WERELDBEKERBRIEF 4 VAN RW AAN FC: SCHOP RAMOS ERUIT & HELP KARIUS!

Nijlen, 28 mei 2018.

Beste François,

Ondanks het feit dat ik morgen voor twee ‘computercursusexamens’ sta, schrijf ik je toch een brief. Het geeft mij een beetje ‘prettig’- hoewel trots hoor ik er niet op te zijn –  déjà-vu-effect. Het is mijn eerste examen in meer dan 35 jaar, maar zelfs als 58-jarige lijd ik nog altijd aan ‘uitstelgedrag’. Alles is goed om aan de studie te ontsnappen.

Ik miste de rechtstreekse uitzending van de finale van de Champions League, mij niet eerder overkomen overigens, tussen FC Liverpool en Real Madrid. Vijftig jaar geleden, op 29 mei 1968, keek ik voor het eerst, althans naar flarden van Manchester United – Benfica Lissabon (4-1). Ik ontdekte George Best, tot vandaag mijn favoriete voetballer in ‘rise and fall’. Onwaarschijnlijk dat het al een halve eeuw geleden is. Morgen en overmorgen breng ik nog even een portret van ‘George’ die niet alleen de verpersoonlijking werd van ‘the swinging sixties’ in de conservatieve voetbalwereld maar tegelijk op zijn 22 ste werd beschouwd als beste speler van Europa.

Ik raakte in de ban van ‘de beker met de grote oren’, las er alles over wat ik te pakken kreeg en schreef er later drie boeken over. Naar aanleiding van respectievelijk de veertigste (1995), vijftigste (2005)… en ja hoor, zestigste (2015) verjaardag van de Europacup. Met jouw goeddunken wordt dat overigens weldra het vierde boek in onze onvolprezen Voetbalbibliotheek van www.dewitteduivel.com: Van Barça 1992 tot Real 2018, de geschiedenis van de kampioenenliga. Ik leg nu de laatste hand aan het hoofdstuk van dit seizoen.

Waarvan ik de finale dus voor de eerste keer in mijn leven niet rechtstreeks heb gezien. Ik verkoos een optreden van AmuZant, het coverbandje van mijn vrouw. Geen nood, ik zing niet mee en doe enkel de presentatie van ons programma ‘Liedjes over de liefde’, voor-vijftig-plussers-door-vijftig-plussers met songs uit pop, country & folk. We speelden voor de KVLV-afdeling van het lieflijke dorpje Orsmaal – ik had er niet eerder iets van vernomen – in de Haspengouwse weidelandschappen rond Sint-Truiden. En we eindigden om één uur in de nacht op een terrasje over het STVV-stadion Stayen.

Daar vernam ik dus de overwinning van Real Madrid en de nederlaag van FC Liverpool. The day after bekeek ik de beelden.

Je kent mijn Barçasympathieën, François, en je weet ook dat ik een fan ben van ‘leven & werk’ van Jürgen Klopp.

Met andere woorden, ondanks mijn respect, je hebt meteen door dat Real Madrid mij compleet kan gestolen worden. En ik heb het helemaal gehad met het heerschap Ramos, Sergio. Wie in zijn hele carrière 24 rode kaarten ‘pakt’, benadeelt niet enkel zijn team maar is een onverbeterlijke recidivist. Geboefte op het veld. Met andere woorden: een psychopaat die niet te redden valt. En ik ben met mijn verleden als welzijnswerker nochtans voorstander van de ‘tweede kans’ – en zelfs meer – in een mensenleven. Maar voor het heerschap Ramos, Sergio is het wat mij betreft definitief ‘over & out’. Wie het veld betreedt met als basisinstelling het doelbewust negeren van de spelregels, hoort niet thuis in de sport. Wie bovendien de intentie heeft om zijn rechtstreekse tegenstander de wedstrijd uit te trappen, verdient een celstraf met water en brood. Ik zag hem vorig seizoen de doodschop uitdelen aan Messi tijdens Real – Barça. Wandelen gestuurd en commentator Filip Joos pleitte toen terecht over een ‘uitsluiting van de velden voor een periode van minstens zes maanden’. De immer falende Spaanse (voetbal)-justitie – zowel tegen ‘koningskritische’ rappers als tegen Catalaanse opposanten – hield het bij een schorsing van één week. Ik vind het heerschap Ramos, Sergio een fel overschatte voetballer, geen haar op mijn kalende hoofd denkt eraan om hem ooit in mijn ‘favoriete elftal’ op te nemen.

De wijze waarop hij Mo Salah, de absolute smaakmaker van deze jaargang, met een gecombineerde judo-catchgreep uit de match ‘gooide’ is op dit niveau zelden gezien. Evenmin: de tolerantie van de scheidsrechter ten aanzien van dit wangedrag.

