Met de 2-1 overwinning in de klassieker tegen Club Brugge heeft Vincent Kompany zijn eerste échte topprestatie als coach neergezet. En dat uitgerekend op de dag na zijn 35e verjaardag. Voor een trainer blijft die leeftijd ‘piepjong’. En de even ‘piepjonge’ speler Vincent Kompany speelde op zijn achttiende zijn beste match in de klassieker tegen…Club Brugge op 11 december 2004. Het was het voorspel tot zijn zege in de Gouden Schoen. François Colin en Raf Willems schreven onlangs het boek ‘Vince the Prince. Kompany’s verhaal & alle sleutelmatchen uit zijn carrière’ (Uitgeverij Lannoo). Een fragment. U kunt het boek via onze webshop bestellen.
Manchester United-Manchester City 1-6, 23 oktober 2011: de eerste stap naar de machtsoverdracht in Manchester
Manchester Derby op Old Trafford. Tussen de nummer 1 en 2 na negen speeldagen. Voor het eerst sinds 1968 leidt City de dans. United volgt op twee punten. Iedereen verwacht vuurwerk, met als resultaat dat de landskampioen van 2011 ‘the noisy neighbours’ – zoals Unitedcoach Alex Ferguson City spottend noemt – op hun plaats zou zetten.
Why always me? Balotelli’s vuurwerk
Het ‘vuurwerk’ was ook twee dagen eerder uitvoerig aanwezig in de media nadat Mario Balotelli – het enfant terrible van City – bij een uit de hand gelopen geintje het eigen appartement in de fik had gestoken. Aanvoerder Kompany toonde zich nerveus: zevende keer, goede keer? Sinds zijn komst naar City in de zomer van 2008 wachtte hij nog altijd op een eerste zege tegen de Red Devils. Uitgerekend Super Mario speelde zich met twee doelpunten en zijn shirt ‘Why always me’ in de kijker: 0-2 na een uur.
Een derde van Agüero in de 69 ste minuut en na een tegendoelpunt van Fletcher in de 81ste minuut tikten Dzeko (2) en Silva de 1-6 in blessuretijd op het scorebord. Het was geleden van 1926 dat het publiek op Old Trafford met een dergelijke score werd vernederd. Toen gebeurde dat…door Manchester City. In de rangschikking liepen de Citizens vijf punten uit. Het seizoen eindigde op de meest knotsgekke wijze die men zich kan inbeelden. 23 oktober 2011 staat echter gebeiteld in het geheugen van elke Cityfan als ‘de eerste stap van de machtsoverdracht in Manchester’.
Maine Citizens & Bananas for you Maggie
Manchester City Football Club. Het is al de derde benaming voor dezelfde vereniging. Uit de parochiale werking van de anglicaanse St. Mark’s Church ontstond rond 1880 het team West Gorton. Zeven jaar later verzuurde de band met de kerk en kreeg het cafévertier voorrang via het terrein van de Bull’s Head Pub. Met de nieuwe naam FC Ardwick maakte de toenmalige voorzitter een opening naar niet-gelovigen en in 1894 was de Manchester City Football Club een feit. City beschouwde zich vooral als een club van vrije burgers. Die noemde zich later ‘Maine Citizens’, een verwijzing naar het stadion Maine Road, waar ‘the blue half of Manchester’ zich nestelde.
De hoogtepunten waren schaars en situeerden zich vooral tussen 1965 en 1970, met het sublieme voorhoedetrio Francis Lee – Colin Bell – Mike Summerbee: van Second Division naar de Europa Cup. Promotie in 1966, landskampioen in 1968, bekerwinnaar in 1969, League Cup en Europabeker voor Bekerwinnaars in 1970. Zowaar in rood-zwart gestreepte shirts – just watching AC Milan – in plaats van in het traditionele lichtblauw. Een typische Citygrap omdat AC Milan in de lente van 1969 Manchester United uit de halve finale van de Europa Cup der Landskampioenen had gebonjourd. Die humor was een kenmerk van het huis, volgens het aloude adagium: ‘Speel en vermaak jezelf!’
11Een kleine eeuw later deden de kolderieke fans van City – een eigenaardige mengeling van universiteitsstudenten, arbeiders en werkloze jeugd – het hooliganisme in Engeland kantelen. Met duizenden voerden ze de bananendans op. Ze tooiden zich met grote, gele Manchester City Football Clubbananen en zorgden onder het gejoel van ‘bananas for you Maggie’ – een stille wenk aan premier Thatcher om op te hoepelen – voor een opgewekte sfeer in Maine Road.
Hollywood has made this movie
The Etihad Stadium versus Maine Road. Veel meer kunnen werelden niet verschillen. Blinkende blauwe letters, hoog aan de muur van de hoofdingang met daaronder een metersdiep glasraam dat verwijst naar de naam van de sponsor. Het stadion is gebouwd rondom blauwe torenzuilen en heeft vier grote stalen kabelbogen als dakconstructie. Het architectenbureau Arup Associates ontwierp het met de Romeinse gladiatorenarena’s in het achterhoofd. In 2008 nam de Abu Dhabi United Group uit de Verenigde Arabische Emiraten, met aan het hoofd sjeik Mansour, de teugels in handen en zuiverde de schuldenberg weg.
Tegelijk pompte men fortuinen in het elftal. Coach Roberto Mancini stelde een topselectie samen met onder meer Yaya Touré, Carlos Tevez, Mario Balotelli, Sergio Agüero, Samir Nasri, David Silva, Edin Dzeko en…Vincent Kompany. Van dan af pokerde City mee om de prijzenpot. Door de financiële inbreng werd Manchester de belangrijkste voetbalstad van Europa. Met United – City 1-6 van 23 oktober 2011 als eerste indicatie van de machtswissel.
In de laatste match van het seizoen klonk het televisiecommentaar bij Manchester City – Queens Park Rangers (3-2) in de 94e minuut als volgt: ‘Agüero, with seconds of the season remaining, has won the title for City. Hollywood has made this movie.’ Het was nochtans geen droom, maar aangename werkelijkheid.
Vechten op de training en kampioen in the dying seconds
Na deze knotsgekke ontknoping gaf Vincent Kompany volgende analyse aan de media:
‘Het is speciaal dat we net rivaal United op die manier de titel afsnoepten. Over het hele seizoen bekeken waren we de betere ploeg, maar eigenlijk heeft United het gewoon weggegooid. Ze hadden acht punten voorsprong op zes matchen van het einde. Wij waren niet constant genoeg: bij momenten speelden we fantastisch, maar we combineerden dat met onverklaarbare nederlagen. Het was een bewogen seizoen voor ons.
Wij hebben iets geweldigs gerealiseerd. Soms, wonnen we acht, negen of tien wedstrijden op rij, waarna de boel ontplofte door een gevecht op training en we vervolgens weer zo’n goeie reeks zouden neerzetten… Dat was nog het oude City, maar aan het eind hadden we het momentum mee en dat was het belangrijkste.” Van 1-2 op drie minuten voor tijd tot 3-2 in ‘the dying seconds’. En de eerste landstitel sinds 1968. Met de 1-6 op Old Trafford voor altijd in de zoete herinnering.
