Oh Belgisch Voetbal. Hoogtepunten en sterke verhalen van 1920 tot 2020.
Elke week op zaterdag! In deze verhalenbundel neemt auteur Raf Willems je mee langs de onvergetelijkste momenten van de Belgische voetbalgeschiedenis tussen 1920 en 2020. Legendarische vertellingen, pure voetbalanekdotes. Deze aflevering keert terug naar 19 mei 2001, exact twintig jaar geleden, toen Schalke 04 gedurende 3 minuten en 43 seconden Bundesligakampioen was. Nico Van Kerckhoven vertelde over die dramatische dag. Vandaag speelt Schalke 04 haar laatste match in de Bundesliga vanwege degradatie.
SCHALKE 04 – UNTERHACHUNG 5-3, 2001, laatste speeldag Bundesliga
Nico Van Kerckhoven was 3 minuten en 43 seconden kampioen en ‘Meister der Herzen’
Nico Van Kerckhoven (1970) leidde Lierse SK als aanvoerder naar het Belgisch kampioenschap in 1997. Hij voetbalde van 1989 tot 1998 in het eerste elftal op het Lisp. Intussen werd hij ook Rode Duivel en kwam zijn loopbaan in een stroomversnelling: transfer naar Schalke 04 in 1998. Hij verbleef zes seizoenen bij de ‘Koningsblauwen’. In 2002 mocht hij de DFB-Pokal ‘kussen’ na een 4-2 zege tegen Bayer Leverkusen, in dat seizoen ook verliezend finalist in de Champions League. Een seizoen eerder zegevierde hij in de finale tegen Union Berlin. De meest bizarre en emotionele dag uit zijn loopbaan beleefde hij op 19 mei 2001. Toen was hij gedurende 3 minuten en 43 seconden ‘Meister’ van Duitsland. Hoewel hij ongeveer de enige moet geweest zijn in het stadion die begreep dat het definitieve verdict nog niet gevallen was. Hij legt me bijna twintig jaar later de betekenis van ‘het trauma van Schalke 04’ uit.
Met een geelzwart hart proeven van de Schalkebeleving: waaw!
‘Ik ben een echte Lierseman. Met een geelzwart hart. Van kindsbeen af. Ik stond al op ‘den berg’ als fan. We vormden tien jaar een vriendengroep en uiteindelijk wonnen we het kampioenschap in 1997. Na dat seizoen stuurde Schalke 04 al een voorstel maar ik bevond mij in de kampioenensfeer en wilde absoluut de Champions League spelen met de club van mijn hart. Die verliep teleurstellend en achteraf bleek dat het seizoen te veel. Er kwamen aanbiedingen uit Engeland, Spanje en ook van Bayer Leverkusen. Marc Wilmots, das Kampfschwein, won in 1997 de Uefa Cup met Schalke tegen Inter Milaan. Ik kwam net piepen bij de Rode Duivels en hij vertelde me dat hij mijn naam had laten vallen bij het bestuur. Ik werd in de lente 1998 uitgenodigd om te proeven van de Schalkebeleving: kwartfinale, opnieuw tegen Inter. Michaël Goossens, ex-speler van Standard, opende de score. Nooit eerder hoorde ik een dergelijke explosie van geluid en vreugde. Mijn reacties was: waaw! Het spel van Schalke was niet meteen waaw, maar het paste wel bij mijn kwaliteiten. Ik had een goed inzicht in mijn mogelijkheden, maar kende toch vooral mijn beperkingen. Ik koos voor de Bundesliga omdat ik dit als de beste bestemming zag voor mij: volop ervoor gaan, fysiek vermogen, duelkracht. Ik was niet meteen de briljantste voetballer, maar dat vroeg men niet van mij.’
