeer (26 april) werd hij in Buenos Aires in het holst van de nacht van zijn bed gelicht en aangehouden voor cocaïnebezit. Hij vroeg een politieman of er geen uitweg was, maar deze antwoordde dat er tweehonderd man voor zijn deur stond. De massa verhinderde dat hij in een politiewagen werd meegenomen en de agenten moesten vier uur wachten vooraleer de kust veilig was om te vertrekken.
Diego deed beroep op president Menem, maar die weigerde hem te helpen – omdat hij zelf ook in de rats zat – en Maradona aanvaardde dat hij professionele hulp nodig had. Hij verbrak de relatie met zijn manager Guillermo Coppola en riep de hulp in van Cesar Luis Menotti, Carlos Bilardo en een psychiater. Hij moest een streng ontwenningsprogramma volgen, at nog alleen fruit en groenten en dronk slechts water.
Uit een poll bleek dat 71 procent van de Argentijnen hem onschuldig vonden en zich massaal tegen de president keerden. Maradona werd naar voor geschoven als boegbeeld van het verzet tegen de politiek. Een voorzet die hij maar al te graag benutte. ‘Ik ben de stem van zij die geen stem hebben’, orakelde hij.
Maradona wist dat alleen het voetbal hem kon redden. Na drie maanden psychiatrische hulp begon hij te trainen bij een plaatselijk amateurteam. In de loop van 1992 was Bilardo bij FC Sevilla aan de slag gegaan. Hij wilde Maradona na zijn schorsing maar al te graag een nieuwe kans geven. Deze lag echter nog een jaar onder contract bij Napoli, dat een bod van drie miljoen euro veel te laag vond.
Maradona weigerde naar Italië terug te keren. In de eerste plaats om niet opnieuw in de klauwen van het gerecht te verzeilen. Zowel de drugsaffaire als de strijd om het vaderschap van Diego Junior speelde nog op gerechtelijk vlak.
Fifa-secretaris-generaal Sepp Blatter himself trad op als bemiddelaar tussen beide clubs en Maradona vertrok voor ruim vijf miljoen euro naar Andalousië. Na vier dagen had Sevilla de helft van het transferbedrag terugverdiend met de extra ticketverkoop.
Maradona sleepte echter nog heel wat extra gewicht mee en zijn 26 matchen voor Sevila waren een teleurstelling. Ook al liet hij tegen Real Madrid en Sporting Gijon flitsen van zijn klasse zien.
Zijn matige vorm ten spijt werd hij op 18 februari 1993 door Basile onieuw opgeroepen voor de nationale ploeg. Hij was zelfs aanvoerder tegen Brazilië, in een jubileumwedstrijd ter gelegenheid van de honderdste verjaardag van de Argentijnse voetbalbond (1-1). Na afloop werd hij uitgeroepen tot Argentijns voetballer van de eeuw. Maradona zorgde opnieuw voor commotie door te verklaren dat die eer Alfredo di Stefano had moeten toekomen.
Een week later was hij er ook bij in de strijd om de Trofeo Artemio Franchi (begin jaren ’80 de voorzitter van Uefa) tegen Denemarken (1-1, 5-4 in de strafschoppen met de eerste omgezet door Maradona). Een trofee tussen de winnaar van de Copa America en de Europese kampioen die slechts twee keer betwist werd. In de eerste editie van 1985 werd Uruguay door Frankrijk geklopt (2-0).
Diego slaagde er maar niet in de controverse te vermijden. Zijn Porsche werd geflitst aan 200 kilometer per uur en hij veroorzaakte een rel aan de ingang van een nachtclub, waar hem de toegang geweigerd werd omdat hij in trainingspak was. De klap op de vuurpijl was een verhaal in de pers over een gezamenlijk bordeelbezoek met de rest van de selectie. Maradona kreeg de schuld in de schoenen geschoven. Hij zou zijn koorknapen van ploegmaats meegesleurd hebben op het pad van verderf.
Het kwam allemaal zijn spelniveau niet ten goede en dat bleef niet zonder gevolgen. In juni 1993 werd hij tegen Burgos door Bilardo gewisseld. Maradona was in alle staten en er was geen liplezer nodig om te weten wat hij richting de dug-out schreeuwde: ‘Hijo de puta’ (hoerenzoon).
Na zijn vertrek uit Sevilla zat Maradona opnieuw zonder club en werd niet geselecteerd voor de Copa America. In oktober 1993 voelde hij zich weer klaar om te gaan voetballen. Er was sprake van een terugkeer bij Argentinos Juniors, maar de ‘barras bravas’ gingen slechts akkoord als zij 50.000 dollar van het transferbedrag kregen.
Zijn nieuwe werkgever werd Newell’s Old Boys uit Rosario dat zich geplaatst had voor de Copa Libertadores. Vanwege zijn eet- en drankgebruik, om niet van de drugs te spreken, was hij echter niet klaar voor het pressievoetbal van trainer Marcelo Bielsa. Na nauwelijks zeven wedstrijden zou zijn avontuur bij ‘La Lepra’(de melaatse) alweer ten einde zijn.
In november 1993 deed bondscoach Basile ondanks een opeenstapeling van wanprestaties op clubniveau opnieuw een beroep op hem. Argentinië moest play-offs spelen tegen de winnaar van de WK-voorronde van Oceanië om zich te plaatsen voor het WK in Amerika.
In Australië speelde Diego verrassend goed en lag met een assist voor Abel Balbo aan de basis van een 1-1 gelijkspel (Aurelio Vidmar – goed voor 58 goals in 119 wedstrijden voor achtereenvolgens KV Kortrijk, Waregem en Standard – scoorde voor de thuisploeg).. Argentinië plaatste zich in de return met een lucky goal.
Maradona had met de ‘Albiceleste’ weer wat krediet opgebouwd, maar bij Newell’s Old Boys was intussen een nieuwe voorzitter aan de macht gekomen. Eduardo Lopez eiste dat de vrijheden en privileges van Maradona afgeschaft werden. Op 1 februari 1994 stapte Maradona zelf op.
Later die maand kwam hij in het nieuws met een schietpartij voor zijn huis in Moreno. Toen de paparazzi weigerden op te kramen, haalde hij een luchtbuks tevoorschijn en verwondde vier persmensen. Twee van hen stapten naar de rechtbank, maar het publiek sympathiseerde alweer met de oude messias. Maradona was Santa Maradona geworden en kon niets fouts doen in de ogen van de Argentijnen.
