Na een kleurloze groepsfase verloren de Rode Duivels voor de vierde keer op een groot toernooi van Frankrijk en werden uitgeschakeld. Een doelpunt van invaller Muani, dat afweek op de knie van Jan Vertonghen, werd de Belgen fataal. Onverdiend kon de kwalificatie van Les Bleus echter niet genoemd worden. De ploeg van Domenico Tedesco geloofde te weinig in de overwinning.
De nummer 3 tegen de nummer 2 van de Fifa Ranking, de twee hoogst gerangschikte Europese teams, maar spetterend voetbal leverde dat niet op. Tedesco durfde tegen Frankrijk wat hij niet durfde tegen Slowakije (45ste op de ranking) en Oekraïne (24ste): Kevin De Bruyne naast Amadou Onana in plaats van Orel Mangala.
Een aanvallend team, althans op papier. In werkelijkheid speelde King Kev echter naast Onana als tweede ‘zes’. De Fransen monopoliseerden de bal, maar dat leverde vooral wandelvoetbal op. En wilde schoten op doel, die over of voorlangs vlogen.
Halfweg de eerste helft herstelden de Duivels het evenwicht enigszins, maar de aanval was onmondig. Het was een teleurstellend spektakel tussen twee teams die in hun drie vorige partijen niet toevallig slechts twee keer scoorden.
Het spelbeeld wijzigde na de pauze niet: balbezit voor de Fransen, maar ze slaagden er maar niet in de partij open te breken. Het werd steeds duidelijker dat wie eerst scoorde aan het langste eind zou trekken.
Twee keer kregen de Duivels de kans de partij te beslissen. Doelman Maignan moest zware pogingen van De Bruyne en een alweer ontgoochelende Lukaku uit zijn doelvlak houden, maar ook Koen Casteels moest twee keer redding brengen. Daarnaast hadden de Fransen nog zestien doelschoten die net over of rakelings naast gingen, tegenover nul voor de Belgen.
Zes minuten voor tijd viel dan de beslissing. Het begon tot overmaat van ramp met balverlies van Lukaku vlak voor de Franse zestien en het eindigde met de knie van Jan Vertonghen die het schot van invaller Muani in doel deed afwijken. Een jammerlijk einde, maar alles bij elkaar won de ploeg die het net iets meer verdiende. ‘De minst slechte ploeg gaat het halen’, had de befaamde Franse voetbaljournalist Philippe Auclair vooraf aangekondigd en daar viel wel iets voor te zeggen.
Uitgeschakeld worden door Frankrijk is geen schande. Vooral niet als het na een min of meer evenwichtige partij en een ongelukkig doelpunt gebeurt. Toch moeten er vragen gesteld worden vanwege de defensieve aanpak. Van een elftal met vooral aanvallend talent moet meer verwacht worden. Alles bij elkaar is de balans immers behoorlijk negatief. De eerste ronde was, met vier op negen tegen bescheiden tegenstanders, ronduit een flop. Mits drie leuke partijen (alleen de match tegen Roemenië verdient die kwalificatie) was een heel ander beeld blijven hangen. Dit EK was beter dan de complete mislukking in Qatar anderhalf jaar terug, maar de conclusie was min of meer dezelfde: de wankele defensie – met uitblinker Casteels – deed het niet onaardig, maar het rijkelijk aanwezige offensieve talent liet het afweten.
De vraag is hoe het nu verder moet. Wat beslissen De Bruyne en Lukaku, die een zwak toernooi speelde? En wat met Domenico Tedesco. Een heel positief rapport verdient hij niet: een gelijkspel, één zege en twee nederlagen is gewoon onvoldoende. 38 jaar is wel heel jong voor een bondscoach en de vraag mag worden gesteld of hij ons voetbal en al onze spelers wel voldoende kent.
De voetbalbond verlengde in zijn onmetelijke wijsheid een paar maanden terug echter zijn contract met twee jaar. Een volstrekt onnodige beslissing en dat betekent sukkelen tot de volgende ontgoocheling, want de bond noteerde een verlies van zes miljoen euro en heeft niet de centen om alweer van bondscoach te wisselen.
