Een verhaaltje uit ‘O Belgisch Voetbal. Hoogtepunten en sterke verhalen van 1920 tot 2020’ – hier te koop!
BELGIË – ARGENTINIE 1-0, WK 1982, OPENINGSMATCH; RODE DUIVELS VERSLAAN WERELDKAMPIOEN MET MARADONA: EEN ICONISCHE FOTO & EEN KROMME BAL
Frank Vercauteren: ‘Maradona? Lachen geblazen’
De Rode Duivels verrasten de wereld met hun zege tegen Argentinië in de openingswedstrijd van de Mundial 1982 in Spanje. Volgens Frank Vercauteren ontkiemde die bij de lachstulpen van Ludo Coeck en kwam hij tot volle wasdom bij zijn kromme bal op Erwin Vandenbergh.
Lachend de hoofdvogel tegemoet
‘België-Argentinië op de wereldbeker van 1982 blijft voor mij de hoofdvogel van mijn loopbaan. Vergeet niet: voor het eerst in twaalf jaar waren de Rode Duivels er weer bij. En verder: de openingsceremonie, wat in die tijd nog echt een evenement was want de hele wereld keek toe. Tegen de uittredende wereldkampioen bovendien én met het eerste optreden van Diego Armando Maradona. Normaal zou je denken: de spanning was te snijden, maar in onze groep gebeurde het omgekeerde.
We hielden niet op met lachen. Ik stond een paar keer op de rem: jongens, we moeten hier stoppen met lachen. Dat bleef maar duren, enkele dagen lang. Ludo Coeck trok dat in gang, dat werkte heel aanstekelijk en hij sleurde iedereen mee. We hadden zoveel plezier, je moet fun hebben maar ook in de flow blijven. Het mag niet ontaarden in iets dat te speels wordt: we lagen op de grond te fikfakken en deden niets anders dan giechelen. Het gevaar dreigde dat we onze concentratie zouden verliezen. Terwijl we die net heel zorgvuldig hadden opgebouwd.
Iedereen stond op scherp en was mentaal klaar voor Argentina. We schoven de favorietenrol graag van ons af maar tegelijk toonden we een verbeten trekje van ‘niet met ons’. In onze groep was voor angst geen plaats. Er werd nooit gepraat over verliezen. Hoe vangen we Maradona op? Guy Thys voerde de discussie met ons. Individuele mandekking? Dat betekende dat één man de hele wedstrijd zou worden opgevolgd om hem te volgen.
Iconische foto
We kozen voor individuele zonedekking: per zone stopten we hem af. En de tweede en de derde speler sprongen onmiddellijk bij, zodat Diego geen acties kon opzetten. Vandaar die fameuze foto waarbij hij met de bal aan de voet tegenover een overmacht van zes Rode Duivels staat. Ik voer daar de pressing als eerste man uit. Die foto viel bij de vijftigste verjaardag van Maradona (2010) in de prijzen omdat men dacht dat we écht zo stonden opgesteld.
De belandde echter na een vrije trap in de muur en wij liepen er weer uit. Enerzijds dus gezichtsbedrog, maar anderzijds écht wel het beeld van de match. Door Maradona te neutraliseren, schakelden we ook de voeding naar zijn medespelers uit. Binnen ons collectief groeide vooral Ludo Coeck boven zichzelf uit. Hij legde hem ook wel lam vanuit zijn individuele klasse. Maradona liep rond waar hij voelde dat hij het verschil kon maken. Als nummer tien zocht hij de vrije ruimte op maar Coeck had zowel het inzicht als de verdedigende kwaliteiten om op te vangen. Hij onderging ons want hij deelde niets uit, zocht geen ruzie en toonde evenmin zijn frustraties.
Intimideren
Aanvankelijk gedroegen de Argentijnen zich nochtans erg intimiderend. Dat begon al in de spelerstunnel. Ze daagden ons uit met hun geschreeuw. Ze probeerden ons echt omver te brullen. We schrokken ons een aap, maar onze aanvoerder Eric Gerets gaf hen lik op stuk en zette op zijn beurt zijn keel open. Wij volgden dat voorbeeld en er ontstond een kakafonie van jewelste. De Argentijnen keken verbaasd op want dat hadden ze niet verwacht. Ze begrepen meteen dat wij niet voor hen wilden onderdoen.
We hadden vooral besloten dat we tot het uiterste zouden gaan om deze match te winnen. Guy Thys begreep dat wij een heel volwassen elftal hadden en gebruikte dat in zijn en ons voordeel. Jan Ceulemans droeg de band bij Club Brugge, Eric Gerets trok de kar bij Standard en ik was aanvoerder van Anderlecht. We konden mentaal sterk opveren.
We panikeerden geen seconde. Ik oefende uren op mijn krommende bal én had ook het aangeboren talent op dat gebied. Erwin Vandenbergh wist wat er komen zou en wachtte tot op het juiste moment. Als een spits dat automatisme perfect aanvoelde, was het voor mij een koud kunstje om de bal nét achter de defensie en voor de keeper te droppen.’ En zo geschiedde en schreef België ook geschiedenis.’
