SERIE 111 LEGENDARISCHE VOETBALHELDEN SINDS 1920
111 Legendarische Voetbalhelden sinds 1920. Wie zijn ze, die honderd voetballers, tien keepers en dat uitzonderlijke fenomeen? Maak mee deze wandeling met auteur Raf Willems door het voetballandschap van de voorbije eeuw. In aflevering twintig belichten we Denis Law. The King of Stretford End, Gouden Bal met Manchester United en solerend en scorend in één van de sterkste prestaties van Schotland in de ‘derby’ met de ‘Auld Enemy’ Engeland op 15 april 1967. Toen de Schotten zichzelf uitriepen tot ‘wereldkampioen voor één dag’…
DENIS LAW
SCHOTS, DUIVELS, BRILJANT
Engeland – Schotland 2-3, British Home Championship Football, 15 april 1967
‘That goal is still the saddest moment of my life.’ Denis Law praatte over een Manchester-derby op Old Trafford, mei 1974. De man die elf jaar voor United speelde, maakte kort voor tijd met een heerlijke hakbal het enige doelpunt voor…City! United degradeerde. Law juichte niet, hij deelde in de droefheid. ‘Had ik hem maar gemist.’ Een spits die treurt om een prachtig doelpunt! ‘Rare jongens, die Schotten’, sprak Asterix al. Ontzag voor het Engelse gezag? No way. Een Schot is voor alles Schot, vervolgens mens en dan pas Brit. Niets pleziert de Schotten meer dan de Engelsen te beledigen. Op de Engelse lange bal reageerden de Schotten met een korte pass, waarmee The Tartan Army in de periode 1880-1920 The Three Lions vele vernederingen aansmeerde in de onderlinge duels. De Schotten – inclusief Denis Law, die met een behoorlijke depressie kampte na de Engelse wereldtitel in 1966 – vertolkten in het Britse voetbaldebat vaak de indringendste impressies voor verzorgd spel.
In 1962 haalde de legendarische coach Matt Busby voor een recordbedrag van 115 duizend pond Denis Law weg bij AC Torino. Hij verloste hem van zijn Italiaanse eenzaamheid. Manchester United, dolend sinds de tragedie van 1958 toen acht Busby Babes omkwamen bij de vliegramp in München, herleefde dankzij het tegendraadse, gesloten en typisch Schotse karakter van Law. Vol vuur tijdens wedstrijden en trainingen, nadien afstandelijk maar ook geeestig. The Public Showman was in het dagelijkse leven timide. Geen publiciteit, geen kleurrijke quotes. Hij haatte socialisering met de leiding, bleef in alle omstandigheden op zichzelf gericht. Populair én solitair. Law, rusteloos rebels in zijn hoofd en in zijn houding op het veld, gedroeg zich teven als een typische family man, een vader van vijf kinderen.
Met dertig goals – in 55 interlands – blijft hij de eeuwige topschutter van Schotland. Maar hij was veel meer dan een doelpuntenmachine. Hij zaaide twijfel bij de tegenstander en joeg elektriciteit door het stadion. Law had, net als zijn coach Busby, hetzelfde ondefinieerbare verlangen voor het voetbal als Sir Matt, schreef Eamon Dunphy in zijn Busby-biografie A strange kind of glory: ‘Football as the glorious escape from the ugly world.’ In Denis Law vond Bubsy de ziel terug van zijn uit het leven gerukte elftal: ‘The bit of the devil, the grace, the brio.’ Busby leefde voor wat hij noemde ‘de voetbalverbeelding, die prachtige expressie van het leven’. Zo ook Law, die ondanks zijn liefde voor United een eenzaat bleef. Hij interpelleerde Busby als eerste over de, in vergelijking met andere topteams, belachelijk lage salarissen. Voor Busby was spelen voor United ‘de hoogste eer’. Zelfs op zijn hoogtepunt was Law herkenbaar in de song Like a rolling stone waarmee Bob Dylan in de zomer van 1966, tijdens een legendarisch concert in Manchester, voor een mijlpaal zorgde in de rock-n-‘roll: How does it feel to be without a home?
Straatarm in Aberdeen, vedette in Manchester
Denis Law groeide op in Aberdeen tijdens de jaren van honger tijdens de Tweede Wereldoorlog. Zijn vader kromde de rug op armzalige vissersbootjes die in alle weeromstandigheden de Noordzee opvoeren. Het bestaan was bikkelhard en de Laws leefden straatarm. Vlees kwam er nooit op tafel. De kinderen hadden geen schoenen. Denis erfde de trots van zijn moeder, die voeding noch kleding accepteerde van liefdadigheidsinstellingen. Hij ontwikkelde sociale solidariteit in zijn kindertijd. In zijn Autobiography (1977) kaartte hij dertig jaar later de schande van de bittere armoede in de grote Britse steden aan: ‘De regering verbloemt het probleem. Vele mensen leven op de grens van het bestaansminimum. Ik weet uit ervaring hoe zij zich voelen.’
Amper zestien jaar jong debuteerde hij in 1956 voor Huddersfield Town. Hij leerde het vak van de beginnende coach Bill Shankly, de grondlegger van het grote Liverpool FC, die toen al zijn onverstoorbare zelfvertrouwen orakelde: ‘Jullie zijn de beste spelers ter wereld. De rest is rubbish.’
Vier jaar later haalde Manchester City Law als vedette in. Hij vond zijn draai niet op Maine Road maar zijn doelpunten behoedden The Blues voor degradatie. Trainer Helenio Herrera raakte gecharmeerd van de Schotse schelm maar Torino handelde doortastender. Ondanks tien goals haatte Law de harde stijl van het calcio en ook het Italiaanse leven bekoorde hem niet?
Dankzij het aanbod van Manchester United vond Denis Law, Europees Voetballer van het Jaar in 1964 en maker van 385 goals in ruim zeshonderd matchen, zijn eindbestemming: The King of Old Trafford. En daarom noemde hij één van zijn doelpunten ‘het droevigste moment uit zijn leven’. Denis Law.
Het palmares van Denis Law
