‘Het waren fantastische trainingen. Zelfs de schietoefeningen waren anders. Er waren geen onderbrekingen en je kreeg nooit de kans om op adem te komen.
Als je hebt geschoten, bewonder je meestal even wat je hebt gedaan, of je denkt na over wat je beter had kunnen doen. Maar bij Jürgens trainingsvormen kreeg je niet de kans om bij zulke dingen stil te staan. Je kreeg, of je nu had gescoord of gemist, meteen de volgende bal aangespeeld. Je kreeg niet eens de kans om na te denken wat er met de vorige was gebeurd. Je denkt niet alleen aan het schot, je reageert op het volgende wat er gebeurt. In een wedstrijd kan het gebeuren dat de keeper je schot tegenhoudt, en dan moet je reageren op verschillende situaties en mogelijkheden.
Het leek op een keeperstraining. Keepers keren een schot en moeten meteen opstaan voor het volgende schot.’
Bron: Jordan Henderson (met Oliver Holt en Dominic King), ‘Autobiografie’, 2024, blz. 98
De schietoefeningen waren dus keeperstrainingen, want schietoefeningen doe je op een keeper en niet op een leeg doel. Twee in één. Er werden wedstrijdsituaties nagebootst door de trainingsintensiteit.
Wat me bij het voorbije EK weer opviel was wat er vaak gebeurt bij schoten op doel. Komt een speler alleen voor de doelman, dan schiet hij te snel, terwijl hij meer tijd heeft om een hoek te kiezen of zelfs de doelman met een kapbeweging te omspelen. De keeper reageert dan in een reflex op een voorspelbaar schot. Blijkbaar is de scoringsdrift in zo’n situatie zo groot dat de schutter automatisch handelt en niet meer nadenkt, wat juist dan geboden is. Terwijl hij tijd en ruimte heeft! Je vraagt je dan af of hier niet op getraind wordt.
Rob Siekmann
