Wembley Stadium, Londen, 18 juni 1996
´De wedstrijd Engeland-Nederland op het EK van 1996 was bijna letterlijk ongelooflijk, in de zin van niet te geloven. Op een of andere manier gingen de Engelsen opeens over op briljant Nederlands totaalvoetbal en wonnen ze met 4-1. Tijdens het toernooi was er op de Engelse radio een nieuw nummer te horen, ´Three Lions´. Tegen het einde van de wedstrijd begon het dolgelukkige publiek het te joelen:
Thirty years of hurt
Never stopped me dreaming
Football´s coming home
It´s coming home
Ik zat op de perstribune, een paar stoelen verwijderd van de schrijvers van het nummer, de komieken David Baddiel en Frank Skinner. Terwijl de menigte zong, stond het duo met open mond op en keek vol verbazing het stadion rond. Op dat moment realiseerden ze zich dat ze een volkslied hadden geschreven.
Het geniale van ´Three Lions is dat het twee tegenovergestelde overtuigingen van de supporters van Engeland verenigt: dat Engeland altijd verliest, en dat het land is voorbestemd om te winnen. De tekst geeft blijk van een soort jolig nationalisme uit de postkoloniale tijd: dit is niet Elgars ´Land of Hope and Glory´. ´Three Lions´ is een perfect voetballied dat de Duitse spelers (die onvermijdelijk het EK van 1996 wonnen) graag in de bus zongen.
Het nummer werd die zomer van 1996 gezongen op Wimbledon en Ascot, en dat najaar aangehaald door de leiders van de drie grootste politieke partijen tijdens hun congrestoespraken. Tot op de dag van vandaag is het het officieuze Engelse voetbalvolkslied, veel beter dan ´God Save the King´.´
Bron: Simon Kuper, De wereld aan mijn voeten – Een reis door het hart van het mondiale voetbal in 9 WK´s, 2025, blz. 55
Rob Siekmann
