Nee, de olympische helden zijn nog niet moe. Integendeel, het wordt alsmaar gekker op de tartanbanen. De Diamond Leaguemeeting in het Poolse Chorzov, de op drie na laatste van het seizoen, overtrof in menig domein zelfs wat tien dagen lang in het Stade de France te zien was geweest.
Het meest frappant van al: de atleet die op de Olympische Spelen in Parijs de zwaarste nederlaag leed, Jakob Ingebrigtsen, vertolkte in Silezië de hoofdrol. Het Noorse fenomeen, in Parijs pas vierde op de 1500 meter, verbeterde in het met 50.000 toeschouwers gevulde stadion nabij de Tsjechische grens, het wereldrecord op de 3000 meter, het oudste van alle wereldrecords in een looponderdeel bij de mannen. Bijna achtentwintig jaar lang stond de toptijd op naam van de Keniaan Daniel Komen.
Sneltrein
Ik herinner me levendig die zondagmiddag in 1996 in het Italiaanse Rieti. Komen, misschien wel de meest talentrijke midden-afstandsloper uit de geschiedenis, ging als een sneltrein van start. Grappenmakers beweerden dat hij, laconiek en verstrooid als hij wel eens was, in de overtuiging verkeerde zich in een 1500 meter te bevinden. Een Engelse tv-commentator proestte het zelfs uit toen de eerste tussentijden op het scherm verschenen. Het lachen verging hem snel: het verwachte fatale dipje bleef uit, sterker nog: Komen verbeterde met 7.20.67 het wereldrecord van de Algerijn Noureddine Morceli met bijna vijf seconden. Haile Gebrselassie, Kenenisa Bekele, Hicham El Gerrouj en andere grootheden beten, de ene na de andere, hun tanden stuk op het al snel fabelachtig genoemde record van Komen. Inclusief Ingebrigtsen. Tot afgelopen zondag in Chorzov, op een even zonnige middag als toen in Rieti.
Belgisch aandeel
Ingebrigtsen heeft veel te danken aan Pieter Sisk, een vierentwintigjarige Leuvenaar. Sisk fungeerde als haas en deed dat voortreffelijk: hij passeerde het 1000 meterpunt na 2.27.06, ongeveer wat Ingebrigtsen voor ogen had. Ook de tweede haas, een Amerikaan, vervulde zijn taak naar behoren. Kort nadat die op zijn beurt uit de baan was gestapt, verscheen een nieuwe tussentijd van Ingebrigtsen: 4.55.21 na 2000 meter, iets trager dan Komen bijna drie decennia geleden. De laatste kilometer van de recordjager was ronduit indrukwekkend: 2.22.34. Met 7.17.55 deed hij dus bijna 3 seconden beter dan zijn voorganger op de recordlijst. De Ethiopiër Beriwu Aregawi zat Ingebrigtsen bij het ingaan van de slotkilometer op de hielen tot hij in de laatste rechte lijn bijna instortte. Met 7. 21.28 rukt hij niettemin op naar de derde plaats op de wereldranglijst all-time.
Tussen haakjes: vijftiende en sinds 2000 Europees recordhouder met 7.26.62 is de Belg Mohammed Mourhit.
Debat
Ingebritsen wordt binnenkort vierentwintig. Al toen hij pas zestien was behoorde hij tot de wereldtop. Sindsdien grossiert hij in titels en puike chrono’s maar allicht zijn grootste doelen, de wereldrecords op de 1500 meter en de mijl, allebei op naam van El Guerrouj, een Marokkaan, heeft hij nog niet bereikt.
Natuurlijk profiteert Ingebrigtsen van de ontwikkelingen in de industrie van de zogeheten superschoenen. Kenners vinden zelfs dat de 7.21.67 van Komen hoger moet worden aangeslagen dan de 7.17.55 van Ingebrigtsen. Het debat is geopend.
Treffend in dit verband is ook de evolutie die de 800 meter dit seizoen kenmerkt. In Chorzov zette ze zich door. Deze keer was Canadees Marco Arop, de vice-olympisch kampioen, de snelste, in 1.41. 86. De nummer één in Parijs, de Keniaan Emmanuel Wanyonyi, was tweede, op meer dan 1 seconde, een aanzienlijk verschil op dit niveau. De Belg Eliott Crestan eindigde niet onknap vierde in 1.43.48, bijna 1 seconde boven zijn nationaal record. Acht atleten finishten in minder dan 1.44, bijna even ophefmakend als de collectie toptijden in de 800 meterfinale in het Stade de France.
Vermeldenswaard vanuit Chorzov zijn nog de 12.29 van de Jamaicaanse Ackera Nugent op de 100 meter horden, de 48.66 van olympisch kampioene Marileidy Paulino, uit de Dominicaanse Republiek, op de 400 meter en de 52.13 van Femke Bol op de 400 meter horden.
Salami
Bol opende het hoofdprogramma, Mondo Duplantis sloot het af. En hoe. De Zweed overschreed achtereenvolgens 5,62 meter, 5 meter 92 en 6,00 meter, telkens bij zijn eerste poging. Toen op de scoreborden 6,26 verscheen ging een kreet van blijde verwachting door het stadion. Bij de tweede poging van Duplantis trilde de lat maar besliste alsnog te blijven liggen. Het is de tiende recordverbetering in vier en een half jaar van de vierentwintigjarige onvergelijkbare wonderboy. Hoezo? Vestigde de Oekraïner Sergei Bubka tussen 1984 en 1994 niet zeventien keer een wereldrecord, telkens met 1 centimeter, zoals Duplantis? Volgens de salami-tactiek, zo werd dat genoemd.
Behalve Duplantis wipten ook de Amerikaan Sam Kendricks en de Griek Emmanouil Karalis, de nummers twee en drie in Parijs, over 6,00 meter. Karalis is de vijfentwintigste atleet die deze magische hoogte overschrijdt.
Nog driemaal
Vrijdag strijkt het hoge atletiekgezelschap neer in Rome, later wordt verzamelen geblazen in Zürich en in Brussel. Maar briljanter wordt het wellicht niet. Zelfs absolute toppers worden een keertje moe.
