Man United ziet zich al in finale in Stockholm

De Brussels Airlines-lijnvlucht van woensdagavond had anderhalf uur vertraging. Ik had daardoor de gelegenheid een vrij lange babbel te voeren met één van mijn lievelingsvoetballers uit het verleden: Wlodek Lubanski. Een erg aangename man met veel voetbalkennis. De ex-Lokeren-coryfee was uitgenodigd door een vriend van Martin Edwards, de ex-voorzitter van Man United. Wlodek schakelde ooit de Red Devils uit in de Europacup met Gornik Zabrze.

Ik miste door de vertraging de persconferentie van René Weiler, maar zoals gevreesd werd daar niets gezegd dat het onthouden waard was. De huidige generatie voetbaljournalisten valt te beklagen. Welke trainer laat nog het achterste van zijn tong zien? Nog erger: welke coach heeft nog een verhaal?

Ik zag ook de training niet, maar – helaas – ook dat is hoegenaamd geen ramp. Na vijftien minuten moet de pers immers het veld verlaten, zodat alleen de opwarming te bewonderen valt. Onbegrijpelijk, want wat heeft een club te verbergen? Je gaat toch nooit tactisch trainen in het stadion van de tegenstander.

David Steegen, de persverantwoordelijke van Anderlecht, vertelde gisteravond op het persdiner dat hij de dag voor de heenmatch 25 minuten gepraat had met José Mourinho. De Portugees klaagde aan dat het in de media nooit nog over voetbal gaat. Randgebeurtenissen en quotes die vaak uit hun verband gerukt zijn, daar draait het nog alleen om.

Mourinho heeft gelijk, maar moet de schuld voor een groot deel ook niet bij het voetbal worden gezocht. Journalisten krijgen nauwelijks nog de kans een training te zien en echte interviews zijn even schaars als dagen zonder files op de Antwerpse Ring.

Het traditionele persdiner van Anderlecht was in The Monastery, een oude kerk. We werden verwelkomd door een strijkersensemble en er brandden veel kaarsen. Alsof er gezamenlijk moest gebeden worden. ‘Ik heb hoop’, zei voorzitter Roger Vanden Stock, ‘maar als het 1-0 wordt, zal ik bidden dat het geen 2-0 wordt, als het 2-0 wordt dat het geen 3-0 wordt en als het 3-0 wordt…’

Het persdiner is een vast gebruik in het Belgische voetbal bij Europese uitwedstrijden en bestond al toen ik in 1977 voetbalredacteur werd. Bij de meeste clubs is het een echt persdiner gebleven, maar bij Anderlecht zijn er al vele jaren meer sponsors dan perslui aanwezig.

Na het hoofdgerecht geeft eerst de voorzitter en nadien een Vlaamse en een Waalse journalist een speech. In één van de vorige rondes had een collega het aangedurfd wat kritiek te spuien op het transferbeleid en dat is niet prettig als de sponsors meeluisteren.

Normaal bepalen de journalisten onderling wie het woord neemt. Paars-wit wilde echter geen risico’s nemen en had er daarom voor gekozen het woord te verlenen aan het hoofdredacteurs van de tv-rechtenhouders. Iemand van RTL en iemand van VTM.

De Vlaamse spreker was dus Kris Hoflack en aan de tafel van de voetbaljournalisten krulden de tenen steeds nadrukkelijker van plaatsvervangende schaamte. Hij ratelde de hele Europese geschiedenis van Anderlecht af, niet gehinderd door de nodige fouten, en bleef maar doorgaan. Inderdaad, Sporting heeft een lange Europese geschiedenis, maar dit was ronduit gênant.

Pas echt ergerlijk was dat hij het voortdurend over ‘wij’ had en dat hij ‘een paars-wit hart’ heeft. Dat is zijn goed recht, maar dan neem je niet het woord namens de pers.

Journalisten krijgen nog nauwelijks de kans om eens off the record met clubleiders te praten. Jammer, want het is een ideale gelegenheid om achtergrondinformatie te verwerven of meningsverschillen uit te praten. Het kan bijna nog alleen in het buitenland, dus was dit een gemiste kans. Het zal echter niet lang meer duren voor het persdiner een sponsordiner wordt. Weg met de criticasters en dat is niet slim, want als je niet met elkaar praat, hoe kan je dan mekaar begrijpen?

Vanmorgen ben ik naar het National Football Museum geweest. Ik was aangenaam verrast honderden Anderlecht-fans te zien aanschuiven. Later begreep ik waarom: ze moesten hier hun ticket voor de wedstrijd afhalen. Maar gelukkig gingen veel supporters toch een kijkje nemen binnen.

Ik kreeg een rondleiding van Doctor Alex Jackson, die verantwoordelijk is voor de collectie van het museum, en was zeer onder de indruk. Ik was vooral blij de speciale exhibitie over het WK 1966, die nog tot zondag loopt, te kunnen meepikken. Meer over het museum zaterdag in Uit & Thuis. Uiteraard op dewitteduivel.com.

Bij de lunch las ik de Manchester Evening News. De algemene teneur was dat als Mourinho zijn spelers bij de les kan houden, Anderlecht geen problemen mag opleveren voor United. Een zege met drie goals verschil wordt geen verrassing genoemd.

Zelfs Mourinho had het gisteren op de persconferentie al over de finale op 24 mei in Stockholm. ‘De ideale afsluiting van het seizoen’, oordeelde hij. Zeker ook voor Zlatan Ibrahimovic, de Zweed wordt overigens vanavond weer in de ploeg verwacht nadat hij zondag tegen Chelsea op de bank begon. De Engelse pers verwacht een driemansafweer en Zlatan en Rashford samen in de spits. En dan is het nu tijd om de taxi te nemen naar Old Trafford, de voetbalkathedraal van Manchester.