Iemand moet de onaangename boodschap geven. Dan maar de oudste: Domenico Tedesco moet weg. Niet na de barragewedstrijden in maart (als die er komen), maar nu. Na de interland van zondag tegen Israël moet ingegrepen worden. Geen vrolijke start voor sportief directeur Vincent Mannaert, maar het instituut Rode Duivels mag niet verder aftakelen. De eerste helft tegen Italië was ‘het grote niets’. In de ruim 400 wedstrijden van de Rode Duivels die ik live bijwoonde, heb ik nooit (NOOIT) zoiets gezien. Complete lethargie. Spelers die niet konden, wilden en/of mochten. Voor dat laatste is geen excuus.
De match van vorige maand tegen Frankrijk had weer wat hoop gewekt, maar Italië maakte overduidelijk dat het met deze bondscoach niet meer goed komt. Dit is de vierde nederlaag in acht wedstrijden, waarin slechts twee keer gewonnen werd. Met een ploeg waarvan een groot aantal waarnemers een half jaar geleden (ten onrechte) zeiden of schreven dat ze Europees kampioen kon worden.
Een jaar geleden heb ik er hier voor gewaarschuwd het contract van de bondscoach niet te verlengen voor het EK. Niet omdat ik vermoedde dat het zo fout zou lopen met de nationale ploeg, maar omdat zo’n toernooi (ik heb er 22 ter plekke meegemaakt) altijd onvoorspelbaar is, de kans reëel is dat het niet goed afloopt en je dan met een bondscoach met nog een contract voor twee jaar opgezadeld zit. Bovendien is hij, bij een geslaagd toernooi en/of een voorstel van een topclub, toch weg.
Twee weken terug werd me in een panelgesprek over de voorbije sportzomer op Boektopia in Kortrijk gevraagd wat het absolute dieptepunt was dat ik als waarnemer van de Rode Duivels meemaakte. Even flitsten enkele dramatische nederlagen door mijn harde schijf, maar ik wist het antwoord eigenlijk al meteen: België-Oekraïne op het jongste EK. De match niet verloren, geplaatst voor de volgende ronde, maar uitgefloten worden door je eigen supporters. Dieper kan je niet vallen.
Als het contract van Tedesco kort voordien niet was verlengd of als de voetbalbond er financieel niet zo beroerd aan toe was geweest, had hij aan de deur gestaan. Daar kan geen twijfel over bestaan. Uitstellen lost echter niets op, hebben we intussen geleerd. De man leert niets uit het verleden en drijft koppig zijn zin door. Dit komt niet meer goed.
Misleidend
Niets klopte van de basisopstelling. Terwijl hij de tegenstander (als Italiaanse Duitser) op zijn duimpje kende. Plots koos Tedesco voor drie centrale verdedigers. In de realiteit vijf dus. En twee spitsen, hoewel het voorin tussen Lukaku en Openda nog geen enkele keer klikte. Als deze selectie één pluspunt heeft in vergelijking met het verleden is het de overvloed aan talentrijke wingers. De Duivels begonnen tegen Italië echter zonder wingers. Doku is out en Bakayoko en Lukebakio zaten op de bank. Trossard was er wel bij, maar vooral centraal te vinden. De Limburger van Arsenal die door Tedesco vorige maand niet eens was opgeroepen, moest nu de dans leiden.
Nog veel erger was dat in het beste geval de bal achteruit werd gespeeld. In een thuismatch, voor een vol stadion, in een partij waarin je niets te verliezen hebt, mag je toch verwachten dat de ploeg vol gas geeft. Zeker met een coach die op een blauwe maandag voor de Red Bull-groep werkte.
Maar neen, er gebeurde werkelijk niets. Na een kwartier hadden de Duivels 20 (twintig!) procent balbezit. Dat betekent dat je zo goed als niet aan de bal komt. Onbegrijpelijk. Maar het werd nog veel erger. Voor de rust veranderde er gewoon niets. Ook al stond het al meteen 0-1. Tedesco vond het allemaal geweldig en deelde alleen aan de lopende band opgestoken duimpjes uit. Ingrijpen deed hij niet.
Als we de spelers mogen geloven, waren zij het die tijdens de rust aangaven dat het anders moest. Lukebakio (16 minuten) en Bakayoko (drie minuten) vielen nog in en dat volstond om duidelijk te maken dat het beter had gekund. Er zat warempel nog een gelijkspel in, want de Italianen waren in Brussel allesbehalve geweldig. Maar Lukaku, de man met de indrukwekkende maar misleidende statistieken, kopte slap naast.
Het bleef 0-1 en zondag mag tegen Israël slechts met het kleinste verschil verloren worden. Anders is Tedesco er meteen in geslaagd om de Duivels te laten degraderen. Resultaten die ook gevolgen kunnen hebben voor de WK-loting, zodat kwalificaties moeilijker worden. De vrije val wenkt voor de Rode Duivels.
Eén lichtpuntje: op 1 december treedt Vincent Mannaert aan. Hij zal dit geklungel niet lang aanzien. Wat er allemaal moet veranderen? Om te beginnen de mentaliteit. Gebrek aan kwaliteit is geen schande, gebrek aan inzet wel. Van alle internationals (en zeker van de aanvoerder) mag verwacht worden dat zij zich volledig inzetten voor het team. Spelers kunnen niet kiezen wanneer ze wel en niet opdraven. Kevin De Bruyne en Youri Tielemans waren goed genoeg om met hun club te spelen vorig weekeinde en moeten op z’n minst aanwezig zijn. Wat niet wil zeggen dat ze iedere keer 90 minuten moeten spelen.
Kale reis
Iedereen moet op zijn beste plaats staan en het systeem moet bepaald worden op basisi van de kwaliteiten en gebreken van het beschikbare spelersmateriaal. Spelers die wekelijks op de bank zitten en geen wedstrijdritme kunnen hebben, hebben hier niets te zoeken (al was Al-Dakhil, die dit seizoen al meer minuten (18) met de Duivels maakte dan met zijn club (11) de betere verdediger). Spelers moeten dat beseffen wanneer ze aan een transfer denken.
En iedereen zal nodig zijn. Dus ook Thibaut Courtois, ook al doet Koen Casteels het goed. CEO Peter Willems lijkt dit te beseffen, maar kwam van een kale reis uit Madrid terug. De Madrileen heeft met de beste coaches van de wereld gewerkt en voelt zich (terecht of onterecht) bedrogen door Tedesco. Hem een beetje kennende gaat hij echt niet meer met die man werken. Het is maar één van de redenen waarom de bondscoach weg moet.
