Vital Borkelmans: Eeuwige optimist, voetballen tussen de mijn en Maracana

Op zaterdag 4 november 2017 om 15 uur interviewt François Colin namens www.dewitteduivel.com  Vital Borkelmans over zijn boek ‘Eeuwige optimist. Voetballen tussen de mijn en Maracana’ (Willems Uitgevers). Plaats: Boekenbeurs Antwerpen, Geel Podium, Hal 1, Stand 126. Nadien signeert hij zijn boek op Stand 126 van 11 Uitgevers. Het boek kost 20 euro en Vital staat per verkocht exemplaar één euro af aan Kom op tegen Kanker en Samen tegen Reuma. Iedereen welkom!

Hieronder vindt u de intro van het boek waarin Vital de vijf meest bewogen dagen uit zijn leven in herinnering roept.

 TUSSEN VREUGDE EN VERDRIET EN OMGEKEERD: VIJF DAGEN UIT HET LEVEN VAN VITAL

Ik dacht aan mijn kleindochter Chloë. Zij werd geboren op 25 juni 2016, aan de vooravond van België-Hongarije. Toen we scoorden, stak ik in de dug-out een fopspeen in mijn mond. Heerlijke momenten. Op donderdag 30 juni 2016 zag de situatie er heel anders uit. Eén dag voor de kwartfinale België-Wales vertrok ik in alle stilte uit het hotel van de Rode Duivels. Met een huurauto van de firma Six reed ik vanuit Lille naar Brugge. Alleen bondscoach Marc Wilmots was hiervan op de hoogte. Hij had me bij zich geroepen: ‘Broemmer, breng even een bezoek aan je kleindochter.’ Hij kende de toestand. Chloë was ziek. Ernstig ziek. Ik piekerde over haar. Anderhalf uur later liep ik door de gang van hospitaal Sint-Lucas. Iedereen keek raar naar me op. Ik zag de mensen denken: ‘Wat doet Vital hier?’ Ze feliciteerden me met de zege tegen Hongarije. Ik hoorde hen amper. Ik zocht mijn zoon Jelle. Ik wilde hem met zijn dochtertje zien. Ik voelde de tranen opwellen maar ik verstopte ze niet. Jelle wist niet van mijn komst. Zijn vriendin belde hem op vanuit het kraambed: ‘Jelle, er staat hier iemand te wachten.’ We vielen elkaar wenend van blijdschap in de armen. Het kon me niet schelen dat andere mensen naar ons stonden te kijken. Ik zei hem: ‘Proficiat papa.’ We gingen samen naar Chloë. Ik nam haar in mijn armen en straalde: ‘Ik ben opie’. Dan vernam ik het slechte nieuws van de artsen: ze moest in spoed worden overgebracht naar het Universitair Ziekenhuis van Leuven voor een hartoperatie. Ik kreeg een harde smak in mijn gezicht. Jelle hield zich stoer: ‘Dat komt wel goed, papaatje. Gelijk jij altijd zegt: positief denken hé.’ De tranen sprongen me weer in de ogen maar ik dacht meteen: ‘Je hebt gelijk jongen.’ En ik wist: ‘Hij is een topvader.’

Jelle had bijzonder harde noten te kraken gekregen. Hij zat twee maanden in voorlopige hechtenis wegens zijn vermeende betrokkenheid bij rellen tussen supporters van Club Brugge en Napoli. Zonder één keer te zijn verhoord. Elke dag, behalve als ik in het buitenland verbleef, ging ik bij hem op bezoek. Moordend was dat. Hij gaf toe dat hij fouten had gemaakt maar de verantwoordelijken voor de incidenten waarvoor ze hem hebben opgesloten, liepen vrij rond. Dat vond ik wreed. Hij kwam door zijn naam in het oog van de storm. Ik denk aan die keer dat ik een telefoon van een journalist kreeg die van de politie vernomen had dat Jelle betrokken was bij een vechtpartij in Aalst na een Anderlecht-Club. Ik wist niet wat ik hoorde en heb de telefoon aan Jelle door gegeven want die zat naast mij in de zetel. Dat bedoel ik dus: mijn zoon heeft moeten boeten vanwege zijn naam. Bovendien kwam zijn foto ook nog eens in de krant. Dat berokkende mijn hele familie leed. Er bleven zelfs mensen voor weg uit het kapsalon van mijn vrouw. Wat een schade heeft deze berichtgeving bij ons aangericht. Dat flitste allemaal door mijn hoofd toen ik bij mijn zoon en mijn kleindochter stond. Het was een van de emotioneelste momenten van mijn leven.

Ik begaf me terug naar Lille en begon aan de voorbereiding op de kwartfinale tegen Wales. Ik bedankte ‘de coach’ voor zijn medeleven. Ik hoopte dat het goed zou aflopen met Chloë maar ik moest me nu concentreren op de wedstrijd. En nadenken over hoe we de onverwachte afwezigheid van Jan Vertonghen – die op de laatste training uitviel met een zware enkelblessure –  in de achterhoede kunnen opvangen. We verloren ook al Thomas Vermaelen met een tweede gele kaart. In de euforie na de zege op Hongarije verdween dit naar de achtergrond maar wij braken er ons wel het hoofd over.  Tot overmaat van ramp overleed de zoon van de schoonbroer van de Herman De Landtsheer aan de gevolgen van een verkeersongeval. Ook die slag dienden we te verwerken want Herman had nood aan psychologische steun. Intussen bleek dat enkele andere stafleden al met hun gedachten bij het thuisfront zaten want ze vroegen of ze rechtstreeks naar België mochten afreizen na een eventuele uitschakeling in plaats van terug te keren met de groep naar ons basiskamp in Bordeaux. Ik ergerde me aan deze houding. Voor zo’n belangrijk duel zette ik mijn focus enkel op ‘winst’. Intussen stroomde Lille vol met meer dan 100.000 Belgische supporters. Ik was verantwoordelijke voor de ontleding van de stilstaande fases en de organisatie van ons defensief compartiment. In 48 interlands hadden we op die wijze geen enkel doelpunt geïncasseerd. Daar ben ik best fier op. Maar tegen Wales speelden we met een onuitgegeven verdediging. Er heerste wat onzekerheid maar ik probeerde iedereen gerust te stellen. Ik besprak met hen de ‘kopbalpatronen’ van Wales bij hoekschoppen en vrije trappen en verwees vooral naar Ashley Williams. De verdediger van Swansea en aanvoerder van Wales maakte zich gemakkelijk los uit het kluwen. Toch ging Jordan Lukaku onder de bal door en liet Jason De Naeyer hem los. Thibaut Courtois gooide zich evenmin in het pak en Williams kopte van op de ‘kleine backlijn’ binnen. Tussen verschillende van onze spelers. Dit doelpunt achtervolgt mij nog dagelijks. De uitschakeling door Wales blijft de zwaarste sportieve ontgoocheling uit mijn leven.  Na de match bevonden we ons in een chaotische toestand. De ontreddering sloeg toe. We vertrokken in een sfeer van pijnlijke stilte. De coach en ik voelden dat het voor ons voorbij zou zijn. Ik dacht in het vliegtuig naar Bordeaux aan mijn kleindochter Chloë.