Op zoek naar… Romelu Lukaku (4)

De vertrouwensrelatie met een bedrijvige jongen

Hoe vecht een spits tegen de hardheid van zijn bestaan? Is een puber bestand tegen de doldraaiende voetballerij? Vermijdt hij om in de mediaval te trappen?

Op een avond in 2010 zakte ik door met Peter Smeets. De joviale Limburger had, als reservespeler bij Racing Jet, ooit nog ‘goethalsiaanse grappen’ meegemaakt. De vroegere bondscoach Raymond Goethals voorzag de kleinste Ketjesclub van Brussel tussen het kaarten door en onder de bollen van het Atomium van advies. Een langdurige blessure deed de ex-onderwijzer nadenken over de plaats van de geïsoleerde mens in het professionele spel om de bal.

Hij combineerde zijn opleiding met passie en bedacht een pedagogisch begeleidingstraject voor opkomende talenten. Hij werd binnen The Purple Talents de individuele mentor van Romelu Lukaku: ‘Met deze bedrijvige jongen had ik de handen vol. Waarom stond hij er zo snel? Omdat zijn menselijk talent in de lijn lag van zijn sportieve kwaliteit. Hij focust zich op de raadgevingen. Daar ligt mijn uitdaging. Dat maakt hem tot de complete voetballer. Hoe doe je dat? Door hem soms op het matje te  roepen om meteen bij te sturen. Laat de wedstrijd de revue passeren, maar doe het de dag nadien. Zeg hem: daar was je houding tegen de coach slecht, daar tegen de scheidsrechter en daar tegen je medemaat.

Is het nodig om je woede te koelen door op een reclamebord te trappen? Waarom communiceer je daar niet? Waarom heb je niet gesproken? Ik wil niet altijd de temperende factor zijn, soms ook de uitlokkende. Omkadering is meer dan een handje geven. De mens staat centraal. Er is een sportieve lijn voor de coach en een opvoedkundige voor de school. Ik sta tussen de twee om de sociaal-emotionele balans in evenwicht te houden. Door een compromis te vinden tussen verschillende ingrediënten: de sport, het onderwijs en het gezin. De feelgoodfactor is de belangrijkste.’

Visitekaartje

Peter Smeets begrijpt als begeleider wanneer een jonge speler echt in het traject stapt; dat is steeds een cruciaal ogenblik in de toch tere vertrouwensrelatie: ‘Dat is het moment dat hij naar mij komt met zijn vragen en zijn verhalen. Toen Romelu hier twee jaar was, hebben we lange gesprekken gevoerd over van alles en nog wat, want zo’n jongen voelt ook wat op hem afkomt. Ik peilde naar zijn sportieve doelstellingen. Lukaku legt de lat zeer hoog voor zichzelf. Het mooie aan hem is: hij blijft zichzelf! Men houdt van hem om zijn kwinkslagen, alertheid en glimlacht. Dit is zijn karakter. Dat moeten we aanmoedigen. Jongeren moet op iemand kunnen terugvallen.

Afrikanen kunnen dit mooi uitleggen: in het leven ben je afhankelijk van een goed leerkracht. Iemand die je leert lezen, schrijven en rekenen.’ Romelu Lukaku presenteerde zich destijds als een ‘bedrijvige jongen’. Peter Smeets vertelde me dat hij bijzonder maakbaar was, de grenzen niet opzocht en de verlokkingen weerstond. Zelf zag ik dat met eigen ogen tijdens de Europa Leaguepartij tussen Anderlecht en Athletic Bilbao. Hij opende na drie minuten de score en spurtte het hele veld over naar het op en neer jumpende groepje medeleerlingen van The Purple Talents dat voor mijn neus in een hoekje van de tribune zat. De match eindigde uiteindelijk op 4-0. Romelu Lukaku gaf zijn visitekaartje af aan Europa. Van dan af zou het nooit meer rustig worden rond zijn persoon.

O Belgisch voetbal | Raf Willems