Vierentwintig zijn ze, een leeftijd waarop jeugdige speelsheid stilaan gepaard gaat met zelfverzekerdheid en ervaring. Oblique Seville, uit Jamaica, was nog in diepe gedachten verzonken toen zaterdagavond zijn reeks van de 100 meter op gang werd geschoten. Een ander zou tien seconden later onder hoongelach als vijfde of zesde het toernooi hebben moeten verlaten. Vierentwintig uur erna had Seville zijn lesje geleerd en stond hij geconcentreerd maar ontspannen aan de start van de finale. Het vervolg laat zich raden. De vierentwintigjarige nummer zeventien op de wereldranglijst all-time, met 9.84, werd wereldkampioen in 9.77, tot lichte verbijstering van topfavorieten Kishane Thompson en Noah Lyles.
De Amerikaanse Melissa Jefferson-Wooden heeft veel met Seville gemeen: vierentwintig, fris en lichtvoetig, wel meer ingetogen. Haar 10.61 was nog indrukwekkender dan de 9.77 van Seville. Alleen de Amerikaanse wereldrecordhoudster Florence Griffith-Joyner (10.49 in 1968), Elaine Thompson en Shelly-Ann Fraser-Price, beiden uit Jamaica, liepen ooit sneller. Fraser-Price, inmiddels zesendertig, veroverde nog brons in Tokio, het zoveelste, en wellicht het laatste, hoogtepunt In haar buitengewone carrière.
Samenvattend: onder de ogen van Usain Bolt veroverde Jamaica vier van de zes medailles in de 100 meter, tegen twee voor de Verenigde Staten.
Omwenteling in de wereld van de lange-afstand. De Italiaanse Nadia Battocletti had als tweede in de 10.000 meter al een aanzet gegeven. Vierentwintig uur later werd de trend, die niemand had zien aankomen, bevestigd met goud voor een weinig bekende Fransman, Jimmy Gressier, en brons voor een andere voormalige tweedeklasser, de Zweed Andreas Almgren. Welcome back, Europe.
Paradoxaal genoeg liet de vaandeldrager van de Europese baanatletiek, de Noorse wonderboy Jakob Ingebrigtsen, het in de 1500 meter afweten wegens trainingsachterstand als gevolg van een weerbarstige blessure. Mirakels bestaan nu eenmaal niet. Ook de Belgen Pieter Sisk en Jochem Vermeulen overleefden de series niet. Ruben Verheyden daarentegen werd vijfde en kwalificeerde zich zo voor de halve finales, maandagmiddag.
Ook hordeloopster Yenla Ndjip-Nyemeck zien we dan terug. Eén dag na de bejubelde bronzen medaille in de gemengde estafette werden Europees kampioen Alexander Doom en Daniël Segers roemloos uitgeschakeld in de reeksen van de individuele 400 meter. De matige tussentijd van Doom in de gemengde estafette had ieders ogen moeten openen. De afgang plaatst de Belgische estafette-medaille nogmaals in het juiste perspectief.
Breed medeleven viel in de zwoele ochtenduren de marathonloopsters ten deel, in het bijzonder de Ethiopische Tigist Assefa. Op de Olympische Spelen, vorig jaar in Parijs, werd ze in de spurt verslagen door Sifan Hassan, op deze wereldkampioenschappen in Tokio werd ze in de spurt verslagen door de Keniaanse Peres Jepchirchir. Derde werd Julia Patermain, een zo goed als onbekende Uruguayaanse. Mirakels bestaan dus toch.
