Even waande ik me teruggeworpen in de tijd. Naar 2012, de Olympische Spelen in Londen, en de Keniaan David Rudisha die, zoals hij, vermetel genoeg, zelf had aangekondigd, in de 800 meter van start tot finish aan de leiding liep en het wereldrecord op 1.40.91 bracht. Seb Coe, hoofdorganisator én oud-wereldrecordhouder, keek verbijsterd toe. Bijna een kwarteeuw later evenaarde de pas éénentwintigjarige Emmanuel Wanyonyi in Tokio het meesterstukje van zijn landgenoot. Bijna ging het nog mis, een zevenkoppige bende zat hem als hongerige wolven op de hielen. Ook nu zat Coe, al tien jaar voorzitter van World Athletics, in de eretribune en schudde ongelovig het grijzende hoofd: 1.41.86 voor Wanyonyi, alle acht de finalisten onder 1.43, de climax van een seizoen van ongezien niveau op de 800 meter. Wie wordt volgend jaar, wanneer er geen wereldtoernooi op de agenda staat en de tenoren bijgevolg andere doelen nastreven, de opvolger van Rudisha op de ranglijst all-time?
Dubbelslag, bis
De 5000 meter bij de vrouwen wekte op zijn beurt een déjà-vu gevoel. Goud voor Beatrice Chebet, zilver voor Faith Kipyegon: hadden we dat op de Olympische Spelen in Parijs al niet gezien? En een medaille voor de Italiaanse Nadia Battocletti, net als een week geleden op de 10.000 meter, achter, jawel, Chebet, die haar reputatie als koningin van de lange afstand almaar verstevigt: twee dubbelslagen dus, in Parijs en in Tokio, wereldrecordhoudster op beide afstanden, nog een toemaatje hier en daar. Het wordt straks moeilijk kiezen voor de jury van de atlete van het jaar: Melissa Jefferson-Wooden, Sydney McLaughlin-Levrone of Beatrice Chebet. Wie Kipyegon, de beste 1500 meterloopster aller tijden, tweemaal in vierentwintig maanden het nakijken geeft, is van uitzonderlijk kaliber, toch?
Na de slanke Femke Bol, gisteren, bezorgde Jessica Schilder Nederland opnieuw goud, in een categorie die gedomineerd wordt door kloeke, maar ook explosieve vrouwen die geloven dat ze een kogel verder kunnen werpen als ze de tatoo-winkel hebben bezocht. Schilder, voor zover zichtbaar nauwelijks kunstig bedrukt, bewees het tegendeel.
Wonden
Het Belgische kamp likt zijn wonden. Wat er zich de voorbije dagen, weken en maanden allemaal heeft afgespeeld, is nog niet helemaal duidelijk. Zeker is dat Nafi Thiam geen partij zou zijn geweest voor Anna Hall. De 6888 punten van de soliede Amerikaanse heeft Thiam de afgelopen acht jaar maar één keer overtroffen, in 2022, en ze doet de waarheid geweld aan als ze haar resultaten in de recente voorbereidende wedstrijden best goed noemt. Een en ander illustreert ook dat het wereldrecord van de Amerikaanse Jackie Joyner-Kersee ( 7291 punten in 1988 ) nooit binnen het bereik van Thiam lag, zoals sommigen bleven beweren. Zelf heeft ze nooit die ambitie uitgesproken.
Morgen, op de slotdag, lopen vier Belgische mannen en vier Belgische vrouwen de finales van de 4-maal 400 meter. In de 4 -maal 100 meter daarentegen werden de Belgen vanmorgen in de kwalificaties uitgeschakeld. Snel vertrekken is een goed idee in de atletiek, maar een Belgische kwam zo snel op gang dat de voorgangster haar de stok pas buiten de reglementaire zone kon toestoppen. Gretigheid is soms destructief.
