‘Uiteraard werd er in de school voetbal gespeeld’, vertelde Vic Mees. ‘In mijn klas was ik een van de weinigen die eigen voetbalschoenen hadden. In onze ploeg speelde ik rechtsbuiten. Onze linksbuiten had alleen maar kemelharen sloefen.’ Zodoende speelde ik met een rechtershoe plus een kemelharen sloef en de linksbuiten met mijn linkershoe plus de andere sloef.’ Een ploegmaat voegde daaraan toe dat in zijn klas de meesten toch wel stevige bottines hadden.
Een leuk detail is dat de jeugdploegen in twee ‘shiften’ trainden. Dat was geen keuze van de trainer, de reden daarvoor was simpel. De leerlingen van de katholieke school hadden op woensdagmiddag vrij en die van de stads- en rijksscholen op donderdagmiddag, dus moesten ze ook apart trainen. Maar zoals een ploegmaat vertelde, werd er natuurlijk veel meer ‘gesjot’ dan op de trainingen van de club en in schoolverband. Want op alle momenten dat het maar mogelijk was, werd er ongeorganiseerd straatvoetbal gespeeld.
Vanaf twaalf jaar mocht je je in die tijd officieel aansluiten bij een club. In het geval van Antwerp moest je dan een aansluitingskaart gaan ondertekenen bij de stadiondirecteur.
Bron: Michel Schepers, ‘Vic Mees – Mister Antwerp 1927-2012’, 2022, blz. 18-19, 21
Rob Siekmann
Auteur van ‘Het straatvoetbalboek – Over de huidige betekenis van het straatvoetbal van vroeger’ (met een voorwoord van Richard Witschge), Willems Uitgevers, 2023