Onder de grond de leefwereld van de Schalkefans ontdekken
‘Ik ontdekte in Schalke een echte volksclub. De fans werkten de hele week hard om op zaterdag naar Schalke te kijken. Ze kwamen uit alle delen van het land naar Gelsenkirchen afgezakt. Na Bayern was Schalke de populairste club van Duitsland. Onze coach Huub Stevens deed ons de steenkoolmijn ‘ondergronds’ bezoeken, zodat we de leefwereld van de fans ontdekten. Ook rond de kerstperiode werden de spelers uitgezonden om onze supporters op te zoeken. Mijn standpunt: de fans van Schalke zijn anders. Het kon zo gebeuren dat op een dag in de week er plots meer dan vijfhonderd langs het oefenveld stonden. Marc Wilmots gedroeg zich als een ‘vaderfiguur’ voor mij en hielp me door een moeilijk eerste seizoen. Ik arriveerde met een blessure en kon geen conditie opbouwen. Ik sukkelde met allerlei kwaaltjes en speelde slecht. De coach en manager behielden het vertrouwen in mij. Ik zei vaak tegen mijn ouders dat ik het voor bekeken hield. Eric Gerets, drie jaar mijn trainer bij Lierse en intussen bij PSV aan de slag, drong aan op een overstap naar Eindhoven. Hij wilde me met open armen ontvangen. Ik beet door en besliste om mijn contract van drie jaar uit te doen.
Twee keer beter dan Bayern en op een zucht van de titel
Ik wou me bewijzen in de Bundesliga. In het derde seizoen, tevens het laatste in het Parkstadion, geraakten we echt in de goede flow.
Ik verstond me bijzonder goed met de nieuwe linkerflankaanvaller Jorg Böhme. We namen een uitstekende start met drie zeges en negen doelpunten. We klopten in de ‘Kohlenpottderby’ Borussia Dortmund met 0-4 en stuurden Bayern met een 3-2 nederlaag terug naar München. Na twintig matchen stonden we aan de leiding. Ik viel toen uit door een blessure, die me bijna uitschakelde voor de rest van het seizoen. Op vijf wedstrijden voor het einde toonde Schalke zich de betere van Bayern: 1-3 in München. Opnieuw twee punten voorsprong. Die verspeelden we in de voorlaatste match op Stuttgart. We verloren in de laatste minuut met 1-0. Ik behoorde opnieuw tot de selectie, maar kwam niet op het veld. Bayern nam drie punten voorsprong. Niemand geloofde nog in het wonder.’
De laatste dag van het Parkstadion
De stand sprak boekdelen: Bayern leidde met 62 punten, Schalke volgde met 59. Enkel het doelpuntensaldo gaf ons enig voordeel: + 28, versus + 25. Duidelijk scenario: enkel als Bayern verloor en Schalke won, dan was het zover. Bayern reisde naar Hamburg, voor tegenstander HSV was het seizoen voorbij. Wij ontvingen het tegen de degradatie knokkende Unterhaching. Stevens stelde me terug op, voor de eerste keer na dertien weken kommer en kwel. Koude douche na vier minuten: 0-1. Nog koudere douche na 27 minuten: 0-2. In Hamburg bleef het stil. Toen besloot ik om tot het uiterste te gaan. Ik scoorde in de 44 ste minuut tegen en één minuut later hingen de bordjes gelijk na een inspanning van onze aanvaller Asamoah. In de tweede helft vielen we stil en toen Unterhaching zich op de zeventigste minuut bij een tegenstoot op 2-3 zette, leek voor ons alles voorbij.
Onze fans dachten daar anders over en vuurden ons aan, het was niet voor niets een gebeurtenis met een historisch kader: zoals gezegd de laatste in het Parkstadion. Vijf minuten later keerde Jörg Böhme met twee ingevingen binnen de zestig seconden de stand om: 4-3. En zo leek het toch nog leuk te eindigen. Ik zat stilaan door mijn beste krachten en Stevens haalde me naar de kant. Ik bleef op de bank en genoot nog van de vijfde treffer net voor het einde. Vanuit Hamburg was in de hele wedstrijd geen beweging vernomen: 0-0 met nog vier minuten blessuretijd.’
Vier Minuten Meister: ik lag alleen te wenen op de grond
‘Plots zag ik vanuit de dug-out de naam Barbarez verschijnen op het scorebord: 1-0 voor HSV. Het Parkstadion reageerde eerste vol ongeloof en barstte dan in gejuich uit. Na het laatste fluitsignaal bestormden de fans het veld. Iedereen dacht dat het ook in Hamburg afgelopen was, maar ik hoorde via een radiozender het tegendeel. De spelers gingen op de loop via de roltrap om zich voor de massa te verschuilen in de kleedkamer. Ik dook als enige een kleine ruimte in om naar het radioverslag te luisteren. Ik was getuige van die laatste fatale minuut. Ik hoorde de reporter roepen: ‘Hier is het nog niet gedaan want een vrije trap voor Bayern net voor het strafschopgebied. Andersson schiet door de muur. Tor, Toor, Tooor!’
