‘Ik was broodmager. Het maakte gewoon niets uit hoeveel ik at. Als ik voetbalde met mijn vader en zijn vrienden leek ik waarschijnlijk nog kleiner, met kerels op het speelveld die twee keer zo oud waren als ik!
‘We speelden altijd in het Chase Lane Park, en of het kwam omdat ik gewoon goed was of dat de grote jongens mij de lucht in mochten trappen en ik dan nog steeds bleef terugkomen weet ik niet, maar ze stonden na schooltijd altijd op de stoep om te vragen of ik mee mocht doen. “Mevrouw Beckham, mag David een balletje komen trappen in het park?” Ik bracht daar veel van mijn tijd door. Als ik daar niet was met de grote jongens zoals Alan Smith, die twee huizen verderop woonde, dan was het wel met mijn vader. Eerst speelden we in de achtertuin, maar ik schopte de bal zo vaak in het bloemperk dat we naar het park moesten verhuizen. Daar speelden we uren achtereen. Al mijn voetballend vermogen is terug te voeren tot die oefensessies in het park met mijn vader. Ik schaafde mijn balgevoel bij en oefende op zuiver schieten tot de duisternis inviel. Hij schopte de bal zo hoog mogelijk de lucht in, waarna ik hem onder controle moest zien te krijgen en proberen hoog te houden. Het was fantastisch, ook al dreef hij me soms tot waanzin. Waarom gaat hij niet gewoon in het doel staan, zodat ik de bal lekker op doel kan pegelen?, vroeg ik me weleens af. Mijn vader dreef me tot het uiterste. Al moet ik toegeven dat voetballen ook alles was wat ik wilde, dus er was geen reden tot klagen, zou ik zeggen.’
Rob Siekmann*
* Auteur van ‘Het straatvoetbalboek – Over de huidige betekenis van het straatvoetbal van vroeger’, Willems Uitgevers, 2023
