SERIE 111 LEGENDARISCHE VOETBALHELDEN SINDS 1920
111 Legendarische Voetbalhelden sinds 1920. Wie zijn ze, die honderd voetballers, tien keepers en dat uitzonderlijke fenomeen? Maak mee deze wandeling met auteur Raf Willems door het voetballandschap van de voorbije eeuw. In aflevering negentien belichten we het ‘il golden boy’ van het Italiaanse voetbal: Gianni Rivera. Op zijn negentiende zette hij het wereldelftal van Benfica met Eusebio een neus.
GIANNI RIVERA, IL GOLDEN BOY
AC Milan – Benfica Lissabon 2-1, finale Europa Cup der Landskampioenen, 22 mei 1963
Gianni Rivera. Amper negentien jaar en hij legde het favoriete Benfica – winnaar 1961 en 1962 – in de luren. Telkens met een onopvallende maar uiterst rake één-tijd-bal op de Braziliaanse spits Altafini. ‘Gouden Gianni’ genoot een aparte status in Italië.
Hij was de fragiele technicus, de jongen met de betovering in de benen. Zijn brein was breekbaar als gevolg van het wreedaardige natrappen door bikkelharde verdedigers. Tevens was hij het mikpunt van woeste uithalen van paparazzi. Hij was een gemakkelijke prooi. Galant en fotogeniek, gegeerd door de vrouwelijke fans. Hij verborg zijn voorkeur voor cultuur niet en verdiepte zich in de economische studie. Dat volstond voor een korf verdachtmakingen. Zijn maag keerde om bij de kwalijke keuze voor afbraakvoetbal. Rivera vertegenwoordigde de aanvallende AC Milanschool van voor het catenaccio. Hij adoreert Juan Alberto Schiaffino, de Uruguayaanse wereldkampioen van 1950 en kundig met passes strooiende strateeg van AC Milan in de jaren vijftig.
Briljante en beschaamde technicus
Op zijn zeventiende promoveerde hij van het platteland naar het wereldcentrum van de mode. Milan viste hem bij Alessandria weg voor een recordbedrag. Het klikte meteen met de Braziliaanse globetrotter José Altafini. Uit de technische vaardigheden en snelle sprints van de negentienjarige Gianni puurde Altafini veertien doelpunten in de gewonnen Europacupcampagne van 1963 (Benfica 2-1). Rivera voelde zich in zijn sas want Milan was een offensieve formatie, met 33 goals in negen wedstrijden. Maar dan veranderde zijn coach het geweer van schouder en volgde de negatieve Italiaanse trend. Rivera zag het met lede ogen aan.
Nereo Rocco legde hem de rol op van bouwmeester in een concept dat hij verafschuwde: il difensivista, waarbij het doel alle middelen heiligde. Rivera werd de solerende en geïsoleerde briljante technicus die zich soms openlijk schaamde over de te volgen tactiek, ondanks de nieuwe successen in de Europacup (1969, Ajax 4-1). In de tweede helft van de jaren zestig verloor hij zijn animo voor de nationale ploeg, als gevolg van een opgeklopte concurrentiestrijd met Sandro Mazzola van Internazionale. Gianni, zonder twijfel gezegend met het meeste talent, ging gebukt onder de vernietigende spot van de sensatiepers. Enigszins verzuurd sloot il golden boy in 1979 zijn loopbaan af. Gianni Rivera.
