UNION SOIXANTE: EEN HISTORISCHE WANDELING LANGS HET DUDENPARK (1) – RW

Op dinsdag 29 januari 2019 speelt Union de terugwedstrijd van de halve finale voor de Beker van België tegen KV Mechelen in het vernieuwde Dudenpark. Het is voor Les Jaunes et Bleus de belangrijkste match uit de naoorlogse geschiedenis. Want het is geleden van de jaren dertig van de vorige eeuw dat Union nog een prijs op het allerhoogste niveau kon pakken. Een historische wandeling door het Dudenpark naar de tijd van ‘Union Soixante’. Aflevering 1.

HET GEZICHT VAN UNION 60: ONTMOETING MET WILLY WELKENHUYSEN, ZOON VAN FELIX

Onverzettelijkheid en verdedigende inzichten. Zo gaf hij het gezicht aan Union 60. Dat deelde zoon Willy me met enige plechtigheid mee. We stonden in de zomer van 2015 voor een Braziliaanse bar aan de overkant van het Dudenpark. ‘Daar ben ik geboren’, sprak Willy. In 1937 was dat en toen heette het ‘Brasserie Union’. Vader Felix had ze geopend in 1936. Enkele maanden na het hoogtepunt van Union Soixante: zestig wedstrijden zonder nederlaag tussen 1932 en 1935. Drie landstitels. Duizenden mensen over de vloer, waarvan honderden nadien in de brasserie belandden. Willy weet het nog als gisteren: ‘Mijn vader was Unionist in hart en nieren. Ik denk niet dat er één speler is geweest die zoals hij opstond en ging slapen met de geel en blauwe kleuren. In onze brasserie was iedereen welkom. Er mocht over alles en nog wat gepraat worden. Behalve…een kwaad woord zeggen over Union. Dan kon hij boos worden.’

Boos worden, dat deed hij ook wel eens op het veld als iets hem niet zinde. Hij toonde zich de ‘patron’ van de ploeg en ging het duel met plezier aan. Vrijwel niemand raakte hem voorbij en was dat toch het geval dan schuwde hij de overtreding niet. Welkenhuysen leidde het team ook in de conditie-opbouw. ‘Union Soixante stond bekend voor zijn “laatste kwartiertje’. Heel vaak sloegen ze toe op het einde van de match en bogen ze een achterstand nog om. Mijn vader gaf zich nooit gewonnen.’ Dat deed hij zelfs niet tijdens vriendschappelijke matchen. Union had immers ook een sterke internationale reputatie opgebouwd. De club werd geregeld uitgenodigd voor demonstratiematchen. Willy Welkenhuysen lacht bij als hij zich de sterke anekdote voor de geest haalt: ‘In het zuiden van Frankrijk bij een lekker weertje stond doelman Van de Weijer wat ‘bonjourkens’ te maken naar de meisjes achter het doel. Dat was niet naar de zin van de plaatselijke jongelui en het werd hommeles. Mijn vader liet zich op het veld ook niet doen en de partij eindigde in gerommel. Het bestuur van Nice was zo boos dat de uitbetaling regelde in kleine Franse centiemen. Met twee volle emmers zetten ze het geld neer in de kleedkamer .’ Ook dàt was Union Soixante, onder leiding van viervoudig international Felix Welkenhuysen. Hij bleef een zijn hele leven emotioneel verbonden aan de club en overleed in 1980 tijdens een thuiswedstrijd tegen Eendracht Aalst aan de gevolgen van een hartaanval.