WERELDBEKERBRIEF 15 VAN RW AAN FC: DE RODE DUIVELS ALS HET FRIVOLE BINDMIDDEL VAN DE NATIE

Nijlen, 5 juli 2018.

Beste François,

Ik weet niet of jij na je doldwaze nachtelijke vliegtuigavonturen door het onmetelijke Russische firmament nog in staat bent om echt helder te denken. Ik heb alleszins het gevoel dat het leven in België vandaag leuker is dan in Rusland. Ik vraag me af of jij ginder goed kunt inschatten welk moment van euforie en spontane volksvreugde er is ontstaan bij de nu al historische collectieve voetbalmove Courtois – De Bruyne – Meunier – Lukaku – Chadli. Zoals wel vaker bij toernooiwedstrijden van de Rode Duivels was het land tussen de Franse en Nederlandse grens één grote bruine kroeg. Maar de emotionele uitbarsting tussen 21 u 45 en 21 u 50 op de avond van 2 juli 2018, ik krijg er nog steeds de krop van in de keel. KUL – sportsocioloog Jeroen Scheerder omschreef het in De Morgen als het ‘JFK-moment van de nieuwe generatie’. Iets dat men zich jaren later nog zal herinneren. Ik had dit al eens meegemaakt in mijn jeugd, toen jij ook aan de andere kant van de wereld op de tribune zat François. Met name tijdens de Mexicaanse Mundial van 1986. Ook toen hing er een hittegolf over het land en beleefden we diep in de nacht fantastische wereldbekeravonturen na de historische zeges tegen de Sovjet-Unie en Spanje. Zou dit sprookje zich herhalen? Ik mocht op mijn beurt in De Morgen mijn zeg doen en een beetje reclame maken voor onze denktank www.dewitteduivel.com

Ik vertelde onder meer dat ‘voetbal kan verbinden als er een mooi verhaal achter zit’ en dat dit tijdens zeer specifieke momenten kan leiden tot de Grote Verbroedering zoals Cathy Galle het in De Morgen treffend omschreef. En ik verwees naar hoe de vaders van sommige spelers in België een veilige haven hadden gevonden: ‘Vader Dembélé kwam als economische asielzoeker, vader Kompany als politieke vluchteling, vader Fellaini als klassieke migrant.’ Vaak tegen vooroordelen van racistische schuim- en vuilbekkers in. En ik dacht aan hoe we vandaag kijken naar ‘de vluchteling’. Je kent mijn standpunten, François: ik verdedig al jaren de veelkleurigheid van de samenleving en de humane opvang van mensen die vanuit onmogelijke omstandigheden op zoek gaan naar een beter leven. Het voetbal kan daarin een bevrijdende rol spelen. Wist je, François, dat de Duitse bond DFB dit als onderdeel van de Willkommenskultur van Angela Merkel van woord naar daad heeft omgezet? Daarin zijn de Duitsers nog steeds ‘Weltmeister’. Sinds 2015 nodigden de amateurclubs meer dan 42.000 vluchtelingen uit om lid te worden van hun vereniging ter ondersteuning van hun integratie in de samenleving. Misschien worden hun kinderen de Duitse internationals van de toekomst, zoals de zonen Dembélé, Kompany, Fellaini en bij uitbreiding Witsel, Lukaku en Chadli dat bij ons deden. Tegelijk ben ik geen naïeveling, François. We leven vandaag in een andere situatie dan dertig jaar geleden. Je kent intussen mijn aversie voor de ‘radicale islam,’, mijn steun gaat naar de vredelievende en progressieve moslims. Heb je daar vernomen dat zogenaamde Iraanse ‘asielzoekers’ uit Antwerpen tijdens het weekend van plan waren om, waarschijnlijk met medeplichtigheid van hun ambassade, in Frankrijk een congres van de Iraanse oppositie in ballingschap met bommen te bestoken? Ik ben van oordeel dat dit misdadig gedrag de eerste verantwoordelijke is voor de ongezonde polarisatie van de samenleving.

Toch blijf ik geloven in de maatschappelijke kracht van het voetbal. Ik mocht in De Morgen mijn oproep van De Witte Duivel herhalen: ‘Laat elke Rode Duivel in zijn buurt van herkomst zelf een Rode Duivelpleintje financieren. Een pleintje waar gevoetbald kan worden, onder leiding van goede coaches. Maar tegelijk zijn er ook educatieve medewerkers die de kinderen helpen onderwijzen en het buurtgevoel doen opleven. Onder meer ook dankzij culturele activiteiten.’ Het is een verwijzing naar de succesvolle Cruijff Courts in Nederland. Ik hoop dat dit in België navolging krijgt. Jan Vertonghen heeft in Tielrode alvast de eerste stap gezet.

Dat bedoel ik, François met het schrijven van een mooi voetbalverhaal dat tot meer verbondenheid en grote verbroedering kan leiden

Dat verhaal is intussen gedeeltelijk door deze Rode Duivels wel geschreven. En Vincent Kompany verwees er gisteren tijdens zijn persconferentie naar: ‘De match tegen Brazilië is voor deze generatie een afspraak met de geschiedenis.’ Hij bewandelde vanuit zijn psychologische leiderschap het pad met deze groep sinds september 2012. Toen opende men de route naar Rio met de eerste kwalificatiematch voor Brazil 2014 in Wales. Het gesprek met De Morgen bracht mij terug naar die tijd. In dezelfde week in september 2012 had ons beider gewaardeerde collega Jan Hauspie mij geportretteerd in de rubriek ‘De Visie’ van het weekblad Sport-/ Voetbal Magazine waar jij tegenwoordig columnist voor bent. Die rubriek bestaat niet meer, misschien moeten wij hem op onze website nieuw leven inblazen. Hij was er namelijk voor mensen ‘met een ongehoorde mening die inspireert’. Ik mocht daar mijn inzichten uit de doeken doen. Ik vertelde het als volgt: ‘Ik geloof in deze Rode Duivels als het frivole bindmiddel van de natie.’ Ik zag deze Rode Duivels als ambassadeur van het respectidee, als symbool voor levenskwaliteit, voor goed voetbal en voor goede supporterssfeer. En ook voor een nieuwe generatie moderne en jonge Belgen van om het even welke achtergrond. En hoewel er nog veel werk aan de sociale voetbalwinkel is –  waar onze denktank een grensverleggende rol in zou kunnen spelen vanzelfsprekend – ben ik aan de vooravond van de match tegen Brazilië van mening dat een deel van deze missie wel volbracht is. Er bestaat vandaag een wat ik noem ‘voetbalculturele feelgoodfactor’, François. Die werd geboren op de avond van 2 juli tussen 21 u 45 en 21 u 50 uit die ongelooflijke collectieve voetbalmove Courtois – De Bruyne – Meunier – Lukaku – Chadli. En hoewel die tot op zekere hoogte was ingestudeerd, hield die toch vooral het wonder van de intuïtieve intelligentie in zich. De mogelijkheid om dingen te voelen en te zien op een veld zonder dat ze eigenlijk met het blote oog waarneembaar zijn. Vanuit de intuïtieve intelligentie die bal tot op de millimeter precies beroeren. En dat leidde tot een beweging – intussen meer dan een miljoen keer bekeken op internet – van zeldzame troostende schoonheid. En tot een delirium in de straten en op de pleinen van het land.

Ik herhaal het graag François: de Rode Duivels als het frivole bindmiddel van de natie.

Voel jij dit ginder ook zo aan?

Benieuwd naar je reactie.

Hartelijk,

Raf