Achttien maanden was Noa Lang toen er een balletje zijn kant oprolde en er iets wonderbaarlijks gebeurde.
‘Hij nam die bal vol op zijn wreef. Hé, ik lieg niet. Vol erop! Ik was in shock. Hij raakte die bal als een prof. Die man is een talent, dacht ik.’
Vader Jeffrey Lam lacht een gulle lach. Hij wijst naar de deuren van zijn appartement op de achttiende verdieping, met fenomenaal uitzicht over Rotterdam en de Maas. ‘Die heb ik er allemaal uitgesloopt. Het werd hier een voetbalparadijs.’
Als Jeffrey’s dochter over de vloer kwam, moest zij keepen en ging zoon Noa schieten. Nooit andersom. ‘Als mijn dochter er niet was, was ik de lul. Die jongen trapte meteen zo gruwelijk hard.’
Op zijn vierde al meldde Jeffrey, een potige, geboren Surinamer met lange dreads, Noa aan bij amateurclub HION.
‘De trainingen gingen nergens over. Ik heb het toen overgenomen. Als iemand een schop kreeg, kwam ik met de waterzak. Behalve als Noa op de grond lag. Dan zei ik: “Opstaan, voetballen! ” En dan stond hij ook op. Hij had energie voor tien, voor honderd. Hij nam de aftrap, de corners, de vrije trappen, de ingooien, de achterballen, de strafschoppen. Hij liep laatste man en spits tegelijk.’
‘Ik deed alles om Noa fit te krijgen, voetbalde zelf ook bizar veel met hem. Soms moest hij alles met links doen van mij. Dan was het janken, stampvoeten, maar hij deed het toch.’
In voormalig stiefvader en voetbalprof Nourdin Boukhari had Lang nog een coach.
‘Ik daagde hem uit, zo van: je kunt alleen schieten, ga ook eens hooghouden’, vertelt Boukhari.
‘Ik nam hem ook mee naar de voetbalpleintjes waar de echte straatkoningen rondliepen, in Rotterdam-West.’
Bron: Guus Peters, Willem Vissers en Bart Vlietstra, ‘PSV – De beste van de eeuw’, 2024, blz. 23-25
Rob Siekmann
