´Van kleins af aan heeft hij altijd een bal aan zijn voeten, niets vindt hij mooier.´
´In de pauze op school, wanneer hun klasgenoten gaan eten, voetbalt de kleine Tijani elke dag met zijn vriendjes. Er wordt op blote voeten gespeeld, want voor voetbalschoenen heeft niemand geld. Het ene team heeft een shirt aan en de tegenstander speelt met blote borst. Zo is het duidelijk wie bij wie hoort. De winnaar van de toss mag kiezen of zijn team met of zonder shirt speelt. Shirtloos heeft meestal de voorkeur.
Nadat de school uit is blijven Tijani en zijn vrienden op het schoolplein hangen om de wedstrijd die vaak al tijdens de pauze is begonnen, uit te spelen.´
´Blootsvoets tegen een bal trappen geeft Tijani een gevoel van totale vrijheid: vrij van zijn schoolverplichtingen, vrij van de verwachtingen van zijn vader. Bovendien voelt hij door het directe contact tussen voet en bal een connectie. Het is alsof de bal op de een of andere manier bij zijn lichaam hoort. Op eigen initiatief neemt hij bij de partijtjes de rol van keeper op zich. En hoewel klein van stuk wordt hij al snel ¨de vliegende kat¨ genoemd. Op de harde ondergrond van zand en stenen is moed nodig om te duiken, maar Tijani is niet bang om zich pijn te doen. Wat hij aan lengte mist compenseert hij met sprongkracht en onverschrokkenheid.
Elke ochtend als hij naar school gaat kijkt hij bewonderend naar drie oudere jongens die aan de overkant van de straat staan te wachten op de bus die hen naar Kaduna Rocks brengt, de plaatselijke club die in de derde divisie speelt. Ooit hoopt Tijani net als zij te worden opgehaald door een heuse clubbus. Dat is zijn droom.
Na drie jaar zijn geluk te hebben beproefd als keeper – eerst op het schoolplein en daarna bij de Ade Shooting Stars, zijn eerste echte club – besluit Tijani zijn heil in een positie als veldspeler te zoeken. Ade Shooting Stars is een voetbalacademie, die talentvolle spelers op schoolpleinen en op straat rekruteert. In het doelgebied voelt Tijani, inmiddels twaalf jaar oud, zich steeds meer gevangen. Hij kan er zijn snelheid niet benutten. Tijani wil acties maken en scoren. Daar haalt hij de meeste voldoening uit. Daarin ligt het grootste plezier.´
Bron: Roberto Pennino, Baba – Tussen zon en schaduw: Het aangrijpende verhaal van Tijani Babangida (met een voorwoord van Louis van Gaal), 2025, blz. 18, 19, 21-22
De vader van Babangida heeft weinig op met sport. Zijn zonen moeten dokter, advocaat of zakenman worden, vindt hij. Ze moeten zich ontwikkelen tot respectabele leden van de maatschappij. Voetbal ziet hij als een tijdverdrijf dat vooral niet in de weg mag staan van gedisciplineerd naar school gaan.
´Baba´, zoals hij in Nederland wordt genoemd, speelde voor VVV, Roda JC, Ajax en Vitesse. De pijlsnelle rechterspits won Olympisch goud met Nigeria op de Olympische Spelen van Atlanta (1996).
Rob Siekmann
