O Belgisch Voetbal. Hoogtepunten en sterke verhalen van 1920 tot 2020.
Elke week op zaterdag! Deze verhalenbundel neemt u mee langs de onvergetelijkste momenten van de Belgische voetbalgeschiedenis tussen 1920 en 2020. Legendarische vertellingen, pure voetbalanekdotes. In deze aflevering keren we terug naar 7 maart 1990 toen het KV Mechelen van Fi Van Hoof wereldkampioen AC Milan tot op de rand van de uitschakeling bracht. Scheidsrechterlijke dwalingen in Brussel én Milaan beslisten er anders over.
Ten onrechte afgekeurde doelpunt tegen ’s werelds beste elftal
Op 7 en 21 maart 1990 sierde de affiche: KV Mechelen – AC Milan. De eerste keer in Mechelen, correctie in Brussel, de tweede keer in Milaan. Het kader was de kwartfinale van de prestigieuze Europa Cup der Landskampioenen. Omdat er zoveel vraag naar kaarten was, week men uit naar de Heizel waar bijna 40.000 mensen de match bijwoonden. Niet eerder – en evenmin nadien – noteerde KV Mechelen meer toeschouwers voor een ‘thuiswedstrijd’. De opponent waande zich terecht het sterkste clubelftal van de planeet.
Wereldkampioen tot het uiterste
Drie maanden eerder hadden de roodzwarten van voorzitter Berlusconi de Intercontinentale Cup gewonnen: wereldkampioen! In de lente van 1989 versloeg AC Milan in de halve finale van de Europa Cup I Real Madrid met 5-0. In de finale vernederden de rossoneri Steaua Boekarest met 4-0. In de herfst van 1989 liep Real opnieuw tegen de lamp (2-0) in de achtste finale. Net voor het duel met KV kreeg Maradona’s Napoli een voor de broek in San Siro (3-0). De inzet was de eerste plaats in de Serie A. Coach Sacchi bedacht revolutionaire schema’s voor onder meer Baresi, Maldini, Ancelotti en het Nederlandse trio Van Basten, Rijkaard, Gullit. AC Milan leek door niemand te stoppen? Door niemand?
Daar was KV Mechelen! Men haalde zich voor de geest: 0-0 op de Heizel en afgekeurde doelpunten van Rutjes en Versavel. In San Siro duwde de scheidsrechter in de 89ste minuut de rode kaart onder de neus van libero Lei Clijsters. Op dat ogenblik prijkte op het scorebord: 0-0. Pas na meer dan 180 minuten plooide KaVee: 2-0. Tijdens de reguliere speeltijd toonde ‘Malinois’ zich de evenknie van de ‘meesters uit Milaan’. Dat was te danken aan coach Fi Van Hoof. Die liet zijn scout Rik Sneyers het ‘systeem-Sacchi’ van naaldje tot draadje blootleggen via een video met alle Italiaanse bewegingen en een vuistdikke analyserapport. De verbluffendste prestatie uit de geschiedenis van geel en rood steunde dus op ‘geheime schriftjes’.
Bal bij de zwakste schakel
Fi Van Hoof graaft graag in zijn geheugen voor een terugblik: ‘Wat deden wij? Linksachter Maldini maakte diepgang. Baresi en Rijkaard voetbalden door het midden. Rechtsachter Costacurta bleef meer ‘hangen’ en dichtte de gaten. Dus posteerden we onze spitsen Bosman en Wilmots op Baresi en Rijkaard. Die wisten niet wat ze zagen want de meeste clubs kropen voor het eigen doel tegen Milan. Wij niet. Ze vreesden het positiespel van Bosman en de ijzersterke Wilmots liet zich door niemand afremmen. Hij zette druk naar voren en zakte diep terug indien nodig. Door het loopvermogen van Pascal De Wilde moest de snelle Maldini veel meer op de eigen helft blijven dan hem lief was.
En Costacurta? Die lieten we gewoon ‘los’. Hij kreeg de bal van ons omdat hij hun zwakste schakel was. De opbouw stokte bij hem en in Brussel kregen ze geen voet aan de grond. Mede door het inschuiven van onze libero Clijsters, waardoor we het middenveld bevolkten met een man-meer-situatie. Ik wist vooraf dat de defensief niet in de problemen zouden komen. Zelfs niet tegen Van Basten. Rutjes kende zijn zwakke kantjes van bij Oranje en deed hem in het zand bijten. Tegen het centrale kwartet Preud’homme – Clijsters – Albert –Rutjes bleek niemand opgewassen.
Automatismen
Ik ga als opdracht ‘onmiddellijk onze voet zetten’. Punt twee: ‘diepgang door het centrum’. Met Bosman als aanspeelpunt voor Emmers en Bruno Versavel. Ze sneden door de middenveldstrook en holden achter diagonale ballen aan, die we voorbij de verdediging dropten om de buitenspelval te omzeilen. Versavel schakelde op technisch vermogen de laatste man en trapte op de binnenkant van de paal. Ten derde: ‘automatismen op stilstaande fasen’.
We bestudeerden de variatie: Wilmots eerste paal, daarachter Rutjes en Bosman. Rutjes maakte op die wijze een prachtig doelpunt. Ten onrechte geannuleerd. Geknoei. Op de Heizel waren we echt beter. In Milaan botsten we op de scheidsrechter. Bedenk: KV Mechelen, een ploegske met 8000 supporters, AC Milan een macht met 80.000 mensen. Mijn conclusie: als KV Mechelen AC Milan was, dan hadden wij ons gekwalificeerd voor de halve finale. Als je begrijpt wat ik bedoel.’
