Uit: Het Goeden boek van de Wereldbeker Voetbal van Lex Muller en François Colin
De allereerste interland voetbal werd in 1870 tussen Engeland en Schotland gespeeld (de eerste keer in Edinburgh in 1849). Sportwedstrijden tussen twee landen was niet echt nieuw. Engeland en Schotland hadden al cricket tegen elkaar gespeeld. Het eerste voetbalduel tussen beide landen zou op 19 februari 1870 gespeeld worden, maar de Theems lag vol ijsschotsen en voetballen op een keihard grasveld werd als te gevaarlijk beschouwd.
De partij werd uitgesteld tot 5 maart. Op Kennington Oval in Londen werd 1-1 gelijkgespeeld. Of het een heuse interland was, werd later betwist. Het bezoekende team bestond effectief uit Schotten, maar ze woonden allemaal in Londen. Een echt representatief elftal was het niet.
Charles William Alcock was een van de spelers, de secretaris-generaal van de Engelse voetbalbond en de bezieler van deze confrontaties. Tussen 1870 en 187Z werden vijf onderlinge partijen afgewerkt die de naam ‘Allcock Internationals’ meekregen. Engeland won drie keer en twee keer volgde een gelijkspel.
De eerste officiële interland werd op 30 november 1872 gespeeld tussen beide Britse buren op de West of Scotland Cricket Ground, Hamilton Crescent in Glasgow (0-0). De return op 8 maart 1883 eindigde in het voordeel van de Engelsen (4-2). De Schotse voetbalbond werd een week later opgericht.
In 1883 werd het eerste internationale voetbaltoernooi gespeeld. Deelnemers naast Engeland en Schotland waren Wales en (het toen nog onverdeelde) Ierland. De eerste editie van het British Home Championship werd gewonnen door Schotland. De competitie werd na het seizoen 1983-1984 stopgezet.
In 1900 hadden in Parijs de tweede Olympische Spelen plaats. Voetbal stond voor het eerst op het programma, weliswaar als exhibitiesport. Groot-Brittannië werd vertegenwoordigd door de club Upton Park FC. Ook Frankrijk (Union des Sociétés Françaises de Sports Athlétiques (afgekort USFSA) en België (Université Libre de Bruxelles XI) namen deel. Er werden geen medialles uitgereikt, maar in het archief van het IOC wordt Groot-Brittannië de winnaar van het goud genoemd.
Vier jaar later in Saint Louis (Verenigde Staten) namen weer drie teams deel aan het voetbaltoernooi van de Spelen: twee Amerikaanse en het Canades Galt FC, dat eindwinnaar werd. In 1906 werden de ‘Intercalated Games’ afgewerkt. De bedoeling was om het gat tussen olympiades in op te vullen. Denemarken won. In Athene namen vier ploegen uit drie landen deel aan deze competitie, waarvan twee Griekse. In de finale leidde Denemarken aan de rust met 9-0 tegen Athene en de Griekse ploeg keerde niet meer terug voor de tweede helft.
Op de Spelen van 1908 in Londen was er voor het eerst sprake van een olympisch voetbaltoernooi. Groot-Brittannië, het waren alleen Engelsen, won de finale tegen Denemarken (2-0). Beide teams staken ver boven de rest uit: Groot-Brittannië versloeg Zweden met 12-1 en Denemarken Frankrijk met 17-1. In 1912 was de eindstrijd in Stockholm een herhaling van de finale van vier jaar voordien. Groot-Brittannië (weer alleen Engelsen) won weer (4-2).
In 1920 hadden de Spelen in Antwerpen plaats. Het was het eerste toernoii dat door Jules Rimet een WK van FIFA werd genoemd. Het toernooi kende een bizar einde. De Engelse ref John Lewis kende een strafschop toe die de Rode Duivels een 1-0 voorsprong bezorgde. De tweede Belgische treffer werd door de Tsjechische ploeg fel aangevochten en aanvoerder Karel Steiner werd uitgesloten. België kwam na 39 minuten 2-0 voor, maar de ploeg uit Tsjechoslowakije weigerde verder te spelen.
In 1924 en 1928 ging het olympisch goud naar Uruguay. De eerste keer na ruime winst tegen Zwitserland (3-0). Vier jaar later in Amsterdam werd het tegen Argentinië 1-1, maar de Celeste won de repaly (2-1). Aanvoerder van Uruguuay was telkens José Nasazzi, die twee jaar later ook de eerste wereldbeker in ontvangst mocht nemen.
