Lionel Messi werd als een god onthaald in Parijs. De gezaghebbende Franse sportkrant L’Equipe opende maandag, de dag na het einde van de Olympische Spelen nota bene, met elf pagina’s Messi. De Parijzenaars staan uren in de rij voor een shirt van de Argentijn, ook al kost het 158 euro. Paris Saint-Germain gaat eindelijk de Champions League winnen en het speelt geen rol hoe dit gebeurt. Desnoods mag de duivel himself de doelpunten maken.
Messi is geen duivel
Met de duivel bediel ik Messi niet. Ik heb niets tegen Messi. Integendeel, ik vind hem de beste voetballer aller tijden. Beter dan Diego Maradona, ook al heeft Messi nooit een WK gewonnen. Als mens heeft hij me echter zwaar ontgoocheld. Zo erg dat ik me afvraag of ik de groepsfase van het kampioenenbal nog ga volgen. De concentratie van het geld in het topvoetbal maakt een echte competitie onmogelijk. De UEFA probeerde daar jaren geleden iets aan te doen, maar de regels van financiële fair play zijn inmiddels volledig uitgehold. De valsspelers doen hun zin.
De voetbalwereld wordt gedomineerd door het geld van foute figuren. Manchester City is het speeltje van de bazen van Abu Dhabi, PSG de club van de emir van Qatar. Een land waar duizenden bouwvakkers die in onmenselijke omstandigheden voor een habbekrats werkten de dood vonden. Een land dat het WK 2022 binnenhaalde door de FIFA-top om te kopen.
Voor de voetbalsupporters blijkt het allemaal geen rol te spelen. Als hun club maar wint. Met welk geld van wie dan ook, als de bal maar in het doel rolt.
Intussen worden in Barcelona de wonden gelikt. De club is slachtoffer geworden van sportief en financieel wanbeleid. Daar hoeven we geen medelijden mee te hebben. Maar de problemen van Barça zijn ook de schuld van Messi en misschien vooral van zijn vader, die altijd maar meer eiste. 550 miljoen euro in vier seizoenen voor één speler: geen enkele club is bij machte dit te blijven betalen.
Mijn enige hoop is dat het voetbal weer sterker blijkt dan het geld. Als alleen dat telde, hadden PSG en Manchester City al een paar keer de beker met de grote oren gewonnen. En was de club uit Parijs vorig jaar Frans kampioen geworden. PSG roept met Messi, Mbappé, Neymar, Ramos, Donnaruma, di Maria en al die anderen vooral herinneringen op aan de ‘Galacticos’ van Real Madrid. Zidane, Beckham, Ronaldo, Figo, Owen, Raul, Roberto Carlos en Casillas wonnen in zes seizoenen echter slechts één keer de Champions League. In 2004 werden ze in de kwartfinales uitgeschakeld en in 2005 en 2006 dropen ze al in de 1/8stefinales af.
Mbappé, Messi, Neymar: op papier lijkt het een onstuitbare aanval. Maar wat met de balans in het elftal? En is er toch ook geen echte midvoor nodig? En wat met Mauricio Pochettino, de coach die nog nooit een prijs pakte en vorig jaar zelfs de titelstrijd verloor van het armlastige Lille?
Lukaku
Niet alleen supporters ook voetballers interesseren zich niet voor de herkomst van het geld. Als het altijd maar meer is. Daarom vind ik ook de transfer van Romelu Lukaku zo teleurstellend. Chelsea is een étage hoger dan Inter, sportief en financieel. Maar hij voelde zich goed en geliefd in Milaan, maar toch nog denken dat het gras elders groener is.
Ik begrijp wel dat de verleiding groot is om als een held binnengehaald te worden bij een club die je een decennium terug liever kwijt dan rijk was, maar vaak is – in en buiten het voetbal – gebleken dat het geen goed idee is om terug te keren.
Het houdt ook risico’s in. Het Engelse voetbal is niet te vergelijken met het Italiaanse. Ik ben het eens met René Vandereycken dat Lukaku in Appiano Gentile, het trainingsoord van de nerazzurri, gegroeid is. Gelukkig maar, want bij Manchester United viel hij door de mand en al die verhalen over te weinig vertrouwen zijn lulkoek.
Wat ik zo geweldig aan Lukaku vind, is dat hij niet alleen een uitstekende voetballer is maar ook een grote mens. Big Rom gaat voor iedere wedstrijd op de knie en komt met brio op tegen racisme, indien nodig in zes of zeven verschillende talen. Fenomenaal. Maar dan wil hij opnieuw gaan voetballen voor Chelsea, een club die al evenmin deugt als Man City en PSG.
Chelsea is eigendom van Roman Abramovich, de Rus die nu al bijna twee jaar Engeland niet meer binnen mag. In ‘Putin’s People. How the KGB took back Russia and then took on the West’, een boek uit 2020, schrijft Catherine Belton dat Abramovich Chelsea kocht in opdracht van Poetin, om de invloed en het aanzien van Rusland te vergroten. Lukaku gaat nu de kleuren verdedigen van een een man uit een land waar racisme schering en inslag is.
Het wereldvoetbal wordt rechtstreeks of onrechtstreeks gedomineerd door Vladimir Poetin en de emirs Tamim bin Hamad al-Thani (City) en Khalifa bin Zayed Al Nahayan, die het gebruiken voor eigen eer en glorie. Arm voetbal.