Ik zeg hier loud and clear: ‘Hoepel op Sergio, we motten je niet langer. Probeer het eens in je favoriete sport stierenvechten.’

Tegelijk lanceer ik hier een steunoproep aan het adres van Lorent Karius, de onfortuinlijke ballenpakker – of net niet – van FC Liverpool. Je kent mijn verleden, François,  als ‘keeper in het Kempens cafévoetbal’: ik behoor wel, net als Eddy Snelders, tot de ‘club van zeshonderd’. Dat mag toch gezegd wezen, dacht ik. Zij het dus op een enigszins ander niveau.

Van  de Franse filosoof Albert Camus leerde ik volgende ‘keeperswijsheid’. Hij verpoosde tijdens zijn studies aan de universiteit als doelman in de ploeg van zijn cafévrienden, tot hij werd getroffen door een aanval van tuberculose. Hij verkoos op latere leeftijd een voetbalwedstrijd boven een literaire lezing. Hij ontdekte tijdens de beoefening van het ambacht ook daar tot zijn vertwijfeling een wetmatigheid: ‘De bal gaat steeds een andere kant uit dan je wenst.’ En dus besloot hij begripsvol en bedachtzaam: ‘Schuif de schuld nooit op de doelman.’

Camus nam, vanuit de eigen ervaring, de man tussen de doelpalen in bescherming. Zelfs op zijn hoogtepunt, als winnaar van de Nobelprijs Literatuur in 1957, sprak hij op een Parijse tribune tegen een Engelse reporter over zijn flaterende favoriet op het veld: ‘Men realiseert zich pas hoe moeilijk het is, als men er zelf heeft gestaan. Alone, in the middle of the wood. ‘ Een letterlijke vertaling van het Franse ‘au milieu des bois.’ Bedoeld wordt: men staat er alleen voor, in isolement. Daar dacht ik aan toen ik de wenende Karius zijn afscheidsrondje op het veld zag maken. Toch deze bedenking: VTM-voetbalanker Peter Morren gooide gisteren een beeld op Facebook waarin het heerschap Ramos, Sergio een beuk met zijn ellenboog in het gezicht van Karius plaatste. Onbestraft, als vanzelfsprekend. Dat was precies anderhalve minuut voor zijn eerste ‘blunder’. Zou Karius daardoor eventjes mentaal groggy zijn geweest? En zou hij Benzema, die als een irritante schooljongen rond de doelman kwam hangen, in een fractie van een seconde niet hebben opgemerkt? Alles kan, in het ondoorgrondelijke keepersbrein.

Ik sluit mij alleszins aan François, bij de mooie twitteruitspraak van Neville Southall, de legende van Everton en Wales uit de jaren tachtig: meer dan 800 wedstrijden. Een man naar mijn hart, François: hij steunde bij de verkiezingen in mei 2017 het voorstel van de Labour Party om 5% van de televisierechten van de Premier League verplicht te investeren in ‘grassroots-’ (jeugdopleiding, amateurvoetbal) en ‘community’-programma’s.

Maar hij stak vooral de onfortuinlijke Karius een hart onder de riem met zijn tweet:

‘Feel sorry for Karius but it’s how you bounce back. I have been there. It’s a dark place to be. I hope he comes through it.
Stay strong. Believe in yourself.

I think even though it’s bad now you will be stronger because of it, think about it today then put it away. It’s done. Focus on the future and being best you can be.

Goalkeeper Union.’

Kijk François, zo gaat dat onder keepers: Goalkeeper Union is een verwijzing naar de ‘band en het begrip’ dat op geestelijk gebied onder doelmannen bestaat. Dat begrijpen gewone stervelingen, zoals jij, niet. ‘Een keeper is altijd alleen’, zegt het spreekwoord.

Al voeg ik er meteen toch een slotbedenking aan toe die het vorige op losse schroeven zet: mét Simon Mignolet wint Liverpool de Champions League. Ik noem hem ‘de denkende doelman’. Zijn belangrijkste gave is om na een blunder meteen de ‘knop om te draaien’ en er bij de volgende moeilijke bal opnieuw te staan.

Benieuwd naar je reactie. En besef dat ik mogelijk door het schrijven van deze wereldbekerbrief mijn computerexamen niet tot een goed einde breng. Ik hoop dat jij dit dan wil uitleggen aan mijn kinderen.

Hartelijk,

Raf

P.S.: Om deze brief toch aan de wereldbeker te linken, geef ik nog volgende inzicht mee François. Een ondraaglijke gedachte voor elke rechtgeaarde voetballiefhebber: het heerschap Ramos, Sergio ‘schittert’ op het WK 2018 terwijl Mo Salah geblesseerd aan de bank gekluisterd blijft.