´Edward van Gils krijgt een vaste plek in de A1 van AZ en op de pleintjes wordt ´De Witte´ langzaam maar zeker een begrip. De enige blanke Nederlander die zich staande houdt op de veldjes in de wijken. Hij houdt zich meer dan staande. Uiteindelijk zal hij zich in de jaren daarna door urenlange trainingen ontwikkelen tot een van de absolute toppers van de straat, maar zover is het dan nog niet. De focus ligt nog op het veld,´zo lezen we in de biografie van ´The Godfather of street football´.
De Witte is een bijnaam die we vaker zijn tegengekomen in de voetbalwereld, maar dan niet vanwege de blanke huid zoals bij Van Gils, maar vanwege blond haar. De bekendste in Nederland was wel Willy Brokamp, snelle spits van MVV en Ajax, met zijn wapperende haardos, uit de late jaren zestig.
En er was ook nog Kees Kist, de felblonde topschutter, ook wel ´witte Kees´ genoemd, die tien jaar in de spits van AZ´67 speelde. ´De hard schietende international was tweemaal topscorer in de Eredivisie en won eenmaal de Europese Gouden Schoen,´ zo merkt Ed van Eeden op in ´De Tuinman, De Tsaar & De Zwarte Tulp´. Hij noemt hem rebels en zeer Limburgs. Brokampñ scoorde 159 competitiegoals, plus zes treffers in evenzoveel interlands.
Kees Kist staat mij bij omdat Berry Bertels, oprichter en hoofdredacteur van het vakblad Sportzaken, ooit advocaat was van Kist toen die verwikkeld raakte in een rechtszaak omdat hij zijn eigen sportzaak in brand zou hebben gestoken om de verzekeringspenningen te innen. Ik leverde destijds bijdragen aan het tijdschrift en Bertels bleef ook lang na dato zich uitspreken over het onrecht dat Kist zou zijn aangedaan. Dat deed hij welhaast obsessief. Het was een tragische zaak voor alle betrokkenen.
Ed van Eeden noemt in zijn voetbalbijnamenboek De Blonde Engel en De Blonde Pijl als alternatieve bijnamen van Kees Kist. De Blonde Engel was ook de tweede bijnaam van Goudhaantje Johnny Rep, ook een speler met een groot scorend vermogen. Alfredo di Stéfano, de Argentijn van Real Madrid, kennen we allemaal als De Blonde Pijl, hetgeen snelheid impliceert.
Tot slot: Witlof. De bijnaam van de Spartaan Ron van den Berg, een clubvoetballer en vaste waarde bij de Kasteelclub. Zijn haar was spierwit. Overigens een prachtige bijnaam, met een licht ironisch tintje. Door de supporters bedacht, of ook een koosnaampje in de spelersgroep van destijds? Ed van Eeden vermeldt hem niet in zijn boek met spelersbijnamen. Ik heb die bijnaam horen gebruiken toen ik op de Schietribune van Sparta Rotterdam placht te zitten. Daar zat je soms in de wietrook mee te genieten of te lijden met de thuisclub. Het veld werd op een gegeven moment een kwartslag gedraaid en zo kwam je in een gerenoveerd Kasteel achter het doel te zitten op de Dennis Neville-tribune. Even goede vrienden!
Rob Siekmann
