Van tranen en krokodillen…

Met stijgende verbazing en ergernis heb ik gisteren naar het nieuws gekeken. Het was een nieuwsbericht van uitersten en heel veel tranen. Heel veel echte en enkele gefakete tranen.

Echte ellende en emoties

In Griekenland, en ook enkele andere landen, verliezen honderden mensen hun huis en alles wat ze bezitten door de hevige bosbranden die er maar blijven woeden. Het hele eiland Evia lijkt in vlammen op te gaan. De tranen van de vluchtende mensen zijn tranen van onmacht, van verdriet en menselijke ellende tegen die alles verterende vuurzee. Het zijn dezelfde tranen die we nog maar kortgeleden ook in Pepinster zagen. Je hele leven in enkele luttele uren helemaal verwoest.

In het volgende item hoorden we een Afghaanse vrouw achter haar sluier met tranen in de stem opnieuw de verhalen vertellen over de oorlog die daar nu al jaren en jaren woedt en waar de Taliban de bevolking naar de middeleeuwen wil katapulteren. Ook daar kun je alleen maar meevoelen met vrouwen en kinderen die telkens als onschuldige prooien op de slachtbank van religieus extremisme en fanatisme worden geslachtofferd. En toch blijven die vrouwen doorgaan en hopen op een tijd waar alles beter zal zijn. Vaak tegen beter weten in.

Tweemaal tranen waar je als bevoorrechte westerling niet goed van bent. Tranen van diep menselijk leed die je niet onberoerd laten. En die je machteloos laten voelen. Om telkens heel stil van te worden.

Helemaal anders dan de tranen die erop volgden. Eerst de oprechte tranen van wiskundelerares en zuivere amateur Mieke Gorissen die zielsgelukkig als 28^e de marathon beëindigde. Ze belichaamt die andere kant van het Olympisch ideaal, niet alleen maar hoger, sneller en sterker, maar ook en vooral: deelnemen is belangrijker dan winnen. Hoe mooi om dit te zien. Velen zullen dit naïef vinden, toch is dit true sportsmanship.

En daarop volgden dan de tranen van oeverloos geluk (en ook wel een beetje van vermoeidheid) van Bashir Abdi en Abdi Nageeye. Misschien wel de mooiste beelden van de Olympische Spelen. Twee mannen die op zeer jonge leeftijd Mogadishu en hun geboorteland Somalië omwille van de oorlog ontvluchtten en in België en Nederland onderdak zochten en kregen. Twee voorbeelden van perfecte integratie. Twee boezemvrienden die na de race in elkaars armen vielen en hun medailles aan hun nieuwe vaderland opdroegen. Het stemde mij gelukkig en hoopvol.

Tranen kunnen heel veel uitdrukken. Machteloosheid, verdriet, geluk, vermoeidheid. Het zat er allemaal in tijdens dit nieuwsbericht. Want wat er ook van zij, het waren allemaal oprechte tranen. Tranen die recht uit het hart kwamen, tranen van ontroering die ons doen nadenken.

Neptranen

Maar toen kwamen die andere tranen. De tranen van het fake news en de alternative truth. De tranen die me eigenlijk steeds bozer maken. De tranen van Lionel Messi. Hoeveel zijn die tranen waard? Op de IQ- en EQ-schaal nul komma nul. Op de financiële schaal is elke traan een fortuin waard. Messi verdient – volgens sommige bronnen – elke dag bij FC Barcelona zo’n slordige 350.000 euro. En dat zonder bonussen en sponsorcontracten. Of anders gezegd, hij verdient elke dag (minstens) een huis. Hoeveel zou een huis op Evia kosten?

Hij kon geen akkoord met de club van zijn hart vinden. Zelfs niet voor de helft van dat bedrag. U moet mij dit woord vergeven, maar dit is regelrechte bullshit. Hij zou misschien mijn respect hebben verdiend als hij gewoon gratis voor Barcelona zou hebben gespeeld. Maar nu zie ik alleen een geldwolf die uit is op nog meer geld. Money makes his world go round. Want, laten we wel wezen, voor mij is hij de allergrootste voetballer, de echte goat, maar hij wil alleen zijn kunstjes vertonen als daar bergen en bergen geld tegenover staan. Die tranen zijn daarom zo onecht als maar mogelijk en tonen de verachting voor wat er verder in de wereld gebeurt, maar niet in zijn parallelle wereld van glamour and glitter. Ik hou van voetbal, maar dit is de zoveelste uiting van decadentie. Ik moest even naar adem happen, toen ik zag hoe zijn vrouw hem een (papieren?) zakdoekje aanreikte om zijn geplengde krokodillentranen te drogen. Het maakte mij boos.

Ook nu maken we alweer veel te veel ruimte vrij voor dit decadente gedrag van een volgevreten vedette. In Venezuela worden deze week van de munteenheid zes nullen weggehaald, bij Messi gebeurt dagelijks het omgekeerde. Geef mij dan maar Mieke, Bashir en Abdi. Zij zijn tenminste echt.

Brood en spelen

Een goede vriend van mij die ik zeer binnenkort heel erg ga missen schreef me:

“Zijn ze nu toch al uren uitzendtijd aan het verspelen met gezever over een stuk onbenul als ene Messi. (…) Moet dat nu echt, terwijl de wereld in brand staat (…), terwijl de koelkasten van de rijke landen uitpuilen van de vaccins en de ontwikkelingslanden er geen hebben, terwijl er voor een fractie van diens inkomen en transferprijs zoveel zou kunnen. Daar word ik mottig van, en zieker dan van kanker. Panem et circenses zijn blijkbaar belangrijker dan om het even wat”.

Hij kijkt zelden naar voetbal, maar vertolkt hier wel de mening van vele mensen die met lede ogen aanschouwen hoe het er in de voetbalwereld aan toegaat. Mijn liefde voor het voetbal zal niet verminderen, maar Messi, Neymar en andere Ronaldo’s gun ik geen enkele traan. Die bewaar ik voor wie het wel verdient.