‘We waren altijd samen van jongs af aan,’ vertelt Lerby. ‘We voetbalden altijd in de tuin. Per en ik woonden in hetzelfde gebouw en zagen elkaar elke dag. Eigenlijk mochten we daar helemaal niet spelen, want de dames in de flats gebruikten de binnenplaats om kleren op te hangen en schone lakens te drogen. Het was daarbij niet handig dat die plek ook nog eens was voorzien van een zandpad. We werden vaak uitgescholden omdat we de lakens vuil hadden gemaakt, maar de volgende dag speelden we er weer.’
Al op de kleuterschool gingen de jongens op in het spel, zo erg dat ze op een dag wegliepen. ‘Søren en ik gingen naar Spindegården. En omdat we daar niet de hele tijd mochten voetballen, besloten we dat we daar niet meer wilden zijn. We waren nog niet zo oud, maar we klommen over het houten hek en renden naar huis, naar de tuin waar we in alle rust konden spelen en waar de volwassenen ons na een tijdje aantroffen. Het zegt wel iets over hoe verslaafd we aan het spel waren,’ vertelt Per Mundberg.
Er was geen echt voetbalveld in de buurt van Valborg Allé, dus de jongens moesten het doen met de karige omstandigheden van tuintjes en binnenplaatsen. Vaak daagden groepjes uit de buurt elkaar uit en dan gingen ze ‘s middags en ‘s avonds een wedstrijdje spelen.
Zijn moeder realiseerde zich al vroeg dat de grote belangstelling van haar zoon voor de sport invloed had op zijn sociale leven. ‘Hij was geen kind dat met autootjes ging zitten spelen. Over het algemeen was hij vrij volwassen voor zijn leeftijd en speelde hij met de oudere jongens. Toen hij naar school ging, zag hij meer in de oudere leerlingen, waardoor zijn klasgenoten hem misschien minder zagen. Wat dat betreft was hij behoorlijk vroegrijp.’
School was een beproeving voor de sportieve Søren. De sprong van het kleuterschoolleven met veel vrij spelen naar het vaste kader van de schoolbankjes was vanaf het begin een uitdaging, ook al deed hij zijn best.
Zo gespannen als Sørens relatie met school en leraren was, zo fantastisch waren de naschoolse ‘lessen’ op straat; iets waar hij naar uitkeek. De jongens voetbalden zoals gewoonlijk elke dag en renden als jonge honden door de buurt. Toen ze een jaar of tien waren, probeerden ze voor het eerst een sigaretje te roken. Ze hadden dat de oudere jongens zien doen.
Rob Siekmann
Bron: Steffen Pedersen, ‘Søren Lerby’, 2024, blz. 20-21, 23
