Raf Willems ontmoette Roger Reade, één van de belangrijkste krachten in de communitywerking van voetbal in Engeland. We publiceren hun gesprek in drie delen. Hieronder vindt u deel één.
Football in the Community (1985-2021) of hoe de Engelsen de kracht van het voetbal gebruiken voor een betere toekomst – Gesprek met inspirator Roger Reade
Geen beter moment om het even over de beste kant van het Engels voetbal te hebben. Deze week staat de Europese voetbalfocus volledig op het elftal van Gareth Southgate!
Soms verandert een ontmoeting een mensenleven. Dat overkwam mij rond het jaar 2001. Toen leerde ik Roger Reade kennen, sinds 1986 aan het hoofd van Het Football in The Community Programme (FITC). Dat vierde vorig jaar zijn 35ste verjaardag (1985-2020) . Het ontstond als reactie op het hooliganisme en in de nasleep van het Heizeldrama. Intussen is het één van de sterkste positieve maatschappelijke invloeden van Groot-Brittannië geworden en verdient het uitbreiding naar alle landen van Europa. In het kader van de zestigste verjaardag van het Europees Landenkampioenschap (1960-2021) zou de UEFA dit bij alle voetbalbonden op de agenda moeten zetten. In afwachting van opvolging verdient het een internationale bekroning.
Roger Reade schreef een bijzonder boeiend boek over: Football in the Community. A Modern history. The creation of a new tier in the Infra-Structure of Professional Football.
Een ‘must-read’ – what’s in a name – voor iedere professionele voetbalwaarnemer en voor iedereen met die begrijpt of aanvoelt dat het spel om de bal sociale wortels heeft. Vijftien jaar geleden interviewde ik Roger Reade (1956) – Manchester Cityfan sinds 1965 – over Football In The Community. In drie afleveringen geven we zijn belangrijkste inzichten weer. Deze week volgt ook een gesprek met hem in onze podcastserie De Witte Duivel.
Voetbalclubs in Groot-Brittannië hebben diepe roots in hun gemeenschappen. Vele verenigingen vinden hun wortels in kerken, sociale organisaties of arbeidersgroepen. Voetbalclubs brachten in het verleden sociale en economische voordelen naar hun steden en regio’s. De commerciële ontwikkeling heeft de zieltogende sport in de voorbije jaren veel opgeleverd en haar uit haar depressie getild. Intussen groeit het besef bij vele bestuurders dat clubs meer hebben gekregen van hun lokale gemeenschap (overheid, supporters) dan dat ze in ruil hebben gegeven: Groot-Brittannië ontwikkelde het voorbije decennium de meest gesofistikeerde communityprogramma’s ter wereld. In de vier divisies maken spelers een deel van hun tijd vrij om enkele duizenden community visits per jaar te volbrengen. Miljoenen ponden/euro’s zijn op die wijze geherinvesteerd van de top van het voetbal naar de lagere regionen. Clubs werken tegenwoordig volgens het principe van het zogenaamde Corporate Citizenship: een pleidooi voor actieve burgerzin, zowel gericht op duurzame business als op steun aan de gemeenschap. Voetbal heeft een belangrijke rol te spelen in de samenleving. Profspelers zijn krachtige rolmodellen voor jonge mensen en kunnen een positieve invloed hebben op hun levenskeuze. Voetbal kan een antwoord zijn op jeugdcriminaliteit, racisme, onverdraagzaamheid tegenover etnische minderheden, de achtergebleven positie van meisjes en vrouwen in bepaalde religieuze of culturele tradities, druggebruik en antisociaal gedrag. De Football in the Community Schemes steunen het werk van lokale organisatie zoals scholen, ziekenhuizen en welzijnsprojecten en vormen een geslaagde mix van professionele business als onderdeel van het gemeenschapsleven.
For the good of the game!
Roger Reade is Chief Administrator van The Community Programme in Professional Football. Ik ontmoette hem verschillende keren en hij ontving me meer dan vijftien jaar geleden in zijn bureau in Oxford Street, in de lokalen van de PFA in het centrum van Manchester. Hij overhandigt me het fraaie boek For the Good of the Game, dat de geschiedenis van de sterke Britse voetbalvakbond The Professional Footballers’ Association (al in 1907 opgericht!) in kaart brengt. Roger Reade legt me meteen de zeven doelstellingen van FITC voor
- voetbalclubs als levend onderdeel van hun gemeenschap zoveel mogelijk mensen bij het clubleven betrekken
- initiatieven tegen sociale uitsluiting & racisme & druggebruik en voor tewerkstellingsprojecten en training van werklozen
- aanbieden van sociale en recreatieve activiteiten aan etnische en andere minderheidsgroepen
- preventief inspelen op hooliganisme door begeleiding jongeren
- maximaliseren van de gemeenschapsfaciliteiten van het stadion; het stadion als ontmoetingsplaats
- de spelers als rolmodel: volgens het contract 2 tot 3 uur per week uitvoeren van community work op vrijwillige basis, elk jaar wordt met de spelers een community day opgezet door de club
- betrekken van vrouwen en meisjes op alle niveaus van de voetbalsport
Roger Reade: ‘Ik was op het einde van de jaren zeventig bediende bij Manchester City. Ik stelde daar een grote identificatie vast van jonge fans met City en zocht naar een systeem om een brug te slaan met de club. De jaren zestig waren die van de gesloten deuren. Ik wilde de club veranderen en riep hen op ‘Open the doors!’ Haal die jongens binnen. Voetbal is zeer belangrijk voor gemeenschapsvorming.’ Het idee werd overgenomen door de Professional Footballers’ Association en kreeg na verloop van tijd een vaste omkadering.
Roger Reade: ‘City was de eerste club die een project opzette. Onmiddellijk gevolgd door een aantal andere verenigingen in en rond Manchester. Het standpunt luidde: ga als voetbalclub om met je jongeren; besef dat voetbal aan een speelt in het leven van mensen. Tracht hen te helpen. Het is ook in je eigen belang: je bouwt je fanbasis verder uit. Het concept vertrekt vanuit de dagelijkse problemen waarmee mensen worden geconfronteerd: armoede en gebrek aan onderwijs en opvoeding.’
Na de stadionrampen van het midden van de jaren tachtig (Heizeldrama, Bradford) rondde men het concept af: Building Community in Clubs!
