There’s only one Timmy Simons – RW

Gisteren speelde de 41-jarige Timmy Simons zijn laatste voetbalwedstrijd op het hoogste niveau. Hij ontving een staande ovatie van het publiek van Club Brugge. Er werd minutenlang gescandeerd: ‘There’s only one Timmy Simons!’.

Timmy Simons (11 december 1976) was al de éénentwintig voorbij als hij zich aandiende op het hoogste plan, SK Lommel, na een lange inlooptijd bij derdeklasser Diest. In 2000 legde Club hem – dan al 23 jaar – een contract onder de neus. De as Sollied-Simons bleek de volgende vijf seizoenen zeer solide. Sollied bouwde snel zijn team rondom hem op en Simons miste amper zeven competitiewedstrijden. Hij bood zichzelf aan als een schaduwende speler, een man in de schaduw ook. Nooit beter dan tegen Ronaldo in die vermaledijde Brazilië-België op het WK van 2002. Het silhouet van Simons scheen over Ronaldo, die zich niet los kan maken van de aan hem klevende Belg. De schriele Limburger bleef de sensatiebeluste Braziliaanse wereldbekerheld de baas zonder hem te torpederen. Hij was een aas in het aanvoelen van waar de bal zou komen en stapte telkens op het juiste ogenblik uit zijn positie. Simons, de man die sneller schoof dan zijn schaduw. In het looplijnenplan van Trond Sollied wass hij van kardinaal belang: hij kantelde de balcirculatie zowel naar achter als naar voor. Hij oogde als de onvermoeibare bressendichter op het middenveld maar openbaarde eveneens een bovenmodale portie techniek. Hij was in zekere zin onzichtbaar. Hij viel pas op wanneer hij er niet bij was in die dagen, zowel bij Club, na zijn vertrek in 2005, als bij de Rode Duivels (4-0 verlies in Portugal). Simons – Gouden Schoen in 2002, twee titels en twee bekers – bleek onmisbaar in zijn eenvoud voor zijn elftal.  Hij bedacht voor en vanuit zichzelf een nieuwe vorm van leiderschap: van het bedaarde soort. Hij verving geruisloos monumenten als aanvoerder: Gert Verheyen in Brugge, Phillip Cocu in Eindhoven. Hij is geen speler voor wie mensen naar het stadion hollen, maar het publiek vereerde hem evenwel spontaan. Niet gehinderd door communautaire kennis van zaken hulde de Westribune van PSV zich op 6 oktober 2007 in de kleuren van de Belgische vlag. Ze ontrolden een spandoek: ‘Kapitein Simons, onze Leeuw van Vlaanderen.’ Hij slikte even en ging over tot de orde van de dag. Simons miste in zijn eerste drie seizoenen bij PSV Eindhoven amper een speeldag: kampioen in 2006, 2007, 2008. Hij dwong ook bewondering af in de Bundesliga. Mede dankzij zijn loopvermogen en positiespel handhaafde traditievereniging FC Nürnberg zich drie seizoenen in de middenmoot. Na zijn terugkeer naar Club Brugge in 2014 deed het verlies van het bressendichtende Simonswerk zich meteen voelen en Nürnberg degradeerde. De verwachtingen waren iets te hoog gespannen in het Jan Breydelstadion. Timmy debuteerde met een zeldzame rode kaart en incasseerde een zware klap toen bondscoach Wilmots hem uit de selectie voor Brazilië 2014 weerde na 93 interlands. Het duurde tot in het tweede seizoen tot zijn invloed op het elftal hetzelfde niveau haalde als een decennium eerder. Club zocht tien jaar lang naar evenwicht tussen de linies. Simons zakte vanuit zijn ervaring telkens wat dieper terug en liet de opbouw aan anderen over. Maar hij blijf in de hem eigen stijl de counters van de tegenpartij ontregelen. Hij weet van geen ophouden, tekende bij en haalde in zijn 23 ste seizoen de kaap van meer dan duizend wedstrijden, een record in België. Met de landstitel van 2018 kreeg Timmy het verdiende afscheid van een uitverkocht blauwzwart stadion.