Daar ga je dan. Met een droge kets op de kruising van een Anderlechts doel en een voetballes aan de ploeg die je vergat. Finaal en onherroepelijk, een laatste moment. Jij, de hand op de Indiaan, voor het uitvak, iedereen staande in ovatie. De voorzitter, hoog in de eretribune, recht, doet mee. Ook hij weet wat hij missen zal. In een leeglopend Astridpark galmde één naam, de jouwe, telkens weer. Sven Kums! Onze architect op het middenveld, de kleine grote meneer.
Draaischijf
Sven Kums! Draaischijf tussen box en box, ballenverzamelaar, verdeler, heerser. De man met de fluwelen toets, de perfecte pass met buitenkant voet, de penalty in de hoek. De Gentse metronoom. Tik tak. Tik tak. Spil in een spel dat zweemde naar tiki taka. De klasse uit Asse, de Charlie Watts van de Gantoise. Feilloos het ritme aangevend, beslissend wanneer traag, wanneer snel. Nauwelijks van de bal te zetten, altijd het overzicht bewarend, een blokje spier en pees, harder dan gedacht.
Sven Kums! Onze kapitein, op en naast het veld. Het verlengde van Hein, het onmisbare stokje van de dirigent. Dat één-tweetje met Milicevic, de aanname, het schijnbaar achteloze balletje in de hoek, 3–0. Tegen Club! Play-off 1, 2015, een beslissende match, enkele uren voor de aftrap vernam je dat je jonge, beloftevolle neef aan een hartfalen bezweken was. Je draaide, altijd plichtsbewust, de knop om en naaide de paars-witten meteen een nederlaag aan, netjes in de laatste minuut. Daarna, een ereronde met het truitje van Gregory in de hand. Een puntertje tegen Standard, die glorieuze 21e mei. 1–0. De Ghelamco ontploft, 19999 vlaggen zwaaien, overal mannentranen. Lap! We zijn voor het eerst kampioen! Champions League, tegen o zo grote ploegen, zonder zenuwen, je spelletje spelend, glijdend over het veld, baas over o zo dure spelers. Balletje krijgen, balletje breed en plots balletje diep waar geen verdediger het ziet. Lap! De Gantoise bij de laatste zestien. De UEFA zag het voor een keer wel en stelde je op in haar beste team.
Espresso
Sven Kums! Geen capsones, geen felle madam, geen buitenlandse club. Altijd met twee woorden sprekend, bedeesd en kalm, afgemeten en strak. Het beeld van een brave jongen, iedere zaterdag op de koffie bij tante Josiane, mooi het bord leeg etend, om straks de afwas te doen. Ideale schoonzoon, degelijke gast. Sprekend met de voeten, links of rechts. Niet via Instagram. Al te vaak schandelijk niet op waarde geschat door de Wilmotsen van deze wereld. Maar jij hebt wel een Gouden Schoen.
Sven Kums! Nu ben je weg, naar Watford godbetert, allez naar Udinese, rechts boven Venetië, tussen de Alpen en de zee. Het is je van harte gegund, je nieuw buitenlands avontuur, al verdiende je — zo lijkt het ons — beter. Geniet van de passeggio op een Italiaans terras, de echte espresso, de stilte van de Alpen, het lonken van het verse gras. Je was de beste spelverdeler op de Belgische velden. Je talloze rake baltoetsen deden ons spinnen als een krolse kat. Het gat dat je centraal laat is enorm. Je schoenen zijn moeilijk te vullen, dat weten we maar al te best. Wat rest is echter geen wanhoop maar eerbied en respect. In Hein we trust, we komen er wel. Maar toch missen we je nu al.
Sven Kums! Italië dus. Serie A. Ze gaan nogal verschieten, daar bij la Gazzetto dello Sport. Nu vlieg je onder de radar, een rare transfer, aangedwarreld, via een omweg, vanuit het onbeduidende KAA Gent. Maar eenmaal de matchen volgen, verandert dat snel. De catenaccio mag dood zijn, maar de Calcio is niet blind. Oog voor oogstrelend voetbal, finesse en kunde hebben ze daar wel. Nog even en de superlatieven volgen je spel. Vergeet Watford, Sven, vergeet die grauwe satelliet van Londen. Die bonken daar zijn niets voor jou. Eens de Serie A de blauw-witte Pirlo ontdekt, willen Fiorentina, Roma, Napoli, Inter of Milan niet dat je uit de laars vertrekt.
Sven, het was een intens genoegen, een genot.
Grazie mille, Capitano! Buona fortuna! Arrivederci!