Ik viel als een zak ‘patatten’ in elkaar en begon te wenen. De tijd bleef toen stilstaan voor mij. Ik weet tot vandaag niet hoelang ik daar alleen ben blijven zitten: tien minuten, een kwartier, een half uur? Uiteindelijk keerde ik terug naar de kleedkamer en trof daar iedereen aan in zak en as. Een hoopje ellende. Een uur later zijn we toch naar buiten gegaan om de fans te bedanken voor hun steun. Ik zag achteraf de beelden van hoe bedrukt we op één rij stonden om met de supporters de teleurstelling te delen. Ik zal dit droevige tafereel niet vergeten. Ik heb nooit geweten dat voetbalontgoocheling zo diep kon zitten.
Na de match spraken we met enkele ploegmakkers en onze vrouwen af om met elkaar onze frustraties te delen. We hebben daar toen echt een ‘stuk in onze frak’ gedronken. We hebben de fruitschaal toegetakeld dat het niet meer mooi was. Die symboliseerde voor ons de klassieke kampioenenschaal van de Bundesliga. Iedereen verdronk zijn verdriet en vierde zijn frustratie bot op die schaal. Die werd compleet kapot getrapt. We deelden samen onze ontgoocheling gedurende de week die volgde. We bereidden ons in zeer moeilijke omstandigheden voor op de Duitse bekerfinale in Berlijn. We kropen door het oog van de naald tegen tweedeklasser Union Berlin, dat paal en lat trof. En we zetten nadien de partij naar onze hand, de ontgoocheling bleef aanvankelijk in onze benen hangen.’
Alle pech van de wereld: de opgeraapte terugspeelbal van een ex-ploegmaat
‘Konden we er iets aan verhelpen? Het zat ons toch écht wel tegen. Het seizoen daarvoor verhuisde onze tweede keeper Schober naar HSV. Achteraf ontdekten we dat het doelpunt van Bayern ontstond uit een onrechtstreekse vrije trap. Omdat Schober een terugspeelbal had opgeraapt. Hij was zich blijkbaar van geen kwaad bewust. Als Schober, nota bene een Schalke-jeugdproduct én een fan in hart en nieren, de bal in de tribune had gekeild dan zou hij nadien met ons hebben kunnen feesten. Later vernam ik dat hij doodsbedreigingen had gekregen van supporters van Schalke. Blijkbaar ging bij hem net dat ene moment het licht uit. Ik denk nog vaak aan dat moment terug: waarom gaf hij die bal geen enorme lel naar voor?
In het Parkstadion stond de helft van de fans op het veld: tienduizenden mensen lieten hun tranen de vrije loop toen de eindstand van HSV-Bayern op het bord verscheen. Complete chaos.’
Meister der Herzen: ik heb ook een blauw-wit hart
‘Schalke kreeg nadien de bijnaam ‘Meister des Herzen’. Want elke neutrale voetbalfan gunde ons die schaal. Dat blijft dus dé ontgoocheling van mijn loopbaan. Balsem op de wonde: sommigen verklaarden openlijk dat mijn lange afwezigheid in de tweede ronde ons de titel had gekost. Dat deed me toch wel deugd. Ik werd dus beschouwd als een onmisbare schakel in het elftal. Blessures horen bij het voetbal. Het streelde mijn ijdelheid dat men mij dit imago gaf. De club nodigt twee keer per jaar ex-spelers uit bij een wedstrijd. Ik trek dan steeds naar Gelsenkirchen en we halen bijna twintig jaar later nog altijd op een ludieke manier herinneringen op. Die onvergetelijke wedstrijd doet ons nog steeds pijn en toch zorgt het ook voor verbondenheid. Schalke heeft echt een hart. En niet voor niets noemde men ons toen ‘Meister der Herzen’. Na een geelzwart hart heb ik er sindsdien ook een blauwwit.’
