OP ZOEK NAAR EDEN HAZARD: TUSSEN BRAINE EN BERNABEU (8) – RW

Eden Hazard (1991) begon te voetballen in zijn tuin op de leeftijd van pakweg drie jaar, we schrijven de winter van 1994. Dat was eigenlijk het stokoude stadionnetje van de Royal Stade Brainois, gelegen naast het ouderlijke huis. Vijfentwintig jaar later, op donderdag 13 juni in de zomer van 2019, werd hij ingehaald als de ‘nieuwe held’ van Real Madrid, tot nader order de succesrijkste club ter wereld. Tussen de hof van Eden en de grootste voetbaltempel, van Braine tot Bernabeu: een vakantiereeks in tien passages.

PASSAGE 8: ZEVEN MAGISCHE JAREN OP STAMFORD BRIDGE,  HOME IS WHERE THE HEART IS

Eden Hazard! Na anderhalf seizoen FC Chelsea – én een gewonnen Europa League – gonsde het tijdens de wintermercato van 2013-’14 al van de geruchten. Op weg naar PSG, de rijkste club van Frankrijk? Om er te schitteren in een driehoekje met Zlatan Ibramihovic en Edinson Cavani? Dat was het plan. Naar de Koninklijke, de grootste club van de wereld? Om er bij zijn favoriete Real te flonkeren in de voetsporen van zijn idool Zidane? Op de shortlist van de PFA Player of the Year tussen Luis Suarez, Yaya Touré en Sergio Agüero? Of bleef hij – voor sommigen al een kruising van Messi en Cristiano Ronaldo geworden – gewoon op Stamford Bridge? In de Chelseashop was hij binnen het jaar een megahit: de nieuwe Special One. De échte Special One stelde zich aanvankelijk zowaar bescheiden op en droeg de eigen troetelnaam over op zijn beschermeling. Volgens waarnemers had de prikkelende aanpak van José Mourinho Eden Hazard in 2014 tot de staat van volgroeidheid gebracht. Die Eden Hazard, the kid, werd door zijn coach bewierookt als de ‘beste jonge speler ter wereld’.  Mourinho schatte hem hoger in dan Neymar. Herlees even het rijtje illustere namen van de eerste alinea: Zlatan, Cavani, Suarez, Touré, Agüero, Messi, Ronaldo en laten we er ook nog Neymar aan toevoegen. In deze opsomming stak de wereldtop.

Op dat niveau plaatste men de genaamde Hazard, Eden. De jongen die leerde voetballen op het versleten veldje van Royal Stade de Brainois, naast de ouderlijke tuin. Die jongen heeft zich op de leeftijd van 23 jaar gesetteld in Londen, met vrouw en twee kinderen. Hij gedroeg zich als een onberispelijke familieman: geen nachtelijke uitspattingen in celebritydiscotheken, geen crashes met veel te hoge snelheid met dure sportwagens, geen ruzies met ploegmaats, geen gedoe met luxecallgirls bij Europese verplaatsingen. Eden Hazard was nooit voer voor de Engelse tabloids en al evenmin voor de papparazzifotografen. Waarom niet? Het antwoord is klaar en duidelijk: waar zijn doorgaans vertoeven, vindt men hem nooit. In gezelschap bleef hij wel de gewiekste speelvogel, de omgeving was zelden veilig voor zijn fratsen. Hij bezat ook zin voor humor om een zaal te entertainen: le stand up Eden est arrivé. Zo bleek uit zijn eindejaarsdiner-gig in 2013 met Kevin De Bruyne – die daar toen ook nog rondliep – op Chelsea Television. Hij was dus met zijn vak bezig, nog meer dan vroeger. In het eerste seizoen had al eens de neiging om na afloop van de training snel de plaat te poetsen, nadien klopte hij overuren op Cobham, het hypermoderne complex van Chelsea Football Club. Mourinho overtuigde hem van de noodzaak van de extra inspanning in functie van het elftal. De tijd dat Hazard als een jonglerende  individualist door het leven ging, lag binnen de twaalf maanden achter hem. Stilaan gomde hij ook de momenten uit dat hij niet in de wedstrijd zat. Bij Lille konden die nog weleens oplopen tot dik vijftien minuten, bij Chelsea opende Hazard op een bepaald moment zélf de positionele jacht op de tegenstander in balbezit. Hij maakte zichzelf dus completer, althans vanuit de voetbalinzichten van Chelsea Academ. Lees: opereren vanuit een combattief geheel dat eerst aan organisatie, verdedigen en ontregelen van de eigen speelhelft denkt. Vervolgens gelooft het blauwe voetbaldenken heilig in de lange bal vanuit de centrale organismen van het elftal. Pas als laatste element ontluikt de ruimte voor het individuele hoogstandje, Hazard zo eigen. Prangende vraag van mijnentwege: is Hazard écht een betere voetballer geworden of is zijn hogere status enkel van toepassing binnen het strikte Chelseaconcept? Hoe zou hij zich ontwikkeld hebben bij clubs met een langdurige en kortstondige traditie van offensief en artistiek voetbal: Manchester United, Arsenal? Vermoedelijk zal deze vraag nooit een bevredigend antwoord krijgen. De Chelseafans deden er hun voordeel mee: Eden, Eden, Eden, Eden. Naar No Limit van 2 Unlimited. Zo rolde het van de tribunes na zijn hattrick tegen Norwich City. Hij vroeg toen om de penalty te mogen trappen en hij kreeg toestemming van Frank Lampard. Zou daar al de symbolische machtsoverdracht hebben plaatsgevonden, zonder dat iemand het op dat ogenblik goed heeft beseft? In april 2015 leidde hij, na een prachtige prestatie tegen Manchester United, Chelsea naar de landstitel. Hij werd uitgeroepen door zijn collega’s tot ‘PFA Player of the Season’. En de fans van Chelsea kozen hem voor de tweede keer op rij tot beste voetballer van Stamford Bridge. Na een nieuwe landskroon, deze keer onder de Italiaanse coach Conte, in 2017 kreeg hij opnieuw applaus op alle banken: voor de vierde keer op rij in het ‘Elftal van de Premier League’. Op 29 mei 2019 werd zijn laatste ‘performance’ de mooiste uit zeven magische jaren met 110 goals in 352 wedstrijden. In de finale van de Europa League tegen Arsenal (4-1) bood hij Pedro een doelpunt op een schoteltje aan maar scoorde er zelf twee. De aanvoerder pronkte met de Europa League.

Hij schreef een mooie geschiedenis schrijven op the Bridge, home is where the heart is. Toch kondigde hij die nacht zijn vertrek aan.